“ทำอะไร” เสียงเข้มดังขึ้นจากทางด้านหลังของฉัน ตอนที่กำลังเขย่งปลายเท้าเพื่อหยิบขวดน้ำจิ้มจากตู้ด้านบน
อย่าสงสัยว่าทำไมต้องเขย่ง ตอนเก็บเอาขึ้นไปเก็บยังใง เพราะคนที่เก็บไว้ไม่ใช่ฉันแต่เป็นอาเธอร์ คนที่มีความสูงถึง180เซนติเมตร
“เอ่อ นาจะเอาขวดน้ำจิ้มค่ะ” ฉันเบี่ยงตัวหลบคนที่ยืนซ้อนอยู่ทางด้านหลังเล็กน้อย
“ตอนเก็บเอาไว้ได้ แต่พอจะกินทำไมเอื้อมเอาไม่ถึง”คุณคาเทเอื้อมมือขึ้นไปหยิบน้ำจิ้มสุกี้ส่งมาให้ฉันได้อย่างสบายๆ ไม่ต้องเขย่งจนแทบขาแขนหลุด
“เอ่อ...อ้อ คุณคาเทจะทานกับนาไหมคะ นาทำเผื่อด้วยนะคะ” ฉันยิ้มแห้งๆ เปลี่ยนเรื่องเป็นชวนเขากินมาม่าหม้อไฟแทน พร้อมกับรีบเดินนำเขาออกจากห้องครัว มานั่งลงบนพื้นพรมตรงที่วางหม้อม่าม่าไว้
คุณคาเทเดินตามมานิ่งๆ นั่งลงบนโซฟา ฉันหลุบตามองตัวเองที่นั่งพับเพียบอยู่ตรงพื้นสลับกับกับเขา ทำไมฉันเหมือนคนรับใช้กับเจ้านายเลยอ่ะ
มือเล็กจับทัพพีตักมาม่าในหม้อใส่ถ้วยร
