เวลาผ่านไป
บุหงาก็ยังใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านหลังที่เธอเคยอยู่กับลอย เพราะยังอยากอยู่ที่นี่เพื่อรอเขากลับมา ถึงแม้ความหวังนั้นมันจะริบหรี่มากก็ตาม แต่เธอก็ยังเชื่อใจในคำสัญญาของลอยที่ว่าจะกลับมาหาเธอ ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่เธอก็จะรอเหมือนเดิม
“บุหงาเอ้ยมากินข้าวกัน”
“จ้ะแม่”
บุหงาเดินไปที่บ้านของแม่เธอ เพราะอยู่ด้วยกันสองแม่ลูกเรื่องอาหารการกินจึงทำด้วยกันกินด้วยมันดีกว่า แต่หลายวันมานี้บุหงารู้สึกไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่ ตกกลางคืนมันก็คอยจะเวียนศีรษะอยู่ตลอด อาการวิงเวียนพวกนี้บวกกับอาการรู้สึกพะอืดพะอมที่เป็นมันทำให้บุหงาแทบจะไม่อยากขยับตัวทำอะไรเลย นอกจากนั่งหรือนอนเฉยๆ อย่างเดียว
“หน้าเอ็งดูซีดๆ นะ”
“อือ...ฉันไม่ค่อยจะดีน่ะแม่ กลางคืนก็นอนไม่ค่อยหลับ มันมวนท้องมันแปลกๆ ไปหมดเลย”
“…..”
“สงสัยฉันคงคิดมากเรื่องพี่ลอยเกินไปน่ะ” บุหงาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย และมันก็เลยทำให้เธอเข้าใจว่
