บทที่แปด
2539 คำ
ณ คฤหาสน์ร่ำทรัพย์อนันต์
แสงแดดในช่วงเที่ยงของวันอาทิตย์ทำเอาชายหนุ่มซึ่งกำลังเหยียบคันเร่งรถคันละหลายสิบล้านต้องหยิบแว่นตากันแดดสีชาขึ้นมาสวม ณฟ้าได้รับข้อความจากมารดาตั้งแต่ตื่นนอนขึ้นมา
[มาหาแม่ที่บ้านหน่อย มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย]
ปกติแล้ววันหยุดพักผ่อนเขามักจะใช้เวลากับท่านอยู่เป็นประจำ แต่มีเบี้ยวบ้างในบางครั้งตามประสาหนุ่มโสดซึ่งทำงานหนักมาตลอดทั้งสัปดาห์ ทว่าเช้านี้กลับไม่เหมือนเคย เมื่อมารดาส่งสัญญาณมาว่าครั้งนี้เขาห้ามผิดนัดเด็ดขาด!
ลูกชายสุดที่รักจึงจำเป็นต้องพาเรือนร่างอันแสนเพอร์เฟกต์มาหามารดาในวันที่แสงแดดจ้าสว่างสดใสเช่นนี้ ณฟ้าหมุนพวงมาลัยพารถเข้าไปจอดอย่างชำนาญ คฤหาสน์ตระกูลร่ำทรัพย์อนันต์อบล้อมด้วยสวนสวยสไตล์ฝรั่งเศส ทุกอย่างถูกตกแต่งและออกแบบตามความชอบของเจ้าของบ้านอย่างคุณนายอรนภา
รถยนต์หรูและรถสปอร์ตคาร์หลายคันจอดเรียงรายให้เลือกใช้ตามความต้องการ ท่านนพเกล้าบิดาของเขาชื่นชอบเรื่องรถมาก ชายหนุ่มเองก็ได้รับอิทธิพลมาจากพ่อไม่น้อยเช่นกัน
…บางครั้งความชื่นชอบของพ่อลูกก็ไม่แตกต่างกันเท่าไร
“นายน้อย” เสียงทักของลุงถนอมดังขึ้นทันทีที่ณฟ้าโยนกุญแจรถให้ คนสวนสูงวัยรับมันอย่างรู้ใจว่าเจ้านายต้องการให้ทำความสะอาดรถให้
“ฝากลุงด้วยนะครับ ผมจะเข้าไปคุยกับแม่”
“นายหญิงน่าจะรอนายน้อยอยู่ที่ห้องอาหารเล็ก”
สรรพนาม ‘นายน้อย’ มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่เรียกเขา นอกจากมือขวาของบิดาอย่าง ‘ศักดิ์สิน’ ซึ่งมีอายุใกล้เคียงกับเขาแล้ว ก็มีเหล่าแม่บ้านและลุงถนอมนี่แหละ ถ้าออกไปใช้ชีวิตข้างนอกชายหนุ่มก็เป็นเพียงณฟ้าคนเดิม
…เพียงแต่ที่นี่เขาไม่ใช่ ลูกชายรัฐมนตรีชื่อดังได้รับการปฏิบัติดุจดั่งเจ้าชาย
คฤหาสน์ร่ำทรัพย์อนันต์มีทั้งหมดสี่ชั้น และแบ่งออกเป็นปีกซ้ายกับขวา ชั้นล่างสุดคือส่วนกลางที่มักจะใช้รับแขก ซึ่งมีมาไม่ค่อยบ่อยนัก ห้องอาหารถูกแบ่งเป็นสองห้อง ห้องหนึ่งมีไว้เพื่อรับประทานอาหารกันภายในครอบครัว ส่วนอีกห้องเพื่อรับรองแขกคนสำคัญของบิดา รวมถึงบรรดาเพื่อนสนิทของมารดา ส่วนชั้นสองจะถูกแบ่งเป็นสองฝั่ง ฝั่งหนึ่งของคุณนพเกล้า อีกฝั่งเป็นของคุณนายอรนภา ทั้งสองไม่ได้ใช้ชีวิตคู่ร่วมกันมานานนับสิบปีแล้ว และข่าวคราวความเจ้าชู้ของบิดาก็ยังลอยมากระทบหูมารดาอยู่เรื่อยๆ
