“พี่ดินทร์ว่าอะไรนะคะ”
นิฏฐาร้องถามอย่างไม่เข้าใจ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแน่น ดวงตากลมโตจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่นั่งเหยียดขากอดอกอยู่ที่ปลายเตียงนอนอย่างต้องการคำตอบ โดยที่เจ้าตัวยืนอยู่ไม่ห่างจากเขานัก
“พี่บอกว่าต่อไปนี้โซ่ไม่ต้องเตรียมน้ำให้พี่อาบแล้ว เสื้อผ้าก็ไม่ต้องเตรียม เดี๋ยวพี่จัดการเอง”
“ทำไมล่ะคะ”
“ไม่ต้องก็คือไม่ต้อง ไม่เห็นต้องถาม” นฤบดินทร์ว่าเสียงเรียบ
คนตัวเล็กเงียบไปพักใหญ่ เธอมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ แต่สุดท้ายก็เค้นคำตอบออกมาได้
“ทราบแล้วค่ะ”
นิฏฐารับคำเสียงอ่อน สีหน้าของหญิงสาวดูเจื่อนลงอย่างถนัดตาจนคนมองแทบจะใจอ่อน หญิงสาวคงจะมีความสุขที่ได้ดูแลเขาในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แต่เขาเกรงว่ามันจะเกิดเหตุการณ์เลยเถิดอย่างที่มารดาของหญิงสาวกังวล เลยเลือกทำตามความตั้งใจเดิม ถึงแม้ว่าจะเห็นใจอีกฝ่ายอยู่ไม่น้อย
“แล้วถ้าโซ่อยากจะเปิดไฟนอนก็ได้ เพราะว่าพี่จะไปนอนที่ห้องทำงาน
