บทที่3 พี่คาเท NC18+
1494 คำ
"ถ้าฉันเป็นเธอ จะไม่ร้องขอให้เสียเวลาเพราะมันเป็นไปไม่ได้"มือหนารวบแขนทั้งสองข้างที่ยกมาดันแผงอกเปลือยเปล่าของไว้ด้วยมือเดียว จ้องมองลงมาที่ฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคับแค้น
“เจ็บ...ฮึก!ปล่อยฉันนะได้บ้า อะ...โอ๊ย!” น้ำตาที่ไหลอยู่แล้วหลั่งไหลออกเต็มสองพวงแก้ม ระบายความเจ็บปวดที่เขามอบให้ สะโพกสอบค่อยๆขยับท่อนลำเอ็นเข้าออก ในขณะที่ฉันเจ็บร้าวไปทั่วส่วนนั้น ราวกับร่างกายจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!
“อ่า...แน่นชิบ”เสียงคำรามดังออกมาจากเขาเป็นระยะ เรียวขาของฉันถูกจับอ้าออกกว้าง ในขณะที่ฉันพยายามขืนตัวดิ้นหนีจากเขา แต่มีเหรอแรงผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉันจะสู้แรงผู้ชายตัวโตอย่างเขาได้
สะโพกเอวสอบกระแทกกระทั้นเข้ามาอย่างรุนแรง เลือดบริสุทธิ์ที่เกิดจากส่วนบอบบางฉีกขาดไหลออกมาชโลมลงบนแก่นกายไร้การป้องกันของเขาจนชุ่ม เขาหลุบตาลงมองมันเพียงนิด คลี่ริมฝีปากหนาแสยะยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว
"บะ...เบาหน่อย โอ๊ย!!"ปากเล็กเอ่ยเชิงขอร้องออกไปเสียงสั่น แต่เหมือนคนบนร่างจะไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย เขากลับเร่งความเร็วกระแทกแก่นกายเข้ามาอย่างป่าเถื่อน มือทั้งสองข้างครอบลงหน้าอกอวบอิ่มทั้งสองของฉัน
“ซี้ดดดดด แน่นชิบ!” คนตัวโตครางเสียงกระเส่าออกมาอย่างกั้นไม่อยู่ เขาเชิดหน้าขึ้น กัดกรามไว้จนเห็นรูปโครงหน้าชัดเจน
“พะ...พอเถอะ พอแล้ว! ฮื่อ~เจ็บ ฮึก!” ร่างบางโยกคลอนไปตามแรงกระแทกกระทั้นของคนตัวโต ข้อมือที่ถูกเข็มขัดมัดไว้ เริ่มมีรอยถลอกยาวเป็นสีแดงเจ็บแสบไปหมด น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลออกมาจน นันย์ตาทั้งสองพร่าเลือนเต็มไปด้วยหยาดน้ำสีใสที่เอ่อออกมาด้วยความเจ็บปวด
ภาวนาให้เรื่องที่ฉันกำลังเจออยู่สิ้นสุดลงก่อนที่ฉันจะขาดใจตายตรงนี้
ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!
“เอามันออกไป ฮึก...”ปากเล็กส่งเสียงร้องออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรง มือที่ถูกมัดไว้ยกขึ้นไหว้ขอความเห็นใจจากคนด้านบนที่กำลังบีบอัดยัดเยียดท่อนลำเอ็นเข้ามาในร่องจีบช้ำระบม
"อย่าขอให้สิ่งที่ฉันให้ไม่ได้"
ร่างบางที่สั่นเทิ้มไปด้วยความกลัว ไม่สามารถหยุดการกระทำอันป่าเถื่อนไร้ความปรานีของเขาลง เหมือนปีศาจอย่างเขากำลังพอใจในเรือนร่างของฉันอย่างมาก
พรึบ!
"จะ..จะทำอะไร ปล่อยนะ! อื้อ~"ริมฝีปากหนาครอบลงที่อวัยวะเดียวกันของฉัน มือหนาบีบเข้าที่ปลายคางอย่างแรง เมื่อฉันปิดปากตัวเองเอาไว้แน่นไม่ยอมให้ลิ้นเฉอะแฉะของเขาเข้ามาในโพรงปากเล็ก
"อื้อ~"
"ฮึ...ไม่คิดว่าไอ้อาเธอร์จะไม่เคยแตะต้องเธอ"
"ในโลกนี้ไม่มีใครทำเลวแบบแกหรอก อ๊ะ"
พรึบ!
