“ดินทร์มีอะไรจะคุยกับน้าก็ว่ามาเลยจ้ะ”
นิตายิ้มบางๆ ยามที่มองใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกเขยถึงแม้จะเพียงในนามตามที่ตนเข้าใจ โดยหารู้ไม่ว่าชายหนุ่มตรงหน้าได้เปลี่ยนเป็นลูกเขยอย่างเต็มตัวตั้งแต่เมื่อคืนเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ทั้งคู่นั่งอยู่ที่ห้องรับแขกภายในบ้านหลังเล็กของนิตา
“คือเรื่องที่ผมเคยรับปากน้าไว้เมื่อครั้งก่อน”
นฤบดินทร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ติดลำบากใจ แต่คนฟังอย่างนิตาถึงกลับเบิกตาโพลง ยกมือทั้งสองข้างขึ้นทาบอกเพราะคิดว่าบุตรสาวก่อเรื่องเข้าแล้ว
“นี่โซ่...”
“ไม่ใช่โซ่หรอกครับ แต่เป็น...ผมเอง”
นฤบดินทร์รีบแก้ต่างเพราะดูเหมือนนิตาคิดว่าบุตรสาวของตนเป็นฝ่ายเริ่มเรื่องนี้ ทั้งที่จริงแล้วนั้นเป็นเขาต่างหากที่ไม่อาจทำตามที่รับปากอีกฝ่ายได้ เป็นเขาที่ขาดสติจนเผลอทำเรื่องนั้นลงไป โดยที่นิฏฐาไม่ได้ยินยอมเลยสักนิด เจ้าตัวปฏิเสธอย่างเต็มกำลัง สุดท้ายก็เป็นเพราะเขานั่นล
