“เอ่อ... คุณปู่คะ หนู... หนูเดินเองได้ค่ะ”
“ไม่เอาน่าหนูดาว อย่าเกรงใจเลย เป็นผัวก็ต้องคอยปรนนิบัติเมียสิ จะมาทำทิ้งๆ ขว้างๆ ได้ยังไงกัน”
เมเตโอยืนฟังนิ่งก่อนจะกัดฟันเสียงดังกรอด “ได้ครับ ผมจะทำตามที่คุณปู่ต้องการทุกอย่าง”
วาดดาวตัวสั่นเมื่อเมเตโอขยับมาหยุดข้างเตียง สองดวงตาสบประสานกันนิ่ง และนานหลายอึดใจ ก่อนที่เมเตโอจะเป็นฝ่ายทำลายมนต์ขลังนั่นลงเสียก่อน
“พิการอยู่ใช่ไหม”
“เจ้าแม็ต พูดกับหนูดาวดีๆ สิ ปากร้ายขึ้นทุกวันน่ะเรา” แม้ป้าเกรซจะขึ้นรถนำหน้าไปแล้วแต่โอลิเวอร์ก็ยังหูดีเกินวัย
“ผมก็แค่ต้องการความมั่นใจนะครับ”
“ว๊าย... ปล่อย... ปล่อยเถอะค่ะ ฉันเดิน... เองได้”
สีหน้าของเมเตโอเคร่งเครียดเมื่อช้อนร่างของวาดดาวขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน
“ดิ้นต่อไปนะ ถ้าอยากนอนโรงพยาบาลต่ออีกสักเดือน”
คำขู่ของคนตัวโตทำให้วาดดาวต้องหยุดดิ้น ดวงหน้างดงามแดงระเรื่อด้วยความขัดเขินจนน่าละลาย
“แต่ฉัน... เดิ