ส่วนชั้นสามและชั้นสี่เป็นพื้นที่ของณฟ้ากับผืนน้ำ โดยชายหนุ่มยึดครองชั้นสี่ซึ่งเป็นชั้นบนสุดของคฤหาสน์หลังนี้ อันประกอบด้วยห้องฟิตเนส ห้องสังสรรค์ ห้องทำงาน และห้องนอน เรียกได้ว่ามีทุกอย่างครบครันเติมเต็มความต้องการของลูกผู้ชายคนหนึ่ง
ณฟ้าสาวเท้าไปยังห้องอาหารเล็ก ซึ่งบัดนี้มารดากำลังนั่งรับประทานอาหารเที่ยงสไตล์อเมริกันอยู่อย่างเดียวดาย ภาพเหล่านี้มันชินตาเสียจนคนเป็นลูกเจ็บปวดแทนท่าน
บิดามักเมินเฉยใส่มารดาเสมอ ไม่ว่าวันสำคัญใดๆ ของผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าภรรยาไม่เคยมีความหมายต่อท่านเลย แม้แต่ลูกอย่างเขาก็เป็นเพียงแค่ตัวเงินตัวทองสร้างประโยชน์ให้คนเป็นพ่อเท่านั้น
ฟอด!
ลูกชายคนเดียวโน้มตัวลงไปประทับรอยจูบยังแก้มนวลผ่องของคุณนายอรนภาอย่างรู้งานที่สุด ชายหนุ่มหอมซ้ายขวาสลับกันอีกครั้งคล้ายกับต้องการเอาใจ
“สวัสดีครับคุณนาย”
หยอกเย้าด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง ก่อนทรุดตัวนั่งยังเก้าอี้ตัวที่ถัดจากท่าน
“ท่านนพเกล้าล่ะครับ”
“ไม่ต้องถามหาพ่อแกหรอก รายนั้นเขาชอบกินอะไรนอกบ้าน ยิ่งพวกอาหารข้างทางน่ะยิ่งโปรด” คุณหญิงอรนภาพาลแขวะสามี นัยน์ตาคมเฉียบไม่มีแววอ่อนข้อแม้แต่น้อย
“ช่างเขาเถอะครับแม่” ครอบครัวที่มีสมาชิกพร้อมหน้าพร้อมตาคือสิ่งที่คนเป็นลูกวาดฝันมาตลอดชีวิต
ได้แต่หวัง ทว่าคงไม่มีวันนั้นเกิดขึ้นจริง
“แม่น่าจะชินกับนิสัยของพ่อสักที”
“จะให้แม่ชินได้ยังไงล่ะฟ้า วันๆ ไม่กลับบ้านกลับช่อง ชอบกินของสกปรกนอกบ้าน ไม่รู้ผู้หญิงพวกนั้นมีดีอะไรนักหนา!”
ความเกลียดชังสามีซึ่งฝังรากลึกในใจทำให้ผู้ดีกลายเป็นไพร่ได้ไม่ยาก คุณหญิงอรนภากัดฟันด่าทอหยาบคายสุดฤทธิ์ ทว่าน้ำแข็งเย็นเฉียบอย่างท่าน นพเกล้ากลับไม่ทำอะไร ในทุกครั้งที่ภรรยาโวยวาย ท่านนิ่งเงียบทำเป็นทองไม่รู้ร้อนเสียอย่างนั้น
“เลิกคิดเถอะ เรียกผมมาวันนี้มีอะไรครับ”
ณฟ้ารู้ดีว่ายามมารดาโกรธ มันจะส่งผลเสียต่อสุขภาพของท่านด้วยโรคประจำตัวที่เป็นอยู่ ลูกชายคนนี้จึงเดินเข้าไปคว้าท่านมาไว้ในอ้อมกอด ก่อนลูบหัวไหล่บอบบางของหญิงสูงวัยอย่างปลอบประโลม
“จะให้ฉันหยุดได้ยังไง พ่อแกมันผู้ชายสารเลวมักมากไม่รู้จักพอ!”
