“เอ่อ ฉันมีธุระต้องรีบกลับบ้านน่ะค่ะ ฝากดูแลคุณปู่ด้วยนะคะ”
“ยินดีค่ะ”
วาดดาวฝืนยิ้ม ก่อนจะหันกลับไปมองทางที่เดินจากมาอีกครั้งอย่างอาลัยอาวรณ์
‘ลาก่อน’
ก่อนจะรวบรวมแรงกายแรงใจเดินจากไปโดยไม่มองกลับมาด้านหลังอีกเลย
“เธอดูเศร้าๆ เนอะ”
“คงจะเป็นห่วงคุณปู่ของเธอนั่นแหละ”
นางพยาบาลที่อยู่ประจำวอร์ดคุยกัน ก่อนจะต้องรีบหันไปมองที่ทางเดินเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามา
“เห็นผู้หญิงผมยาวๆ ที่มากับผมเมื่อเย็นไหมครับ”
เมเตโอถามพยาบาลหน้าตาตื่น เต็มไปด้วยความเป็นกังวล
“อ๋อ เห็นค่ะ พึ่งเดินเข้าลิฟต์ไปเมื่อกี้นี้เองค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
เมเตโอกล่าวสั้นๆ ก่อนจะรีบวิ่งตรงไปที่ลิฟต์อย่างรวดเร็ว แต่กดเท่าไหร่มันก็ไม่เปิดออก ชายหนุ่มจึงตัดสินใจวิ่งลงบันไดแทน เขาวิ่งและก็วิ่งด้วยความรีบร้อน เขาสะดุ้งตื่นมากลางดึก และก็หาวาดดาวไม่เจอแล้ว
“เธอจะไปไหนกันนะวาดดาว ยายเด็กบ้า”
วาดดาวซอยเท้าจะข้ามถ
