“วีไม่ได้หนี” คนตัวเล็กทำเป็นใจดีสู้เสือ ทั้งๆที่ตอนนี้เธอกลัวเขาขึ้นมานิดๆ
“ไม่ได้หนีก็ดีครับ อะไรๆจะได้ง่ายขึ้น” แพทริกกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“คุณแพทริกหมายความว่าไงคะ”
“ก็หมายความว่าผมจะได้ทำอะไรๆ แบบนี้ไงครับ”
พูดจบเขาก็ตะครุบเอาร่างบางไว้ในอ้อมแขน เธอไม่มีทางจะหนีเขาได้ จึงได้แต่ดิ้นขลุกขลัก เมื่อเขาทาบทับตัวลงมา แพทริกแกล้งก้มหน้าลงมาชิดใบหน้าเรียวสวยของเธอ ซ้ำยังจงใจหายใจรดผิวหน้าของเธอ จนใบหน้าของเธอร้อนผ่าวไปหมด
“ถอยออกไปนะ วีหายใจไม่ออก” เธอเอามือทาบอกเขาไว้ แล้วพยายามจะผลักเขาออก แต่ก็ไม่สามารถทำให้เขาขยับเขยื้อนได้แม้แต่นิดเดียว
“ผมถอยออกก็ได้ แต่เราต้องมาทำกิจกรรมก่อนนอนกันก่อน”
“อีกแล้วเหรอคะ” วีรณารู้ดีว่ากิจกรรมที่เขาพูดถึงคืออะไร แพทริกบอกกับเธอว่า ถ้าไม่อยากเข้าหอ(อีก) ก่อนถึงวันแต่งงาน ต้องยอมให้เขาจูบ จูบแบบไม่จำกัดเวลา คนบ้า! เอาแต่ใจตัวเองที่สุด
