ลืมตาตื่นขึ้นมายังคงปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดไม่ได้อยู่ดี พาตนเองมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไร จำได้เพียงว่าภาพสุดท้ายที่มองเห็นเป็นเขาคนนั้น
และภาพแรกที่ตื่นขึ้นมาพบเจอก็ยังคงเป็นเขาเช่นกัน ใบหน้าหล่อเหลาซุกซบหลบแสงสว่างจ้าของหลอดไฟยังเรียวแขนยาว มือหยาบกระด้างเกาะกุมมือเล็กราวกับกลัวเธอจะสูญหายไป
พิมพ์พลอยขยับกายพลางดึงตนเองออกจากการฉุดรั้งทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ว่า…
ทั้งหมดนี้มันเป็นเพราะเขา ชายหนุ่มผู้ทำให้เธอร้องไห้ปานจะขาดใจทรุดกองอยู่กับพื้นเหมือนผู้หญิงไร้ค่า เขาพังกำแพงที่ฉาบไว้ด้วยความเข้มแข็งทั้งหมดจนกระจัดกระจายนั่นมันมาจากน้ำมือนาวินทั้งนั้น
“อะ…อืม” เสียงครางในลำคอดังขึ้นขณะที่เปลือกตาเริ่มเปิดสู้แสง แม้พยายามใช้สัมผัสแผ่วเบาแค่ไหนแต่คนความรู้สึกไวก็รู้ตัวเร็วอยู่ดี
“ตื่นแล้วเหรอ” ชายหนุ่มเอ่ยถามปราดมองยังแผ่นหลังบางของคนเจ้าพยศ ที่บัดนี้เมินหน้าหนีไปอีกทาง กะพริบตาถี่หายใจติ
