คนตัวเล็กเดินลงมาที่ชั้นล่าง ก็พบว่าแพทริกนั่งอยู่ที่โซฟา เขาสวมชุดใหม่ คงไปอาบน้ำมาแล้วเรียบร้อย พร้อมที่จะไปส่งเธอให้พ้นๆแล้วสินะ
แพทริกเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ จนเธอรู้สึกอึดอัดกับสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้า แล้วอยากจะไปให้พ้นๆสักที
“วีพร้อมแล้วค่ะ” เป็นเธอที่ต้องเอ่ยขึ้นมาก่อน เธอไม่เข้าใจตัวเองว่าทำให้ต้องยอมอ่อนข้อให้เขาเสียทุกที
“ผมว่าคุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่า”
“ทำไมล่ะคะ”เธอถามเขาอย่างไม่เข้าใจ
“ถ้าไม่เปลี่ยน ผมก็จะไม่ไปส่ง”
“แต่วีต้องทำงานนะคะ” อะไรของเขากัน จะให้เธอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทำไม
“ถ้าไม่เปลี่ยน ก็ไม่ต้องไป” เขายังบอกด้วยสีหน้าเรียบเฉย คนตัวเล็กถอนหายใจหนักๆออกมาหนึ่งครั้ง ไหนๆก็ไหนๆ เธอก็คงต้องยอมเขาอยู่ดี
“ค่ะ” รับคำแล้วหมุนตัวเพื่อขึ้นไปเปลี่ยนชุด แต่มีเสียงไล่หลังตามมา
“สวมชุดกระโปรงนะ แบบที่เรียบร้อยหน่อย” เธอไม่ได้หันกลับไปมองเขา เพ
