เลขาคนเก่ง
1112 คำ
ตอนที่ 9
เลขาคนเก่ง
เกือบสี่ชั่วโมงอาหารเหลามื้ออร่อยก็จบลง เขมมิกา รู้สึกโล่งใจยิ่งนัก เมื่อเห็นพนักงานเข้ามาเช็คบิล และพอเดินออกจากห้องอาหารเธอรู้สึกราวกับว่าวันเวลาที่แสนจะยาวนานนี้ใกล้จะจบลงแล้ว
อยากจะกลับไปอาบน้ำพักผ่อนเต็มทน
“ขอบคุณมากเลยครับ สำหรับอาหารมื้ออร่อย”
ดนัยหันมาขอบคุณประธานเอสเอ็ม ก่อนจะหันมายิ้มหวานให้กับเขมมิกาที่เดินตามหลังมา “ไว้มีอะไรเพิ่มผมจะโทรหาอีกที ว่าแต่ผมยังไม่มีไลน์ของคุณขนมเลยครับ”
“อ้อค่ะ”
เขมมิกา รีบควานหามือถือตัวเองในกระเป๋าสะพายมาเปิดคิวอาร์โค้ดแล้วยื่นให้คู่ค้าหนุ่ม
“เรียบร้อยครับ ไว้คุยกันทางไลน์”
มุมปากของ วิณณ์ กระตุกเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทีของคู่ค้าคนสำคัญ แต่ทำได้เพียงเอาสองมือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง และหันมามองเลขาตัวเองที่ยืนยิ้มละไมส่งสายตาจนกระทั่งดนัยเดินหายไปในรถ
“ฉันเพิ่งรู้ว่าเธอเป็นคนยิ้มเรี่ยราดได้ขนาดนี้”
ชายหนุ่มแค่นเสียงสูง ขณะที่เขมมิกากรอกตาไปมา ด้วยไม่แน่ใจว่าตัวเองทำอะไรผิด ..ไม่ยิ้มให้ลูกค้าจะให้ยืนหน้าบึ้งหรือยังไงกัน
ฟองน้ำ!! เธอต้องทำตัวเป็นฟองน้ำ ท่องไว้ขนม!
“ค่ะ คุณแก้วบอกว่าลูกค้าคนนี้ชอบบรรยากาศที่ผ่อนคลาย ขนมอยากให้การเจรจาของคุณวิณณ์วันนี้ราบรื่นไปด้วยดี”
“ก็ไม่จำเป็นต้องโปรยยิ้มขนาดนั้นหรอก”
และก็ไม่จำเป็นต้องให้ไลน์ส่วนตัวไปแบบนั้น ขนาดแก้วกัลยาเอง ฝ่ายนั้นก็ไม่เห็นจะคุยจ้อตีสนิทขนาดนี้
“คะ”
ใยเขาจะต้องมาหงุดหงิดเธอด้วย
“แต่ยังไงวันนี้ก็ขอบใจมาก”
วิณณ์ผ่อนลมหายใจออกมาเล็กน้อย ไม่ว่าจะเรื่องบังเอิญเพราะเด็กขนมหน้าจืดมาด้วย ทำให้ทางพรีเมี่ยมกรุ๊ปยอมนำผลิตภัณฑ์ทั้งกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์มาลงแพลตฟอร์มของเขา ภายใต้เงื่อนใขโปรโมชั่นของ SS Online แต่อย่างไงก็ถือว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดีในวันนี้
“งั้นหนูกลับละนะคะ”
เมื่อเห็นว่าเขาผ่อนคลายขึ้น เธอเลยขอตัวกลับ
“เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ หนูเรียกแกรบไว้แล้ว”
เขมมิการีบปฎิเสธทันควัน ด้วยอยากจะใช้เวลาส่วนตัว ไม่อยากต้องมานั่งตอบคำถามที่เคร่งเครียดของเขาอีกแล้ว
“อ้าว วิณณ์!”
