บทที่4 ไข้แตก
1319 คำ
@ โกดังK
“กูให้เวลา24ชั่วโมง ไปลากตัวมันมาให้ได้”
“ครับนาย!"วอสก้าในมือถูกกรอกลงคอรวดเดียวหมด เมื่อไล่ดูสินค้าที่กำลังจะส่งให้ลูกค้า ปรากฏว่ามันมีของย้อมแมว เลียนแบบมาปะปนอยู่ ถ้าเกิดมันหลุดไปอยู่ในมือลูกค้า ก็มีแต่เสียกับเสีย ความเชื่อมั่นหายหมดและอาจทำให้เสียลูกค้ารายใหญ่ไปเลย ไอ้คนทำมันกล้ามากที่มาลองดีกับผม
“ไอ้ไทม์ มึงเอาของมาเปลี่ยนให้ลูกค้า ใส่ของแถมเพิ่มไปอีก”
“แต่เราจะเสียกำไรบางส่วนนะนาย”มือขวาของผมแย้งขึ้นมาแทบจะทันที
"..."ผมปรายตามองไอ้ไทม์เล็กน้อย ซึ่งมันรู้ดีว่าไม่ควรขัดคำสั่งผม
“ครับนาย”
“หัวเสียอะไรขนาดนั้นวะ” เสียงเข้มของหุ้นส่วนตัวดีดังขึ้น โรแวนเดินเข้ามาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว หย่อนสะโพกนั่งลงโซฟาฝั่งตรงข้ามกับผม มือหนาเทไวน์ลงแก้ว ก่อนจะยกแก้วไวน์ขึ้นควงในมือ
“มึงควรมาเช็คของบ้าง จะได้รู้ว่ามีหนอน” ผมชี้หน้ามันอย่างคาดโทษ ช่วงนี้มันเอาแต่ติดเด็ก ส่งแต่ลูกน้องมาทำงานแทน ไม่ใช่ว่าลูกน้องมันทำงานไม่ดีนะ แต่ผมอยากให้มันมาทำเองมันถึงจะถูก
“ถ้ามึงจะด่าก็อย่าด่าให้กูคนเดียว ดูไอ้ฌอนดิ หายไปเลย แม่งติดต่อไม่ได้” ไอ้ฌอนนั่นก็อีกคน หายหัวไปเลย แม่งถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนนะ ผมกะจะตัดมันออกจากหุ้นส่วนไปนานแล้ว สาบานว่านี่คือเพื่อนสนิท ดีๆทั้งนั้น ปล่อยผมทำอยู่คนเดียว
“พอกันเลยมึงสองคน”
"กูก็มาแล้วนี่ไง เรื่องหนอนเดี๋ยวกูจัดการต่อเอง ส่วนเรื่องส่งของพรุ่งนี้ เดี๋ยวกูไปรับหน้าลูกค้าแทนมึงเองเพื่อน"โรแวนร่ายยาวพร้อมกับแสยะยิ้มแบบไม่น่าไว้ใจมาทางผม
"ถ้ามันลำบากนักก็ถอนหุ้นไปซะ"
"เอาน่า ....มึงก็เครียดเกินไป จะหาเงินไปให้ใครใช่นักหนาวะ เมียกูไม่มี"
"เรื่องของกู"ผมบอกออกไปเท่านั้น ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นเต็มความสูง เตรียมตัวกลับเข้าบ้าน ป่านนี้ไม่รู้เดซี่เป็นยังไงบ้าง เธอพึ่งออกจากโรงพยาบาลเมื่อบ่ายวันนี้
“จะกลับ”
“อืม” ผมไม่ได้สนทนาอะไรกับไอ้โรแวนต่อ แต่กลับเดินออกมาเลย
"นายครับ จับตัวมันได้แล้วครับ ตอนนี้ผมเอามันไว้ในห้องใต้ดิน"
"...."ขาทั้งสองข้างที่กำลังก้าวขึ้นรถชะงักไปตามเสียงเรียกของลูกน้องคนสนิท
"ให้ผมจัดการมันเลยมั้ยครับ"
"เอาตัวมันไปให้ไอ้โรแวน กูยกให้มันจัดการ"
"ครับนาย"
"ผมบอกไปเพียงเท่านั้น ก่อนจะก้าวขาขึ้นรถสปอร์ตคันหรูที่จอดอยู่ด้านหน้าโกดัง จากนั้นก็เร่งเครื่องยนต์ขับทะยานออกไปบนถนนเส้นหลักอย่างรวดเร็ว
@คฤหาสน์ของคาเท
“ทานหน่อยนะเดซี่ ข้าวต้มทำใหม่ๆ ยังร้อนๆอยู่เลย”
“เดซี่ไม่กิน พี่อาเธอร์เลิกบังคับสักทีได้มั้ย”
เพล้ง!