"ปากดี อย่างอื่นก็ขอให้ดีด้วย"
มือปลดเข็มขัดเส้นหรูออกจากแขนทั้งสองข้างที่ถูกพันธนาการ ก่อนที่ร่างบางถูกจับพลิกในท่าคลานเข่า
"แกจะทำอะไร อึก!"ฉันขยับตัวหมายจะวิ่งลงจากเตียง แต่ช้ากว่ามือหนาที่คว้าข้อเท้าของฉันเอาไว้ชะก่อน
"ถ้าไม่อยากให้ฉันไลฟ์สด ก็อยู่นิ่ง"เสียงทุ่มเอ่ยออกมาลอดไรฟัน
"นะ...นี่แก! อย่าทำอะไรบ้าๆนะ"
มือหนาจับเอวคอดของฉันเอาไว้จากทางด้านหลัง ดันแก่นกายเปลือยเปล่ากระแทกเข้ามาในร่องสวาทคับแคบของฉันอย่างรุนแรงอีกครั้ง
สวบ!!
“ฮื่อ~”ฉันจุกท้องน้อยจนร้องออกมาไม่เป็นคำ ทรุดเข่าทิ้งตัวลงกับเตียงนอนอย่างหมดเรียวแรง
“อย่าทำให้เสียอารมณ์น่า” มือหนารวบเอวคอดของฉันเอาไว้ ในขณะเดี๋ยวก็ขยับแก่นกายกระแทกเข้ามาจนเกิดเสียงดัง
“อ๊ะ!...อ๊ะ!! จุก”ใบหน้าหวานฟุบหน้าลงหมอนใบใหญ่อย่างหมดแรง หลับตาเอาไว้แน่น ปล่อยให้เขากระแทกเข้ามาส่วนนั้นของฉันจนมันปลิ้นไปมาตามแรงดันเข้า ดันออก มือเล็กกุมหน้าท้องเอาไว้ด้วยความทรมาน
ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!
“อ๊าสสสสสส”เนิ่นนานที่ถูกรังแกอยู่อย่างนั้น เขาปล่อยอารมณ์บ้าคลั่งออกมาอย่างป่าเถื่อน ก่อนจะกระตุกเกร็งแล้วปลดปล่อยบางสิ่งบางอย่างออกมา
ฉันสัมผัสได้ถึงน้ำอุ่นๆ พุ่งเข้ามาในตัวฉัน แต่ก่อนที่สติของฉันจะค่อยดับวูบลงไป ภาพความทรงที่จำที่มีเพียงน้อยนิดก็ฉายขึ้นมาในสมองที่กำลังขาวโพลน
‘อ๊ะ! ขอโทษค่ะ’ ฉันยกมือไหว้ขอโทษผู้ชายตัวสูงหน้าตาดุๆ ที่เดินสวนเข้าไปทางห้องฉุกเฉิน วันที่เดซี่เข้าโรงพยาบาล เขาปรายตามองฉันเพียงเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปหาอาเธอร์
‘เกิดอะไรขึ้นกับเดซี่ กูให้มึง1นาทีอธิบายกับกู’ ผู้ชายคนนั้นกระชากคอเสื้อของอาเธอร์ไว้แน่นกัดกรามจนเห็นสันกรามนูนขึ้น
‘ใจเย็นๆ ครับพี่คาเท ผมอธิบายทุกอย่างได้’
“พี่คือพี่คาเท พี่ชายของเดซี่สินะ” ใช่ ฉันจำเขาได้แล้ว เขากำลังแก้แค้นฉันแทนน้องสาวของเขาอย่างนั้นเหรอ จากนั้นทุกอย่างก็วูบดับลง
(KATE : TALK)
ผมมองร่างบางที่พึ่งเสพสมไปเมื่อสักครู่นิ่งๆ ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะยังบริสุทธิ์อยู่ กลีบกุหลาบอวบนูนที่บวมชำของเธอเต็มไปด้วยน้ำกามสีขาวขุ่นของผม มันไหลย้อนออกมาเปรอะเปื้อนเต็มผ้าปูที่นอนสีชมพู
