“เป็นไงคะ อร่อยหรือเปล่า”
“อร่อยครับ”
แพทริกป้อนขนมสายไหมสีขาวให้เธอบ้าง ขณะที่เขาป้อนขนมให้เธอสายตาคมเข้มจ้องมองมาที่เธออย่างไม่วางตา เธอได้แต่เขินจนหน้าแดงก่ำ แพทริกอมยิ้มกับท่าทางของคนตัวเล็ก ในที่สุดขนมหวานแสนอร่อยในมือของทั้งตู่ก็หมดลง
“วี ขนมติดที่มุมปากคุณน่ะ” แพทริกว่าก่อนจะชี้ไปยังมุมปากข้างหนึ่งของวีรณาที่มีคราบขนมติดอยู่
“ตรงไหนคะ” มือบางพยายามเช็ดมุมปากแต่เช็ดไม่ถูกสักที แพทริกจึงอาสาเช็ดให้เธอ
“เดี๋ยวผมเช็ดให้ดีกว่าครับ” ว่าจบเขาก็ก้มหน้าลงมาหาเธอ วีรณาผวากระถดตัวหนีอย่างอัตโนมัติ แต่มีหรือที่เขาจะยอม “อยู่นิ่งๆสิครับวี ผมแค่จะช่วยเช็ดขนมที่มุมปากของคุณเฉยๆ” เมื่อแพทริกพูดดังนั้นวีรณาจึงหยุดนิ่งอยู่กับที่ แล้วสิ่งที่เธอไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เขาช่วยเช็ดขนมตรงมุมปากเธอก็จริง แต่เขาไม่ได้ใช้มือเช็ด แต่เป็นปากและลิ้นของเขาต่างหากซ้ำร้ายยังมีหน้ามาบอกเธอว่า “อร่อยจัง!” วีรณาอยา
