น้ำหนาวของอคิน 4 | รู้จักกันเอาไว้
736 คำ
@มหาวิทยาลัยBL
“ทำไมช่วงนี้มึงรีบกลับบ้านเร็วจังเลยวะไอ้คิน ชวนไปเที่ยวต่อกับเพื่อนก็ไม่ชอบอยากจะไปด้วยนะมึง” พอร์ชเพื่อนสนิทของเขาพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงติดน้อยใจ
“เที่ยวบ่อยแล้วมันก็เบื่อเป็นสิวะ” เขาตอบด้วยท่าทางไม่ใส่ใจ รีบเก็บของเพื่อจะกลับบ้านหลังจากวันนี้เรียนครบทุกวิชาแล้ว
“กูว่าไม่ใช่แล้วหรอกมันต้องมีอะไรแน่ ๆ แต่ก่อนมึงจะอยู่คอนโดแต่ช่วงหลัง ๆ มานี่ มึงเอาแต่จะกลับบ้านอย่างเดียว” เชนเพื่อนสนิทอีกคนพูดแทรกขึ้นมาหลังจากนั่งเงียบมานาน
“จะมีอะไรล่ะไอ้เชน ถ้าไม่ใช่น้องน้ำหนาวคนสวยหลานป้าแม่บ้านมัน”
“หุบปากมึงไปเลยไอ้พอร์ช”
“เห็นไหมกูบอกแล้วท่าทางแบบนี้ใช่เเน่ พูดถึงนิดหน่อยก็ไม่ได้”
“มันไม่มีอะไร”
“ถ้าไม่มีอะไรงั้นกูขอนะ ติดต่อให้กูหน่อยสิ” พอร์ชพูดด้วยท่าทางกวน ๆ แต่มันกลับทำให้เขาไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
“ว่ายังไงไอ้คิน มึงไม่สนใจติดต่อให้ไอ้พอร์ชเหรอ"
“สนใจไม่สนใจมันก็เรื่องของกู อย่ามาตัดสินใจแทน” พอพูดเสร็จเขาก็ลุกขึ้นเดินออกมาจากโต๊ะไม้หินอ่อนหน้าคณะตัวเองเลยทันที ทิ้งให้เพื่อนทั้งสองของตัวเองงงกันไปเลย
“มึงว่ามันอาการแปลก ๆ ไหม เราแค่พูดเล่นขำ ๆ เองนะ มันจะทำหน้าจริงจังไปถึงไหน กูว่ามันต้องมีอะไรแน่”
“มันคงไม่อยากให้เรารู้ก็เรื่องของมัน ถ้ามันอยากให้เรารู้มันสะดวกพูดตอนไหนก็ตอนนั้นแหละ แล้วคืนนี้จะไปเหมือนเดิมไหม"
“อืม”
หลังจากกลับมาถึงบ้านเขาต้องอารมณ์เสียเอามาก ๆ เพราะว่าโทรหาน้ำหนาวหลายสายแล้วแต่เธอไม่ยอมรับสายเขาเลย เวลานี้มันก็เพิ่งจะสามทุ่มเองหรือคิดออกแบบเธออาจจะหลับไปแล้ว เขาเลยตัดสินใจเดินออกจากห้องบ้านตัวเองเดินตรงไปยังบ้านพักคนงานที่อยู่ห่างกันไม่ไกลมาก แต่พอเดินไปถึงเห็นว่ามีคนงานบางส่วนกำลังกินเลี้ยงสังสรรค์กัน เขาเลยรีบเดินกลับเพราะว่าถ้าเขาเดินเข้าไปคนต้องสงสัยแน่ว่าเขามาทำอะไรเวลานี้ แ***เอ้ยคนยิ่งอยากปลดปล่อยอยู่ด้วย เดี๋ยววันหลังจะทบต้นทบดอกเลย
วันต่อมา...
เขาตื่นมาขึ้นมาด้วยอารมณ์ไม่ดีนักผลพลอยมาจากเมื่อคืนเขาต้องพยายามสงบสติอารมณ์บังคับตัวเองหลับกว่าจะหลับได้ก็เกือบเที่ยงคืน พอตื่นมาทำให้รู้สึกปวดหัวเอามาก ๆ จึงรีบลุกขึ้นไปล้างหน้าชำระร่างกายด้วยการอาบน้ำเพื่อไปกินข้าวพร้อมครอบครัวตัวเองที่บ้านใหญ่
เขาเดินเข้ามาในบ้านใหญ่ที่เป็นโซนห้องรับประทานอาหาร ก็ต้องตกใจเพราะเห็นหญิงสาวแปลกหน้าคนหนึ่งกำลังนั่งที่โต๊ะอยู่คนเดียว พอเธอเห็นเขาก็รีบลุกขึ้น
“เธอเป็นใคร เข้ามาในบ้านฉันได้ยังไง” เขาพูดออกมาเสียงดังทำให้เธอตกใจจนหน้าเสีย
“คะ...คือฉะ...”
“เอ้า!!คินลูก ทำไมวันนี้ตื่นเช้ามาทานข้าวกับแม่ได้” พอเขากำลังเค้นคำตอบจากเธอ อยู่ดี ๆ ก็ได้ยินเสียงแม่ของตัวเองพูดแทรกขึ้นมา
“ก็ผมคิดถึงคุณแม่นี่ครับ ไม่ได้ทานข้าวเช้ากับคุณแม่นาน แล้วนี่ใครครับ??” เขาพูดกับแม่ตัวเองเสร็จก็ชี้นิ้วไปทางผู้หญิงอีกคนซึ่งเขาไม่รู้จัก
“นี่คือหนูลิตาต่อไปนี้หนูลิตาจะมาอยู่กับเรา เธอเป็นคนของน้าดาหลาน่ะ เอามาฝากไว้ให้เราช่วยดูแล ลูกก็ช่วยดูแลน้องด้วยล่ะ”
“ครับ ผมจะดูแลให้ดีเลยครับผมชอบผู้หญิงสวย ๆ ”
“อย่ามาทำหน้าทะเล้นอย่างนั้นนะ แม่ไม่ชอบเลย”
“คุณแม่ครับ”
“หนูลิตาลูก นี่ลูกชายของป้าเองชื่ออคิณ อคินน่าจะเป็นพี่เพราะว่ารุ่นเดียวกับเอเดน มีอะไรเรียกพี่เขาได้นะ บ้านอคินอยู่ตรงข้ามกับบ้านหนูรู้จักกันเอาไว้”
“ค่ะคุณป้า สวัสดีค่ะคุณอคิน”
"ครับ"
- ผู้เขียน