ผมยิ้มให้กับภาพตรงหน้าอย่างพึงพอใจ นี่มันยังน้อยไปกับสิ่งที่เธอทำกับน้องสาวของผม เดซี่ เธอแท้งลูกของเธอที่เกิดขึ้นกับไอ้อาเธอร์ ถึงผมจะไม่อยากยอมรับมันแค่ไหน แต่ผมก็ต้องทำใจยอมรับมัน เพียงเพราะน้องสาวของผมรักมันมาก
ผมรู้เรื่องเดซี่กับอาเธอร์เมื่อเดือนที่แล้ว เรื่องที่เดซี่ท้องเธอไม่ได้บอกใคร จนเกิดเหตุการณ์ที่ผับวันนั้น เดซี่ถูกนาราทำร้ายจนต้องเจ็บปางตายเพราะตกเลือด หลังจากฟื้นขึ้นมาก็เอาแต่ร้องห่มร้องไห้ เธอเครียดแทบเสียสติเรื่องอาเธอร์กับลูกที่เสียไป
‘พี่คาเทต้องช่วยน้องนะ พี่นาราเขาจะแย่งทุกอย่างของเดซี่ไป น้องอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่อาเธอร์’
‘พี่จะช่วยน้อง พี่จะไปคุยกับเธอให้’
‘คุยเฉยๆ ไม่ได้ค่ะ พี่ต้องทำให้พี่นารา ไม่กล้ามายุ่งกับพี่อาเธอร์อีก นะคะ นะคะพี่คาเท’
‘เอาล่ะๆ พี่จะจัดการให้’
‘ขอบคุณค่ะพี่คาเท’
‘แต่เราต้องสัญญากับพี่ก่อน ว่าจะไม่ร้องไห้โวยวาย จะตั้งสติแล้วเริ่มต้นใหม่’
‘เดซี่สัญญาค่ะ’
ผมนั่งมองร่างบางของนาราอยู่อย่างนั้น ผิวขาวๆ ของเธอมีรอยแดงช้ำจากกิจกรรมก่อนหน้าของผมเต็มไปหมด มือหนาหยิบบุหรี่ราคาแพงขึ้นมานั่งสูบอยู่ปลายเตียงของเธอด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
ครืดๆ ครืดๆ
ผมเบือนสายตาจากนารา ก่อนจะก้มลงเก็บโทรศัพท์เครื่องหรูที่หล่นอยู่ข้างเตียงนอนขึ้นมารับสาย
"อืม"ผมกรอกเสียงเข้มลงไปเมื่อเห็นว่าปลายสายคือลูกน้องคนสนิทที่โทรเข้ามา
(นายครับ ของที่จะส่งพรุ่งนี้มีปัญหาครับ ผมอยากให้นายมาดูด้วยตัวเอง)
“มีปัญหาได้ไงวะ ไหนมึงบอกเชคดีแล้ว” ผมตวาดใส่ไอ้ไทม์มือขวาของผมอย่างเดือดดาล บุหรี่ที่คืบอยู่บนนิ้วถูกทิ้งลงพื้นก่อนจะใช้เท้าขยี้ดับ
(น่าจะมีเกลือเป็นหนอน ยังไงนายรีบมาดูเองเถอะครับ)
ติ๊ด!
ผมกดวางสายจากไอ้ไทม์อย่างหงุดหงิด ดันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง หยิบเสื้อผ้าที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาไว้ในมือ ก่อนเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ
หลังจากแต่งตัวเสร็จ ผมเดินออกมายังเห็นร่างบางนอนอยู่ในท่าเดิม มือหนาดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้คนที่นอนหมดสติอยู่บนเตียง
นัยน์ตาคมจ้องมองไปที่เธอสักพักไม่ได้ปลุกให้เธอตื่นขึ้นมา หรือเข้าไปดูอาการของเธอแต่อย่างใด จากนั้นก็หมุนตัวออกจากห้องของเธอไป โดยที่ไม่ได้หันกลับมามองเธออีกแม้แต่น้อย
ผมทำถูกแล้ว นี่คือสิ่งที่เธอควรได้รับจากการกระทำของเธอ
- ผู้เขียน
