แพทริกจูงมือคนตัวเล็กมาที่ห้องนอน ใบหน้าคมคายบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด จนคนตัวเล็กแอบหวั่นใจว่าเขาคงจะโกรธเธอจริงๆ
“คุณแพทริกโกรธวีหรือคะ” เสียงหวานถามเสียงสั่น
“แล้ววีทำอะไรให้ผมโกรธหรือเปล่าล่ะ” แพทริกว่าเสียงเรียบ
“ก็...ไม่แน่ใจค่ะ ใช่เรื่องที่วีบอกข้าวหอมว่าจะกลับเมืองไทยพร้อมความหอมหรือเปล่าคะ”
“ก็รู้นี่ครับ”
“วีไม่ได้จะกลับจริงๆเสียหน่อย วี...วีก็แค่คิดถึงข้าวหอม ไม่อยากให้ข้าวหอมกลับเลยนี่คะ” คนตัวเล็กทำตาแป๋วเสียจนน่าสงสาร สุดท้ายคนตัวโตที่ทำเป็นใจแข็งต้องใจอ่อน
“แน่นะครับ”
“แน่ค่ะ” วีรณารีบตอบรับ เมื่อคนตัวโตน้ำเสียงอ่อนลง
“งั้นก็โอเคครับ แต่ถ้าผมได้ยินคุณพูดว่าจะไปเมืองไทยโดยที่ไม่มีผมอีก ผมจะยกเลิกเงื่อนไขข้อที่สามกับสามจุดหนึ่งนั่นซะ” คนเจ้าเล่ห์เริ่มกลับมาแผลงฤทธิ์อีกครั้ง
“ค่ะ” เธอทำอะไรไม่ได้ นอกเสียจากพยักหน้ารับเพื่อเอาตัวรอดไปก่อน เพราะเกรงว่าเขาจะยกเลิกเงื่อนไขของ
