กว่าเกือบสองชั่วโมงที่นั่งเฝ้ารออยู่ตรงนี้ พิมพ์พลอยได้แต่นั่งกุมมืออันชุ่มไปด้วยเลือดของผู้ชายที่เธอรัก มันเปื้อนไปด้วยเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายรวมถึงใบหน้าหวานเพราะเธอกอดชายหนุ่มสุดแรงราวกับกลัวใครจะมาพรากเขาจากไป
ความรู้สึกหวั่นใจคืบคลานเข้ามาช้าๆ พยายามพาร่างซึ่งแทบไร้สตินึกคิดของตนเองเพื่อมานั่งรอคอยเขาอยู่ตรงนี้
“คุณพิมพ์ครับ” เสียงทุ้มของเทวาเบนความสนใจจนคนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นไปมอง
“วินฝากนี่ให้คุณ” ทำได้เพียงแค่พยักหน้า ยามรับของมือบางก็สั่นไหวคล้ายกับจะปล่อยให้มันร่วงหล่นลงสู่พื้นในทุกนาที รับซองกระดาษสีกากีขึ้นมาก่อนเปิดมันออกด้วยความรู้สึกอันหนักอึ้ง
ใบหย่า ที่เซ็นไว้นานแต่รอยื่นให้ทนาย ชายหนุ่มทำตามความต้องการของเธอไม่ได้รีรอเหมือนที่เขาหวังไว้ ทว่าในตอนนี้หญิงสาวไม่ได้อยากได้มันอีกแล้ว สิ่งเดียวที่เธอปรารถนาคือขอให้เขากลับมา
…กลับมาหาพิมพ์เถอะนะคะพี่วิน
พร่ำบอกในความคิด คาดหว