“โอ๊ย! อะไรกันเดซี่”
ผมกำลังเดินผ่านห้องอาหารขึ้นไปอาบน้ำให้สบายตัว แต่ก็ต้องชะงักกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าซะก่อน
“เกิดอะไรขึ้น” ผมถามเสียงเข้มเดินเข้าไปในห้องรับประทานอาหาร มองหน้าทั้งอาเธอร์กับเดซี่สลับกัน ทั้งสองปิดปากไม่ทะเลาะกันต่อ มีเพียงอาเธอร์ที่ก้มลงเก็บชามที่แตกอยู่บนพื้นเงียบ
"ได้ยินไหมพี่ถาม"
“ก็พี่อาเธอร์นะสิ บังคับเดซี่กินข้าวต้มอยู่นั่นแหละ” เดซี่ทำหน้ายู่ นั่งกอดอกอยู่บนเก้าอี้ด้วยท่าทางเอาแต่ใจ
“แล้วทำไมเราไม่ยอมกิน ต้องรักษาตัวเองให้หายเร็วๆ ลืมสัญญากับพี่แล้วเหรอ”ผมเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆเธอ มือหนายกขึ้นลูบศีรษะของเดซี่เบาๆอย่างที่เคยทำเป็นประจำ
“ว่าแต่เรื่องที่เดซี่ขอให้พี่ช่วย พี่คาเทจัดการให้น้องรึยังคะ”คนตัวเล็กถามออกมาด้วยรอยยิ้ม หมุนตัวหันมานั่งเผชิญหน้ากับผมอย่างอารมณ์ดี
“อืม” ผมบอกออกไปสั้นๆ หันไปทางอาเธอร์ “ช่วงนี้ทนเดซี่หน่อยนะ หมอบอกฮอล์โมนมันจะขึ้นๆ ลงๆ ”
“ครับพี่คาเท” อาเธอร์พยักหน้าให้ผมเล็กน้อย เดินเลี่ยงออกไปเพื่อเอาชามที่แตกไปทิ้งลงถังขยะในครัว
"พี่คาเทจะจัดการยังไงคะ"มือเล็กจับแขนผมเอาไว้แน่น ขยับเข้ามาถามผมด้วยความกระตือรือร้น "แล้วมันเป็นยังไงบ้างตอนนี้"
“เอาเป็นว่าตอนนี้พี่ขอให้เธอทำตัวดีๆ นะเดซี่ แล้วพี่จะจัดการทุกอย่างให้เธอเอง”
"แต่พี่ยังไม่ได้บอกเลยนะ ว่าจัดการยังไงไปบ้างแล้ว เดซี่อยากรู้ค่ะพี่คาเท"
"เอาไว้ทำสำเร็จพี่จะมาบอกก็แล้วกัน ตอนนี้ต้องรักษาตัวให้หายดีก่อน เข้าใจไหม"
"ก็ได้ค่ะ เดซี่จะรอ รอวันที่ผู้หญิงคนนั้นสูญเสียและเจ็บช้ำเหมือนกันกับที่เดซี่เจอ"นัยน์ตาคู่สวยของเธอเต็มเปี่ยมไปดเวยความหวัง ที่เปล่งประกายออกมาทางแววตา
"อืม...พี่ขึ้นห้องแล้วนะ เราก็รีบๆขึ้นห้องไปพักนะ"
"ค่ะพี่ชาย กุ๊ดไนท์ค่ะ"จมูกเล็กหอมลงที่แก้มสากของผมอย่างที่เธอเคยทำประจำ ผมยิ้มให้น้องสาวเล็กน้อยก่อนจะเดินขึ้นห้องนอนไป
ยอมรับว่าผมตามใจน้องสาวคนนี้ของผมทุกอย่าง นอกจากจะรักมากแล้วผมยังไม่ต้องการให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำรอยเหมือนน้องสาวอีกคนของผมด้วย ผมจะไม่ยอมให้ความสูญเสียเกิดขึ้นเพราะผมเด็ดขาด
เช้าวันต่อมา
ผมกลับเข้ามาที่คอนโดของนาราอีกครั้ง เพราะเมื่อคืนดันลืมกระเป๋าตังค์ไว้ ขายาวก้าวเข้าไปในห้องนอนของเธออย่างถือวิสาสะ นัยน์ตาคมสะดุดเข้ากับร่างบางเปลือยเปล่าที่ยังคงนอนอยู่บนเตียงนอนในท่าเดิม เหมือนไม่ได้ลุกออกไปไหนตั้งแต่เมื่อวาน
“ฮึ! นอนยังไงวะ มีคนเข้ามาในห้องยังไม่รู้สึกตัวอีก” ผมจับแขนของเธอที่ห้อยพาดลงอยู่ข้างเตียงขึ้น แต่ก็ต้องตกใจเมื่อตัวของเธอมีอุณหภูมิสูงขึ้นยังกับมีใครสุมไฟใส่
“s**t!! โดนไปดอกเดียวไข้แตกเลยหรอวะ” ผมผละออกจากเธอ ยืนเท้าสะเอวมองไปที่ร่างเล็กที่ไร้สติอย่างชั่งใจ ควรจะเอายังไงกับเธอดี ถ้าปล่อยไว้อย่างนี้จะใจร้ายเกินไปไหม
และที่สำคัญถ้าปล่อยเธอตายไปตอนนี้มันก็คงไม่สนุก สองเท้าหนาก้าวเข้าไปในห้องน้ำ หยิบผ้าผืนเล็กวางกะละมังน้ำ บิดหมาดๆแล้วรีบเอาออกมาเช็ดตัวให้เธอ
“อื้อ~”ปากเล็กส่งเสียงครางจากในลำคอด้วยเสียงที่แหบพร่า มือของเธอปัดผ้าขนหนูที่กำลังไล่เช็ดตัวเธอออก
“หนาว~”นาราดึงผ้าห่มขึ้นคลุ่มโปรง ในขณะที่ตายังหลับอยู่ ซึ่งทำให้ผมเช็ดตัวให้เธอยากเข้าไปอีก
“ไม่เช็ดก็ไม่ต้องเช็ด!”ผมบอกออกไปด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์ โยนผ้าผืนนั้นลงให้กะละมังน้ำอย่างไร้เยื่อใย มือหนาคว้ากระเป๋าตังค์เดินออกมาจากห้องของนาราด้วยความหงุดหงิด
เธอจะเป็นยังไงต่อไปก็ไม่ใช่เรื่องผม เพราะผมมาเพื่อแก้แค้นเธอให้เดซี่ไม่ได้มาเพื่อดูแลเธอ
- ผู้เขียน
