“ฉันว่าไม่น่าจะใช่”
นฤบดินทร์วางแก้วลงก่อนจะหันไปสบตากับธัชพล ชายหนุ่มดูมีท่าทีลำบากใจที่จะตอบจนธัชพลก็รู้สึกได้
“เออ ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก สบายใจแล้วก็ค่อยกลับก็แล้วกัน”
“ขอบใจ”
นฤบดินทร์บอกเพียงเท่านั้นแล้วจัดการกระดกเครื่องดื่มสีอำพันลงคออีกสามสี่แก้ว โดยมีธัชพลเฝ้ามองอยู่ไม่ห่าง จนร่างสูงรู้สึกมึนๆ ตึงๆ ศีรษะจึงได้เอ่ยปากขอตัวกลับ
“ฉันจะกลับละ”
“ขับไหวแน่นะ ให้ฉันไปส่งไหม”
“ไม่เป็นไร ฉันยังไหว”
“เออๆ งั้นก็ขับรถกลับดีๆ ก็แล้วกัน”
ธัชพลมองตามร่างสูงของนฤบดินทร์ที่สาวเท้าจากไป เจ้าตัวยังคงเดินตัวตรงเขาก็เบาใจ มีเพียงใบหน้าหล่อเหลาเท่านั้นที่ดูแดงก่ำ และเขาก็คาดหวังว่าอีกฝ่ายคงจะกลับถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ
นิฏฐากลับมาถึงคฤหาสน์มีทรัพย์อนันต์ตอนเกือบๆ สี่ทุ่มหญิงสาวจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วปีนขึ้นเตียงนอน หลายคืนที่ผ่านมาหญิงสาวนอนคนเดียวเพราะนฤบดินทร์ย้ายไปนอนที่ห้องทำง
