“คือ...คือว่า...” วีรณายังคงอ้ำอึ้งไม่กล้าตอบเขา แค่นี้เธอก็อายจะแย่อยู่แล้ว
“ว่ายังไงครับ”
“ก็วีอายนี่คะ” เธอตอบโดยไม่สบตา ซึ่งนั้นก็ทำให้แพทริกยิ้มออกมาอย่างพอใจ
“ผมว่ารีบจูบผมดีกว่า ก่อนที่ผมจะเปลี่ยนใจทำอย่างอื่น”
“ค่ะๆ จูบแล้วค่ะ” ทันทีที่เธอพูดจบ เธอก็หลับหูหลับตาโน้มใบหน้าลงจุมพิตที่ริมฝีปากหนาอย่างแผ่วเบาอย่างที่เขาเคยจูบเธอ เพียงเท่านี้หัวใจสองดวงก็เต้นตึกตักอย่างไม่เป็นจังหวะ
แพทริกคว้าร่างบางมานั่งตักอย่างเผลอตัว ตาสองคู่สบกันราวกับกำลังตกอยู่ในมนต์สะกด ก่อนที่แพทริกใช้มือข้างหนึ่งกระชับศีรษะทุยเอาไว้แล้วประทับจูบลงบนริมฝีปากสีชมพูระเรื่ออย่างแผ่วเบา ก่อนจะถอนจูบออกมา แล้วประกบจูบลงมาอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาจูบเธออย่างดูดดื่ม จนคนตัวเล็กหายใจหายคอแทบไม่ทัน เสียงหวานเริ่มประท้วงอู้อี้ในลำคอเมื่อชายหนุ่มดูจะล้ำเส้นมากเกินไป สติที่กระเจิงกระเจิดของแพทริกกลับมาอีกครั้ง ก่อนจะผละ
