เบนจามินพูดอะไรไม่ออกในสิ่งที่หญิงสาวพูดออกมา เขาได้แต่คุกเข่านั่งลงไปอย่างหมดแรง มือหนึ่งอุ้มลูกน้อยที่นั่งฟังผู้ใหญ่สองคนไปมาอย่างสนองสนใจ ถึงแม้จะไม่เข้าใจก็ตาม
“ผมผิดทั้งหมดเอง ผมมันไม่ดีเอง คุณจะโกรธจะเกลียดผมต่อไปก็ได้ แต่ช่วยอยู่กับลูกก็พอ”
ดวงตาของเขาแดงก่ำเหมือนคนจะร้องไห้ เธอเกือบจะใจอ่อนเข้าไปกอดรั้งให้เขาอยู่ในอ้อมแขนแล้ว
วิเวียนหยุดนิ่งหลับตาลงเพื่อตั้งสติ และลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเธอก็เห็นดวงตาใสแป๋วของลูกชายที่จ้องมายังเธออย่างมีความหมาย เธอเห็นสายตาแบบนั้นมันทำให้หัวใจของเธออ่อนยวบทันทีทันใด
“ฉันขอเวลาหน่อย” เธอพูดเสียงแผ่วเบาอย่างหมดแรง “ฉันขอเวลาทบทวนความคิดของตัวเองก่อนได้ไหม”
เบนจามินพยักหน้าน้อมรับและเขาไม่เซ้าซี้อะไรจากหญิงสาวอีกเลย เพราะเขาเองก็อยากให้เธอมีเวลาทบทวนความคิดของตัวเอง เขาไม่อยากเร่งรัดให้เธอรู้สึกแย่
“ผมจะไม่เซ้าซี้คุณอีกแล้ว และผมขอโทษสำหรับทุกอย่าง
