“คุณทำให้ผมแทบคลั่ง รู้ตัวบ้างไหม” แพทริกถอนจูบออกมาแล้วกระซิบชิดริมฝีปากบางด้วยน้ำเสียงแหบพร่า แววตาคมเข้มซ่อนความปรารถนาเอาไว้ไม่มิด จนคนตัวเล็กรู้สึกเห่อร้อนไปทั่วใบหน้า
“ขอให้ผมได้รักคุณนะ” แพทริกกระซิบบอกชิดใบหูขาวสะอาดของคนตัวเล็ก แล้วยังจงใจใช้ลมหายใจร้อนๆของเขาหายใจรดใบหูเธออีก จนคนตัวเล็กขนลุกซู่ไปทั่วทั้งร่างบาง เขาใช้สายตาหวานฉ่ำจ้องมองมาที่เธอ จนคนตัวเล็กออกอาการประหม่าไปหมด
“เอ่อ…คือ…” คนตัวเล็กไม่รู้จะตอบเขาว่าอย่างไรดี จู่ๆก็มาขอรักเธออย่างหน้าตาเฉย
“นะ…ให้ผมได้รักคุณ” ครั้งนี้แพทริกแค่ต้องการจะย้ำ ไม่ได้ต้องการคำตอบ เพราะเขาคิดว่าเธอคงไม่กล้าตอบเขาแน่
แพทริกดันร่างบางให้นอนราบไปกับเตียงหนา แล้วตามมาทาบทับร่างบางเอาไว้อย่างรวดเร็ว จนคนตัวเล็กไม่ทันได้ตั้งตัว มือหนาปลดเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เธอสวมอยู่ออกแล้วก้มลงมาประทับริมฝีปากบางเอาไว้อีกครั้ง และครั้งนี้ก็ดูว่าเนิ่นนานกว่าค
