หวงกันหน่อย
1495 คำ
จากัวร์...
ผมจูบพรีมอย่างเอาแต่ใจด้วยความรู้สึกหลายหลายมันบอกไม่ถูกมันไม่โอเคเวลาที่เธอพูดจาแบบนี้คอยเสือกไสไล่ส่งผมไม่ยอมให้ผมอยู่ใกล้มันอดน้อยใจไม่ได้
"ฮึก ฮึก ฮึก" ผมต้องหยุดการกระทำของตัวเองเมื่อเห็นคนใต้ร่างร้องไห้น้ำตาไหลพรากผมถอนจูบออกมาแล้วเรียกชื่อเธอเบาๆ
"พรีม" ผมเรียกชื่อเธอแต่เธอก็ไม่สนใจเอาแต่ร้องไห้จนผมอดสงสารไม่ได้เอื้อมมือเช็ดน้ำตาให้เธอแต่ก็โดนปัดออก
"ฮึก ฮึก ฮึก เอามือนายออกไป ทำฉันร้องไห้แล้วไม่ต้องมาเช็ด ฉันเกลียดนาย ฮึก ฮึก ถ้านายอยากได้เงินสินสอดนั่นคืนฉันจะให้พ่อกับแม่เอามาคืนแล้วเราก็ไม่ต้องเกี่ยวข้องกันอีก" ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไปก่อนจะเดินออกมาจากห้องนอนของพรีมอย่างเงียบๆ ที่ผมพูดไปว่าจะเอาเธอให้คุ้มกับค่าสินสอดผมก็แค่พูดด้วยอารมณ์โมโหไม่ได้คิดแบบนั้นจริงๆ เอาจริงสิ่งที่พรีมสูญเสียให้กับผมในคืนนั้นมันแลกไม่ได้เลยกับเงินเหล่านั้น ผมรู้ว่าผมผิดและผมก็พร้อมจะรับผิดชอบแต่ดูเหมือนเธอจะไม่เคยต้องการมัน
สองเดือนต่อมา...
เชื่อมั้ยว่าสองเดือนที่ผ่านมาผมกับพรีมเราแทบไม่ได้เจอหน้ากันเลยนับครั้งได้เลยด้วยซ้ำเจอหน้ากันแค่ตอนทานข้าวเท่านั้นจากนั้นก็ต่างคนต่างอยู่ ผมก็ไม่ค่อยจะอยู่บ้านไปขลุกอยู่บ้านไอ้โน่ทั้งวันบางวันก็นอนที่นั่นเพราะอะไรน่ะเหรอเพราะผมไม่อยากเห็นไม่อยากเจอเวลาที่เห็นพรีมคุยเล่นหยอกล้อกับเฮียลีโอมันเจ็บยังไงก็ไม่รู้ผมเลยเลือกที่จะไม่อยู่บ้าน
"พี่จากัวร์สอนวิชานี้ให้หน่อยโนล่าไม่เข้าใจเดี๋ยวอีกไม่กี่วันก็เปิดเทอมแล้วโนล่ากลัวเรียนไม่ทันเพื่อน" โนล่าน้องไอ้โน่เธอเดินถือหนังสือเรียนภาษาไทยมาให้ผมสอนเพราะเธอจะต้องย้ายมาเรียนที่ไทย
"โนล่าอย่าไปกวนเพื่อนพี่ ไม่เข้าใจตรงไหนเดี๋ยวพี่สอนให้"
"ไม่เอาพี่โน่ชอบดุโนล่า โนล่าอยากให้พี่จากัวร์สอนมากกว่า^^"
"ไม่เป็นไรไอ้โน่กูสอนได้ ไหนบทไหนไม่เข้าใจเดี๋ยวพี่จะสอนให้"
"นี่ค่ะบทนี้ค่ะ"
ผมนั่งติวนั่งสอนโนล่าจนลืมเวลาว่าวันนี้ผมต้องกลับบ้านเพราะที่บ้านมีปาร์ตี้ครบรอบวันแต่งงานของพ่อกับแม่
"งั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อนนะพี่จะต้องรีบกลับบ้าน"
"ได้ค่ะไว้พี่มาสอนโนล่าใหม่นะ พี่จากัวร์สอนเข้าใจง่ายมากเลยค่ะ พี่จากัวร์ทั้งน่ารักทั้งใจดีไม่เคยดุโนล่าโนล่าชอบพี่จากัวร์^^" โดนชมจากคนตรงหน้าก็ทำเอาเขินไปเหมือนกันถ้าคู่หมั้นเขาพูดจาเพราะๆ หวานๆ แบบนี้กับเขาบ้างก็คงจะดี แต่คงเป็นไปไม่ได้หรอกเพราะเธอคงพูดแบบนั้นแค่กับเฮียลีโอแค่คนเดียว
