น้ำผึ้งออกมายืนรับลมอยู่ที่สวนหลังบ้าน หล่อนแหงนหน้ามองท้องฟ้า ตัดพ้อกับโชคชะตาที่เกิดขึ้นในใจ ความเจ็บช้ำทำให้น้ำตาไหลรินออกมามากมาย
อีกแค่เดือนเดียวเอง หล่อนก็จะได้เป็นเจ้าสาวของวิศรุตแล้ว แต่... แต่ทุกอย่างมันก็ต้องมาจบลงแบบนี้
“มายืนทำอะไรตรงนี้ล่ะน้ำผึ้ง”
เสียงเข้มคุ้นหูที่ดังขึ้น ทำให้น้ำผึ้งที่กำลังร้องไห้อยู่ต้องรีบยกมือขึ้นป้ายน้ำตาหลายครั้ง จนมั่นใจว่าแห้งแล้ว จึงกล้าหันไปเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียง
“เอ่อ... มายืนเล่นน่ะค่ะ นี่ก็กำลังจะกลับขึ้นห้องพอดี”
หล่อนฝืนยิ้มให้กับเขา และก็จะเดินผ่าน แต่แขนถูกดึงเอาไว้เสียก่อน
“คุยกันก่อนสิ”
“เอ่อ... ผึ้ง... ไม่มีอะไรจะคุยหรอกค่ะ”
หล่อนพยายามบิดแขนออก แต่เขาไม่ยอมปล่อยมือ และก็จ้องหน้าของหล่อนเขม็ง จ้องด้วยความแปลกใจ
“นี่ใช่น้ำผึ้งคนเดิมที่พี่เคยรู้จักหรือเปล่าเนี่ย”
หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง พยายามซ่อนน้ำตาเอาไว้สุดกำลัง
“ก็น้ำผึ้ง
