“คุณจะไปไหน” แพทริกที่เดินตามเข้ามา เห็นเธอกำลังจัดการเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าจึงร้องถาม ทั้งยังคว้าข้อมือบางเอาไว้ข้างหนึ่งเพื่อให้เธอหยุดกิจกรรมที่ทำอยู่ตรงหน้า
“ปล่อยฉันนะ!” วีรณาตวาดแว้ด ทั้งยังพยายามสะบัดข้อมือให้หลุดจากพันธนาการของเขา แต่ก็เป็นไปอย่างยากยิ่ง แรงหญิงหรือจะสู้แรงชาย
“บอกผมมาก่อนว่าจะไปไหน” แพทริกยังกระชับข้อมือบางเอาไว้แน่น แววตาคมกริบจ้องมองอย่างคาดคั้นเอาคำตอบ
“ไปที่ไหนก็ได้ ที่ไม่ต้องอยู่ใกล้คนอย่างคุณ”
“ทำไม ไม่อยากอยู่ใกล้ผม แล้วอยากอยู่ใกล้ใคร อยากอยู่ใกล้โรเจอร์อย่างนั้นเหรอ” แพทริกยิ้มเยาะ ก่อนจะหุบยิ้มฉับเมื่อได้ยินคำตอบที่ออกมาจากริมฝีปากบาง
“ถ้าใช่ แล้วจะทำไมคะ” วีรณาตอบอย่างประชดประชัน ทั้งที่ไม่ใช่ความจริงเลยสักนิด คนตัวโตถึงกับขบกรามแน่น
“คุณลืมไปแล้วเหรอ ว่ามีผัวเป็นตัวเป็นตนแล้ว” แพทริกกล่าวอย่างอ้างสิทธิ์ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาเป็นคนผลักไสเธอแท้ๆ
