“วีครับ ผมมีเรื่องสำคัญจะบอก” วีรณาเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา นี่เขาจะบอกเลิกเธอหลังอาหารค่ำแสน
โรแมนติกอย่างนั้นน่ะหรือ ขอเวลาให้เธอหน่อยได้ไหม ตอนนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะรับฟัง วีรณาคิดอย่างกระวนกระวายในใจ
“คือว่าผม...” แพทริกพูดยังไม่ทันจบ วีรณาก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน
“พอดีวีมีธุระด่วนน่ะค่ะ วีขอตัวก่อนนะคะ” ว่าจบเธอก็ลุกพรวดพราด ก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายแล้วลุกเดินออกจากโต๊ะไป สร้างความงุนงงให้กลับแพทริกเป็นอย่างมากแต่พอได้สติ แพทริกก็รีบวิ่งตามคนตัวเล็กไป แล้วคว้าข้อมือเธอไว้ได้
“เดี๋ยวก่อนสิครับวี จะรีบไปไหน”
“เอ่อ...คือ...ว่า....” วีรณาไม่รู้จะตอบเขาว่าอย่างไร ว่าเธอยังไม่พร้อมฟังคำบอกเลิกจากเขา
“ว่าไงครับ” แพทริกถามย้ำ แถมยังดึงตัวเธอให้มาประชิดกับตัวเขา ลมหายใจร้อนๆที่เป่ารดหน้าผากของเธออย่างจงใจทำให้ใบหน้าหญิงสาวร้อนผ่าวไปหมด ความกดดันเมื่อได้แนบชิดรวมทั้งความเจ็บแปลบที่คิดว่าเขาจะบอกเลิ