"เออไอ้จากัวร์กูว่าจะถามมึว่างคู่หมั้นมึงยังอยู่ที่บ้านหรือเปล่าวะกูไม่เห็นมึงกลับบ้านเลย"
"ก็อยู่นั่นแล่ะ"
"แล้วมึงมาขลุกอยู่บ้านกูเป็นเดือนๆ แบบนี้คู่หมั้นมึงไม่โทรตามเหรอวะ"
"ไม่มั้งกูไม่ได้สำคัญถึงขนาดยัยนั่นต้องโทรหาโทรตาม" มันคือเรื่องจริงครับที่พรีมไม่โทรหาผมเลย มันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลยด้วยซ้ำเพราะปกติเธอก็ไม่เคยโทรหาผมอยู่แล้ว
ผมกลับมาถึงบ้านในบ้านกำลังเฮฮาปาร์ตี้กันอยู่อย่างสนุกสนานทุกคนอยู่กับครบพร้อมหน้าพร้อมตารวมถึงคู่หมั้นของผมด้วยจะขาดก็แค่ลิลินที่วันนี้เธอไม่ได้มา
"ไม่เจอหน้าเกือบอาทิตย์คิดถึงจังขอแม่หอมหน่อย" ผมเดินไปให้แม่หอมแก้มก่อนจะหอมแม่กลับไป
"พอๆ อย่าหอมเยอะแก้มเมียพ่อช้ำหมด"
"เมียพ่อแต่แม่ผมนะ ผมจะหอมจนกว่าผมจะพอใจ" ฟอด ฟอด ฟอด ผมหอมแก้มแม่หลายฟอดจนพ่อทำหน้าบึ้งไม่พอใจซึ่งผมรู้ว่าแค่แกล้งทำเท่านั้น
"ไอ้นี่"
"พอเลยพอเลยพ่อลูกคู่นี้ ว่าแต่คืนนี้ลูกจะนอนบ้านใช่ไหมจากัวร์"
"ครับแม่"
"ไปขลุกอยู่บ้านซีโน่เป็นเดือนๆ ไม่รู้เพราะติดใจน้องสาวเค้ารึเปล่าน๊าาาา" จู่ๆ เจ๊แสนรักก็พูดขึ้นมากลางวง
"น้องสาวซีโน่?? ซีโน่มีน้องสาวด้วยเหรอแสนรัก"
"ค่ะแม่น้องชื่อน้องโนล่าน่ารักมากเหมือนตุ๊กตาเลยค่ะ แม่ของซีโน่เพิ่งไปรับกลับมาจากต่างประเทศ"
"มิน่าแกถึงไม่ค่อยกลับบ้านที่แท้ก็ไปติดสาวนอกบ้านนี่เอง555" เฮียลีโอเอ่ยแซวผม
"ผมไม่ได้คิดอะไรกับโนล่านะเฮียก็แค่น้องสาวเพื่อน" ผมพูดเพื่อให้คู่หมั้นของผมได้ยินเพื่อที่เธอจะไม่ได้เข้าใจผิด
"แต่เท่าที่สังเกตุโนล่าดูจะชอบแกมากเลยนะไอ้กัวร์ อยู่ใกล้กันทุกวันไม่หวั่นไหวบ้างเหรอ"
"เจ๊พูดอะไรโนล่าอายุเพิ่งจะสิบห้า"
"แปลว่าถ้าสักสิบเจ็ดสิบแปดก็ไม่แน่อ่ะดิ"
"เจ๊!!! "
"5555เอาจริงนะฉันสนับสนุนถ้าแกจะจีบโนล่าเพราะโนล่าน่ารักนิสียดีเรียบร้อยอ่อนหวานฉันชอบ"
"แสนรัก พูดอะไร พี่ชายเราเค้าหมั้นกับน้องพรีมแล้ว"
"หมั้นเพราะโดนบังคับให้หมั้นสุดท้ายก็ต้องเลิกกันอยู่ดีมั้ยคะแม่และอีกอย่างสองคนนี้ก็ไม่ได้รักกันด้วย"
จังหวะนั้นเองที่ผมกับพรีมหันมาสบตากันก่อนที่เธอจะเบือนหน้าไปทางอื่น เธอดูผอมลงไปนะไม่ได้เจอกันแค่เดือนกว่าๆ
คืนนั้น...
