ฉันกลับมาตั้งตัวที่บ้านก่อนเพราะไม่สามารถทนอยู่เฝ้าพี่เสือที่โรงพยาบาลได้ก็เลยโทรบอกไทเกอร์แทน
“ไหนว่าจะเฝ้าพี่เสือไงใจ๋หรือกลับมาเอาของ จริงๆ โทรบอกจ๋ายก็ได้เดี๋ยวเก็บไปให้ไม่เห็นต้องมาเองเลย”
“ไม่เฝ้าแล้ว ใจ๋ขอขึ้นไปนอนพักก่อนนะวันนี้เหนื่อยมากเลย”
“สีหน้าไม่ค่อยดีเลยไหนบอกว่าพี่เสือฟื้นแล้วหรืออาการไม่ดี” จ๋ายรีบถามด้วยความเป็นห่วง แต่ฉันนี่สิไม่รู้จะตอบยังไง
“อือเขาฟื้นแล้ว”
“ทะเลาะกันหรอ? พี่เสือป่วยอยู่นะใจ๋”
“เห็นใจ๋เป็นคนงี่เง่าขนาดนั้นเลยรึไง”
“ไม่ใช่ๆ จ๋ายขอโทษไม่ได้ตั้งใจพูดให้ใจ๋คิดแบบนั้น” ฉันมองหน้าฝาแฝดของตัวเองพร้อมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อข่มเสียงที่สั่นเครือเอาไว้ “พี่เสือ….จำอะไรไม่ได้เลย…เขาลืมแม้กระทั่งใจ๋”
“ยังไงนะ ลืมอะไรจ๋ายไม่เข้าใจ”
“เขาจำใครไม่ได้เลย คนที่ฟื้นมาไม่ใช่พี่เสือถ้าใช่เขาคงไม่ลืมใจ๋ ไม่ลืมความรู้สึกที่เคยมีให้”
“พี่เสือความจำเสื่อมหรอ?”
