บรรยากาศภายในห้องถูกความเงียบเข้าปกคลุม พี่โซ่รีบขอตัวออกไปตั้งแต่ที่ฉันบอกว่าได้ยินเรื่องทั้งหมด ทำให้ในตอนนี้ภายในห้องมีแค่พี่เสือกับฉัน
เพราะมีความผิดก็เลยเอาแต่ก้มหน้าก้มตา เป็นแบบนี้เกือบสิบนาทีได้แล้ว
“ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยหรอคะ”
“พี่เสือ!!”
“จะ จ๋า”
ร่างหนาสะดุ้งโหยงเมื่อกี้เหมือนกำลังเหม่อทำให้ไม่ได้ยิน พอถูกตวาดถามเสียงดังก็ตกใจ
“ใจ๋ถามไปทำไมไม่ตอบ ทุกคนรู้เรื่องนี้ใช่ไหม” พี่เสือไม่ได้ตอบแบบมีเสียงแต่พยักหน้าแทน
“คือ….พี่ไม่ได้ตั้งใจให้มันเลยเถิดมาไกลขนาดนี้นะ”
“แล้วทำไมไม่บอกใจ๋ตั้งแต่วันนั้น หรืออยากเอาคืนอยากให้ใจ๋เสียใจ”
“ไม่ใช่” คนที่ถูกตั้งคำถามรีบส่ายหน้าปฏิเสธข้อกล่าวหา แววตาคู่นั้นมองละห้อย คิดว่ามันน่าสงสารนักหรือไง
“แล้วยังไงคะ รู้ใช่ไหมว่าใจ๋เสียใจมาก”
“พี่แค่อยากรู้ว่าใจ๋คิดยังไง”
“ก็เลยสร้างเรื่องว่าความจำเสื่อมอย่างนั้นหรอ”
“………”
“ใจ๋รักพี่เสือ….รู