ผมเดินลงมาหาอะไรกินเพราะเมื่อตอนเย็นกินไปได้นิดเดียว ผมกำลังต้มมาม่าอยู่พรีมก็เดินเข้ามาเราสบตากับแวบนึงก่อนที่เธอจะหันหลังกลับ
"ลงมาจะเอาอะไร" ผมเป็นคนเอ่ยถาม พรีมชักงักเท้าก่อนจะหันกลับมา
"ฉันแค่จะลงมาอุ่นน้ำเต้าหู้"
"ไปนั่งรอเดี๋ยวฉันอุ่นให้"
"ไม่เป็นไรฉันทำเอง"
"อย่าดื้อ"
"ใครดื้อ"
"ก็เธอไง"
"แค่ฉันไม่ทำตามคำสั่งนายนายว่าฉันดื้ออ่ะนะจากัวร์"
"อืม ไปนั่งฉันจะทำให้"
พรีม...
เธอจำใจต้องเดินมานั่งตรงเก้าอี้บาร์เพื่อรอจากัวร์อุ่นน้ำเต้าหู้ให้ แต่ด้วยกลิ่นหอมๆ ของมาม่าที่เขาต้มมันยั่วน้ำลายของเธอเป็นอย่างมากจนเธอลอบกลืนน้ำลายดังอึก แถมเจ้าท้องไม่รักดีดันร้องออกมาเสียงดัง
"หิวเหรอท้องร้องซะดัง"
"ปะ เปล่า"
"หิวก็บอกหิว อ่ะเอาไปกินก่อน" เขายกชามมาม่ามาวางตรงหน้าของเธอพร้อมกับเดินไปหยิบตะเกียบกับช้อนมาให้เธอ
"มันของนายไม่ใช่ของฉัน ฉันไม่กิน"
"ของๆ ฉันก็เหมือนกับของเธอนั่นแล่ะเพราะฉันเต็มใจให้"
"มองอยู่นั่นคงจะทำให้เธออิ่มหรอกนะ จะกินเองหรือจะให้ฉันป้อน"
"กะ กินเองสิมีมือ"
"งั้นก็กินซะถ้าไม่อิ่มจะทำเพิ่มให้"
เธอคีบบะหมี่เข้าปากด้วยความหิวจนลืมคนตรงหน้าไปเลย
"อ่ะน้ำ" เขาวางแก้วน้ำไว้ข้างๆ
"ขอบใจ"
"ฉันไม่กลับบ้านเธอคงจะสบายใจขึ้นมากเลยล่ะสิที่ไม่ต้องเจอหน้าฉันทุกวัน" จู่ๆ จากัวร์ก็พูดขึ้นมา
"........."
"หึ ฉันก็ถามอะไรโง่ๆ เนอะ"
"นายอยากกลับก็กลับมาสิบ้านนี้มันบ้านนายฉันมันก็แค่ผู้อาศัย"
"ฉันแค่ไม่อยากให้เธอลำบากใจ"
"แน่ใจว่าเพราะฉัน ไม่ใช่ว่าไปติดสาวที่ไหนหมือนพี่ลีโอบอกหรอกนะ"
"ทำไมเหรอหรือว่าเธอหวงฉันกลัวฉันจะไปติดใจคนอื่น"
"ทำไมต้องหวง"
"หวงนิดไม่ได้หรือไง"
"ไม่อ่ะ"
"ถ้าฉันชอบน้องเค้าขึ้นมาจริงๆ เธออย่าเสียใจนะ"
"ถ้าเค้าดีกับนายรักนายนายจะชอบก็คงไม่แปลก"
"แต่ฉันไม่ได้รักไม่ได้ชอบโนล่าลักษณะนั้นเลยนะ"
"แล้วนายจะมาบอกฉันทำไม"
"บอกให้เธอรู้ไงว่าฉันไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนไม่เคยมีอะไรกับใครนอกจากเธอคนเดียว"
"..........."
"ฉันพูดขนาดนี้แล้วเธอยังไม่เข้าใจอีกหรือไง"
- ผู้เขียน