“ถ้าแม่ยังไม่หยุดผมขอตัวก่อน”
“ทำไม แกจะไปหาผู้หญิงชั้นต่ำเหมือนพ่อแกหรือไง”
ประชดประชันกลับไป จับได้ครั้งแล้วครั้งเล่าเหมือนไม่หลาบจำ นพเกล้ายังเจ้าชู้อยู่อย่างนั้นจนอรนภาอ่อนใจ ส่วนณฟ้าก็มีความสัมพันธ์ลับๆ กับผู้หญิงคนหนึ่งที่หล่อนเกลียดชังราวกับมีมีดมาเฉือนหัวใจ
อรนภาใช้ความแค้นบดบังทุกสิ่ง ไม่มีความสุข ไม่มีเสียงหัวเราะอย่างที่ปั้นหน้าแสดงออก
…ทุกสิ่งทุกอย่างมันเต็มไปด้วยร่องรอยแห่งคราบน้ำตา ซึ่งแลกมาด้วยความเสียใจของลูกผู้หญิงคนหนึ่ง
“ทำไมแม่ไม่เลิกพูดเรื่องนี้สักที”
“ก็แกกำลังทำในสิ่งที่ฉันไม่ชอบอยู่”
“พอได้มั้ยครับ ผมขอ”
“แม่เกลียดอะไรที่สุดฟ้าน่าจะรู้นะ”
“ผมกับพ่อเหมือนกันเหรอครับ”
ณฟ้าพยายามใช้น้ำเย็นเข้าลูบ ใบหน้าหล่อเหลาบัดนี้เต็มไปด้วยความตึงเครียด ที่บอกว่าครอบครัวคือเซฟโซนของทุกคนเขาอยากเถียงขาดใจ
…สำหรับเขามันไม่ใช่ คนขาดความอบอุ่นตั้งแต่เล็กไม่เคยสัมผัสถึงคำคำนี้ พ่อไปทางแม่ไปทางเป็นเช่นไร ชายหนุ่มลิ้มรสมันอยู่บ่อยครั้ง
“ผมกับพ่อคล้ายกันขนาดนั้นจนทำให้แม่ปวดใจใช่ไหมครับ”
คำถามของณฟ้าทิ่มแทงใจคนเป็นแม่อย่างจัง หล่อนนับหนึ่งถึงสิบพยายามควบคุมสติอันแตกกระเจิง เอาเถอะ ตอนนี้น้ำเชี่ยวเอาเรือเข้าไปขวางก็เปล่าประโยชน์ สู้อยู่นิ่งๆ คอยหาแผนการดัดหลังพังความสัมพันธ์ลับๆ ครั้งนี้ดีกว่า
ผู้หญิงคนนั้นจะได้รู้ว่า การเอาตัวเข้ามาเกี่ยวพันกับณฟ้าไม่ต่างอะไรกับก้าวขาลงนรกทั้งเป็น!
“ก็ได้ แม่เชื่อฟ้านะ แม่ถึงยอมให้”
อรนภาแกล้งสูดลมหายใจเข้าออกคล้ายพยายามทำใจให้นิ่งสงบ เพราะไม่ได้ปลาบปลื้มอะไรกับคำตอบของลูกชายเท่าไหร่
“ครับ”
“ที่แม่เรียกฟ้ามาด่วนแบบนี้ พอดีแม่มีเรื่องอยากจะขอร้อง”
“แม่อยากให้ผมจัดการอะไรให้เหรอครับ” ขมวดคิ้วฉับ ก่อนหันไปสบตามารดาอย่างรอคอยคำตอบคำตอบ “หรือใครทำอะไรให้แม่ไม่พอใจ”
“เปล่า ไม่มี”
อรนภายิ้มหวานกลบเกลื่อนความรู้สึกข้างในสุดฤทธิ์ หล่อนต้องกลั้นใจพร่ำบอกตนเองให้ใจเย็นหลังจากได้เห็นคลิปนั้น…
คลิปที่พัตนิตาส่งมาให้หล่อนดูตั้งแต่เช้าตรู่ ณฟ้าลากผู้หญิงคนหนึ่งออกจากผับของเทวา!
