สายฝนกระหน่ำร่วงหล่นลงมาไม่ต่างจากหัวใจที่แตกสลายของเธอ จะต้องเสียใจอีกกี่ครั้งกัน ต้องแกล้งเพิกเฉยเย็นชาจนถึงเมื่อไรกัน
…ผู้ชายคนนั้นถึงจะพอใจ ต้องทำลายกันให้แหลกลาญไปข้างหนึ่งใช่ไหมเขาถึงจะหยุด ไม่เคยมีสักครั้งที่จะเชื่อใจหรือฟังคำอธิบาย
นาวินออกไปแล้วทว่ายังทิ้งร่องรอยแห่งความเจ็บร้าวเหมือนมันฝักลึกลงในทุกส่วนของร่างกายจนลามไปถึงหัวใจ
พิมพ์พลอยเดินตรงออกจากบริษัทฯ มือเล็กยื่นไปสัมผัสยังเม็ดฝนที่ขยันเทกระหน่ำลงมาจนร่างบางต้องถอนหายใจด้วยความเหนื่อยล้า โชคชะตาไม่เคยเข้าข้างเธอเลยสักครั้ง
ติ๊ง!
[ถ้าคุมผัวตัวเองไม่อยู่ก็อย่าหวังว่าฉันจะคืนอิสระให้แม่แก!]
[แกไม่น่าเกิดมาเป็นลูกฉันเลย นังโง่!]
[ฉันน่าจะรู้ตั้งแต่แรกว่าแกมันอ่อนแอ]
ข้อความต่างๆ มากมายซึ่งกระหน่ำส่งมาจากบิดาแท้ๆ เล่นเอาพิมพ์พลอยจุกแสบร้อนกลางอกไปหมด รู้ว่าท่านไม่เคยรักแต่เก็บเธอไว้เพียงเพราะมีผลประโยชน์
…เพราะลูกรักคนน
