“นี่เจ้า...มาหาข้าหน่อยได้หรือไม่” เสียงเรียกของฮูหยินน้อยเรียกไปทางบ่าวที่มีท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่หน้าเรือน
เฉากังเห็นนายหญิงน้อยอวี้เรียกตนเองแล้วก็รีบเข้ามาพบทันทีเขามองซ้ายขวาไม่มีใครแล้วรู้สึกว่าทางปลอดโปร่งโล่งสบาย
เขาเป็นบ่าวในเรือนรับหน้าที่เป็นคนขับรถม้าพาพ่อบ้านไปซื้อของ หากว่างงานก็จะกวาดสวน รดน้ำต้นไม้และเขาเลือกที่จะวนเวียนอยู่ใกล้เรือนนายหญิงน้อยอวี้ เพราะต้องการเข้าหาอยู่ก่อนแล้ว
“คารวะนายหญิงน้อยขอรับ” เฉากังก้มหน้าก้มตา คุกเข่าต่อหน้านายหญิงน้อย
“เจ้ามาทำลับ ๆ ล่อ ๆ อันใดอยู่ที่นี่ บอกข้ามานะว่าเจ้าเป็นใคร ใช่คนของเผยหลิงหลิงหรือไม่” นางพูดอย่างตรงไปตรงมา หากสายตาบ่าวผู้นี้ดูมีพิรุธก็บ่งบอกชัดเจนแล้วว่า เป็นคนของใคร
“นายหญิงน้อยขอรับ ข้าไม่ใช่คนของผู้ใดขอรับ” เฉากังก้มหน้างุดติดพื้น ตอบนายหญิงน้อยออกไป แม้จะรู้ว่านายหญิงน้อยจะไม่เชื่อก็ตาม
“โกหก...ข้าจะเรียกพ่อบ้
