แปดปีก่อน…
‘ให้ผมเจอน้องพิมพ์เถอะครับคุณลุง’ ไม่เคยคิดว่าต้องมาทำอะไรที่เรียกได้ว่าไร้ศักดิ์ศรีขนาดนี้ กลืนน้ำลายตัวเองเสียให้พอ ขอร้องอ้อนวอนราวกับยังมีหวังว่าจะได้พบเธออยู่
‘ลุงบอกไปแล้วนะวิน…น้องพิมพ์เข้าโรงเรียนประจำไปแล้ว’ ถามว่ากี่วันกี่คืนที่เขามานั่งเฝ้ารอคอยเธออยู่ตรงนี้แทบนับไม่ได้เลยด้วยซ้ำ นาวินเลือกทิ้งทุกอย่างรวมถึงความฝันที่จะไปอเมริกาเพียงเพราะเธอ
เริ่มสำนึกได้แล้วว่าวันนั้นกล้าตวาดใส่เพียงเพราะว่าเขาพาลหึงจนโมโห ไม่อาจควบคุมตัวเองได้เลยถ้าหากเป็นเรื่องของคนตัวเล็ก แค่สะเก็ดไฟอันนิดเดียวก็สามารถแปรเปลี่ยนเป็นทะเลเพลิงได้ไม่ยาก
‘ขอร้องนะครับคุณลุง น้องพิมพ์อยู่ในบ้านใช่มั้ยครับ’ ยอมรับว่าตัวเองดื้อดึงขนาดไหน ใครมันจะกล้าปล่อยคนที่เรียกได้ว่าเป็นเจ้าของหัวใจทั้งดวงไป เอื้อมคว้ามือใหญ่ของเพลิงพลแน่นราวกับไม่อาจยอมรับความจริงได้
…ความจริงที่ว่าเธอไม่ได้รอเขาตรงนี้อีกแล้ว พ
