“ตาบ้า! โรคจิตที่สุด” ปรียาภัทรคล้ายจะบ่นกับตัวเอง แต่วีรณากลับได้ยิน
“บ่นอะไรเหรอข้าวหอม”
“ก็ดูอีตาประธาน…อีตาบ้านั่นดิ่ ชอบกวนประสาทเราอยู่เรื่อย” เธอละคำว่าประธานเกย์เอาไว้ในใจ
“แบบว่า…รักหรอกจึงหยอกเล่นหรือเปล่า”
“ยี๋! แบบนั้นไม่เอาหรอก” เธอไม่เถียงหรอกว่าอีตาประธานเกย์หล่อเหลาชนิดหาตัวจับยาก แต่รสนิยมนี่สิ พูดแล้วขึ้นลุก เธอไม่เคยรังเกียจเพศที่สามสี่ห้าอะไรนั่นหรอก แต่หมอนี่ทำอย่างกับว่าหญิงก็ได้ ชายก็ดี แบบนั้นไม่ไหวหรอก
วีรณาได้ส่ายหน้าขำๆกับท่าทางของเพื่อน แต่ไม่ได้ซักไซ้อะไรต่อ เพราะตอนนี้เธอกำลังได้มาอยู่ที่สนามฟุตบอลที่เธอฝันไว้ว่าต้องมาให้ได้สักครั้งหนึ่งในชีวิตอย่าง Red London Stadium และเธอก็ได้มาจริงๆ แถมยังได้มาพร้อมกับนักฟุตบอลที่เธอชื่นชอบและหลงรักเขามาเก้าปี เธอจะได้เห็นเวลาเขาลงซ้อมร่วมกับเพื่อนๆในทีมและคาดว่าเธอก็คงเขาได้ลงเล่นในสนามแห่งนี้ในแมตช์ต่อๆไปอีกด้วย
ตอ