และหล่อนจำได้ทันทีว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร
งานนี้หล่อนจะงัดไม้ตายทำลายอีผู้หญิงหิวเงินนั่นให้สิ้นซาก คนไร้ค่าแบบนั้นอย่าหวังจะได้เคียงคู่กับลูกชายอันเป็นที่รักของหล่อน
“แม่อยากให้ฟ้าไปงานเปิดตัวรีสอร์ตของพ่อเพชรพี่ชายหนูแพนที่เกาะเพชรตะวันแทนแม่หน่อย”
สถานที่ซึ่งมารดาขอร้องให้เขาไปแทน เขาเคยได้ยินมานานแล้ว ‘เกาะเพชรตะวัน’ เป็นเกาะส่วนตัวของตระกูลพัตนิตา เป็นเกาะที่มีขนาดใหญ่ บัดนี้มี ‘พัชระ’ ซึ่งเป็นพี่ชายของหญิงสาวคอยดูแลกิจการทุกอย่าง และกำลังจะเปิดตัวรีสอร์ต กาสิโน ถนนคนเดิน และห้างสรรพสินค้าบนเกาะแห่งนั้น เรียกได้ว่าเป็นแดนสวรรค์ของนักท่องเที่ยวเลยทีเดียว
เทวากับนาวินเคยเปรยกับเขาว่าอยากร่วมลงทุนบนเกาะนั่น ทว่าตระกูล ‘วัชรสกุลกิจ’ กลับไม่แยแสพวกเขา สนใจเพียงผลประโยชน์ของตนเองไม่เปิดรับผู้ร่วมทุน เม็ดเงินมหาศาลจึงหมุนอยู่แค่ภายในตระกูล
“แต่ผมไม่แน่ใจว่าจะว่างหรือเปล่า” ณฟ้าลูบปลายคางอย่างใช้ความคิด ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าการไปต่างจังหวัดครั้งนี้มารดาต้องการจับคู่เขากับพัตนิตา
“หรือฟ้าอยากให้แม่ไปเอง ฟ้าก็รู้แม่ไม่ค่อยแข็งแรง”
ท่านโพล่งขึ้นถามแล้วกระแอมกระไอเพราะต้องการให้ลูกชายใจอ่อน มือเหี่ยวย่นทาบหน้าอกคล้ายหายใจไม่ออก
“แม่ขอร้องขนาดนี้ ฟ้าจะใจจืดใจดำเหมือนยายน้ำหรือไง”
มารดาพาดพิงถึงพี่สาวอีกแล้ว เพราะพี่สาวของเขาไม่ค่อยลงรอยกับมารดาเท่าไรนัก ด้วยหล่อนเป็นลูกรักของบิดา สองคนนั้นเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ยิ่งทำให้มารดาเขาขัดใจยิ่งนัก
“แม่ครับ…”
“ใช่สิ คนแก่อย่างแม่มันไม่สำคัญกับฟ้าแล้วนี่ ไม่ต้องไปหรอก ถ้าไม่เห็นใจเดี๋ยวแม่ไปเอง” แววตาของท่านสั่นไหวแถมยังเริ่มมีน้ำตาเอ่อคลอ
“แม่กดดันจนผมรู้สึกแย่” ณฟ้าถอนหายใจ รู้สึกอึดอัดเพียงแค่ได้ยินท่านร้องขอ จะปฏิเสธก็ไม่ได้เหมือนคนน้ำท่วมปาก ไม่กล้าเอ่ยกล้าทำอะไรสักอย่าง