เสียงทักจากด้านหลังทำให้ทั้งสองชะงัก คิ้วหนาของวิณณ์ขมวดเข้าหาเล็กน้อยเมื่อเห็นต้นเสียง ชายหญิงคู่หนึ่งที่เดินเคียงคู่เข้ามาในร้าน
เขมมิการู้จักทั้งสองเป็นอย่างดี ฝ่ายชายนั้นคือ วิวัฒน์ ลูกชายคนโตของเจ้าสัวโอวาท พี่ชายคนละแม่ของคุณโอม และถึงแม้จะเป็นญาติกัน ทว่ากลับเป็นคู่แข่งทางธุรกิจต่อกันมาช้านานและเหมือนว่าฝ่ายนั้นจะนำไปอยู่หลายขุม และแม้จะมีรุ่นลูกมารับช่วงต่อ นั่นก็เหมือนเป็นการส่งไม้ต่อในส่วนนี้ด้วย
“ไม่นึกว่าจะได้เจอแกที่นี่”
วิวัฒน์ เอ่ยทักขึ้นก่อน ในขณะที่หญิงสาวด้านหลังเบี่ยงหลบสายตาเล็กน้อย ซึ่งเขมมิกาก็พอจะเดาออกว่าเป็นเพราะอะไร ด้วยสาวสวยคนนี้คือ ภัสสร ที่คนในสังคมและสื่อเคยลงข่าวว่าครั้งหนึ่งเคยคบหากับวิณณ์ ผู้เป็นเจ้านายของเธอ ก่อนจะเลิกราไปคบกับ วิวัฒน์ ลูกพี่ลูกน้องของเขา
สาเหตุใดนั้น!! ไม่มีใครทราบ
“ผมก็ไม่นึกเหมือนกันว่าจะเจอ”
วิณณ์ตอบเสียงราบเรียบ “เพราะถ้ารู้ผมคงไม่มา”
เอาแล้วไง!! บรรยากาศมาคุเริ่มเกิดขึ้นรอบตัว เขมมิกาสัมผัสได้เมื่อมองหน้าของทั้งสาม นั่นทำให้เธออยากจะเดินหนีจากตรงนี้ยิ่งนัก
“ฮ่าๆ ยังเหมือนเดิมเลยนะวิณณ์”
วิวัฒน์หัวเราะเล็กน้อย ก่อนจะเอื้อมมือไปโอบเอวสาวสวยที่มาด้วย “วันนี้ภัสเขาอยากกินอาหารจีน พี่ก็เลยพามากิน ถ้ารู้มาก่อนว่าวิณณ์มาที่นี่จะได้นั่งโต๊ะเดียวกัน”
“ผมกำลังจะกลับ”
ประธานเอสเอ็มหันมาหาเลขาของเขา “ไปกันเถอะ”
“หือตอนนี้เอสเอ็มถึงกับต้องเอาเด็กทุนของมูลนิธิมาเป็นเลขาประธานแล้วรึเนี่ย ความจริงเปิดแพลตฟอร์มออนไลน์ที่จะเจาะตลาดใหญ่ขนาดนั้น ลงทุนซื้อคนเก่งมานั่งแท่นจะไม่ดีกว่าเหรอไอ้น้องชาย ไม่งั้นจะสู้กับ วีว่าออนไลน์ได้เหรอ”
วิวัฒน์ยังคงตะโกนไล่หลังมา นั่นทำให้วิณณ์ชะงักเท้าเล็กน้อย และหันมามองลูกพี่ลูกน้องของตนด้วยแววตาเรียบเฉย
สายตาเขาเหลือบไปมองกับกรอบหน้างามที่แต่งแต้มไว้อย่างปราณีตของคนรักเก่า ดวงตาคู่สีถ่านไหววูบเล็กน้อยก่อนจะกลับมาปกติเพียงในเวลาไม่นานนัก
“เราไม่จำเป็นต้องจ้างคนแก่รุ่นเก่า นโยบายของเราเน้นคนรุ่นใหม่ไฟแรง อีกอย่างเลขาคนนี้ของผมเก่งที่สุดแล้ว”
ไม่นะ!! นี่เขาชมเธอใช่ไหม?
เขมมิกา สตั้นไปสองวินาที เมื่อหันไปมองหน้าของวิวัฒน์ และอดีตคนรักของเจ้านาย ก่อนจะหันกลับมามองประธานเอสเอ็มที่ตอนนี้มีสีหน้าที่เรียบเฉยราวกับโดนฉาบไว้ด้วยน้ำแข็ง
“จะยืนอยู่อีกนานมั้ย”
“คะ”
“ไปขึ้นรถ”
“ค่ะ”
เอาน่า!! ในเมื่อเขาชมเธอต่อหน้าคนอื่นว่า เธอเป็นเลขาที่เก่งที่สุด เธอก็ต้องแสดงความเป็นมืออาชีพให้เห็นเสียหน่อย ร่างบางจึงหันมายิ้มบางๆให้กับทั้งสอง ก่อนจะเดินฉับๆตามเจ้านายไปอย่างสง่างาม
วิณณ์ นั่งเงียบมาตลอดทางและใส่ใจอยู่แต่กับหน้าจอมือถือของตัวเอง ซึ่งเขมมิกาก็ไม่เอ่ยถามอะไรที่เป็นการรบกวนเขา เมื่อรถจอดยังลานจอดรถเธอจึงรีบเปิดประตูเพื่อจะก้าวลงจากรถ แต่ก็ต้องฉงนเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างหนาก้าวตามลงมาด้วย
“หือ”
“ฉันจะขึ้นไปบนห้องเอาของหน่อย”
“คะ”
คิ้วเรียวสวยของเธอขมวดเข้าหากัน
“ทำไม?ห้องของฉัน จะขึ้นไปไม่ได้รึไง”
“ได้ค่ะ”
ทำไมจะไม่ได้ละก็มันห้องเขานี่นา ..เพียงแต่ทำไมจะต้องเป็นวันนี้ด้วย วันที่เธออยากจะล้มตัวลงนอนอย่างสบายใจ
- ผู้เขียน