…แม้แต่ขัดใจท่าน ลูกชายคนนี้ยังไม่กล้าคิด
“แม่พูดจริง ถ้าฟ้าเห็นว่าความต้องการของแม่ไม่สำคัญ…”
“…”
“แม่มันแค่คนแก่คนหนึ่ง ไม่ต้องมาดูแลใส่ใจก็ได้ ฟ้าคิดแบบนั้นใช่ไหม”
“ครับ ผมจะไป” สุดท้ายแล้วก็ต้องตอบตกลงอยู่ดี ใจอ่อนเพียงแค่ท่านทำทีปวดร้าวพร้อมมองตรงมาที่เขาเหมือนผิดหวัง
อรนภาลอบยิ้มสมใจ รู้ดีว่าลูกชายเป็นคนเช่นไร อะไรที่หล่อนร้องขอ แค่บีบน้ำตานิดหน่อยณฟ้าก็ไม่กล้าขัดใจแล้ว
“แม่ให้ผมไปเพราะอยากจับคู่ผมกับน้องแพนใช่ไหมครับ”
“หนูแพนคือคนที่ดีที่สุดสำหรับลูก ทำไมหรือฟ้ามีใครในใจอยู่แล้ว”
“ผมไม่คิดรักใครและที่ผมยอมก็เป็นเพราะว่าแม่ขอร้อง”
“หนูแพนเป็นพรหมลิขิตของฟ้าแม่เชื่ออย่างนั้น”
อรนภายิ้มหวาน ใบหน้าสุขใจเพียงแค่จินตนาการไปถึงว่าที่ลูกสะใภ้ ลูกชายของหล่อนต้องได้ผู้หญิงที่เพียบพร้อม ไม่ว่าจะพรหมลิขิตหรือโชคชะตา แม่คนนี้จะเป็นคนขีดขึ้นมาเพื่อเขาเอง!
“พอเถอะครับแม่ ผมไม่เคยคิดอะไรกับพัตนิตา”
“จ้ะ อยากคิดอย่างนั้นก็เชิญ แต่สำหรับแม่ หนูแพนคือผู้หญิงที่แม่อยากได้เป็นลูกสะใภ้มากที่สุด” ท่านเอ่ยขึ้นมาพร้อมแสดงออกว่าปลาบปลื้มพัตนิตาแค่ไหน “ผู้หญิงอะไรทั้งสวยทั้งเก่ง แถมชาติตระกูลก็ดี ถ้าได้ครองคู่กันต้องส่งเสริมสามีอย่างฟ้าแน่ๆ”
“แม่ครับ”
ณฟ้าหันไปปรามมารดา เขาไม่อยากให้ท่านคิดไปไกล ภาพครอบครัวหรืองานวิวาห์ไม่เคยอยู่ในหัวเขาเลยแม้แต่น้อยตั้งแต่วันนั้น…
วันที่ ‘พิมพ์พลอย’ เลือกปฏิเสธความรักของเขา เหลือไว้เพียงสถานะของเพื่อนสนิท ผู้ชายที่แอบรักเมียคนอื่นข้างเดียวอย่างเขาก็ต้องทำใจ
“ผมเคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่คิดจะแต่งงาน”
“เอาเถอะฟ้า อะไรก็ไม่แน่ไม่นอนทั้งนั้น เผื่อวันหนึ่งเราอาจจะเปลี่ยนใจ”
คนคาดหวังเพียงแค่อยากให้ความต้องการของตนเองเป็นจริงโดยไม่คิดถึงจิตใจอีกฝ่าย
“…”
“แต่แม่ขออย่างเดียว อย่าเอาพวกอีตัวชั้นต่ำมาเป็นสะใภ้แม่ พวกผู้หญิงใช้ร่างกายหาเงินแบบสิ้นคิด แค่นอนแบก็ได้ทุกอย่างแบบนั้น แม่ไม่ต้องการ!”
เอ่ยดักคอไว้ก่อน เพราะรู้ว่าลูกชายสุดที่รักก็ชื่นชอบความสนุกตามประสาชายโสด ทว่าภาพความโกรธเกรี้ยวของณฟ้าในค่ำคืนนั้น มันไม่อาจลบเลือนออกจากสมองของนางได้เลย…
นางจึงต้องดักทางเอาไว้ก่อน ต้องทำทุกอย่างไม่ให้สิ่งที่ท่านกลัวเป็นจริง!
ณฟ้าไม่มีสิทธิ์รักหรือชอบผู้หญิงชั้นต่ำพวกนั้นเด็ดขาด!
“แค่กินสนุกๆ แล้วเลิกแม่โอเค แต่ถ้าจะมาเป็นสะใภ้ตระกูลนี้อย่าได้หวัง ฟ้าเข้าใจที่แม่พูดใช่มั้ย”
“ครับ” ไม่รู้ทำไมเขาถึงพะวงหาแต่ใบหน้าจิ้มลิ้มและกลิ่นหอมหวานของเธอ หญิงสาวที่เขานอนกกกอดในยามค่ำคืน แล้วตื่นขึ้นมาพร้อมกับฉีกยิ้มสดใสให้
…พสิกา ณฟ้าคิดถึงเธออีกแล้ว
เขาเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ แม้เธอจะผู้หญิงที่เขาใช้เงินซื้อมาไม่ต่างจากคนอื่นๆ แต่ทำไมพสิกาถึงพิเศษ…
เขาพยายามค้นหาคำตอบด้วยสมองอันชาญฉลาด ทว่ากลับไม่อาจตอบคำถามนี้ของตัวเองได้เลย ทุกอย่างมันว่างเปล่าไปเสียหมด
“ผู้หญิงที่ซื้อมาได้ด้วยเงินพวกนั้น สุดท้ายแล้วมันก็นอนแบให้ผู้ชายคนอื่นได้เหมือนกัน”
ยิ่งมารดาด่าทอพร้อมดูถูกเธอมากเท่าไร เขากลับยิ่งเจ็บปวดแทนเธอเท่านั้น ไม่รู้ทำไมเขาถึงไม่อยากให้ใครต่อใครมองหญิงสาวไม่ดี
พสิกาคือผู้หญิงของเขา ณฟ้ารู้ว่าหญิงสาวบริสุทธิ์ไร้เดียงสาแค่ไหน เรือนร่างงดงามและท่าทางไม่ประสีประสามันตรึงตาตรึงใจเขา จนไม่อาจละสายตาไปจากเธอได้เลย พสิกามีเสน่ห์เหลือเกิน…
ถ้าหากวันใดเธอกลายไปเป็นของคนอื่น ณฟ้าจะทำเช่นไร!
ไม่ยอม! เขาไม่มีทางปล่อยให้เธอมีคนอื่นเด็ดขาด!
หญิงสาวเปรียบดั่งนกน้อยในกรงทองของราชสีห์ผู้เห็นแก่ตัว เขายอมรับว่าเลือกความต้องการของตนเองอยู่เหนือทุกสิ่ง แม้กระทั่งความผิดชอบชั่วดี
…ต่อให้วันหนึ่งเขาจะมีใครสักคนซึ่งมารดาพึงพอใจ เขาก็ไม่มีวันปล่อย พสิกาไป ชีวิตของเธออยู่ใต้ปีกของเขาเสมอมา และมันควรจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป!
ผู้ชายคนหนึ่งซึ่งไม่เชื่อเรื่องของความรักยอมทำอะไรผิดบาปมากมาย ความเห็นแก่ตัว ความพึงพอใจของเขาต้องอยู่เหนือทุกอย่าง ไม่เว้นแม้กระทั่งหัวใจของผู้หญิงอีกสองคนก็ตาม
เพราะพสิกาคือความถูกใจ ส่วนพัตนิตาคือสิ่งถูกต้อง…
- ผู้เขียน
