‘ตฤน! ทางนี้’
พฤกษ์เรียกลูกพี่ลูกน้องของเขาที่เดินออกมาจากทางผู้โดยสารขาเข้า
‘กินไรมายัง มาตรังต้องไปกินติ๋มซำตอนเช้า ป่ะ’
ตฤนทำหน้าเหมือนมองหาอะไร
‘แล้วลูกมึงอ่ะ ไม่พาด้วย กูอยากเจอหลาน’
ตฤนเอ่ยถาม
‘อ๋อ อยู่ที่เกาะกับแม่เขา เดี๋ยวก็ได้เจอกัน เดี๋ยวพาแกไปแวะหาคุณนายดาวก่อน แล้วค่อยลงไปดูที่ดินกัน’
.
.
.
Rrrrr. Rrrrrr!!!
‘ฮัลโหล’
‘ป้อๆๆ ป้อปึกๆๆๆป้อๆๆ’ เสียงอ้อแอ้ปลายสายลอดมา ตฤนหันไปมองดูจนเขาอดอิจฉาไม่ได้
‘ว่างัยครับ น้องธาม’
‘ธาม อย่ากดโทรศัพท์เล่น เอามาให้แม่ อ้าว นั่นกดโทรหาใครแล้ว’ เสียงคนที่เขาคิดว่าเป็นเมียพฤกษ์ทำไมคุ้นหูพิลึกพาลให้คิดถึงหญิงสาวที่หายไปเป็นเวลาร่วม 2 ปีแล้ว
‘ขอโทษนะคะพี่พฤกษ์ สงสัยน้องธามกดไปโดนแน่เลยค่ะ’ เธอเผลอแปปเดียว เด็กชายซุกซนกดไปโดนเบอร์โทรของพฤกษ์เข้า
‘สงสัยคิดถึงพ่อพฤกษ์เลยโทรมาเองเลย เดี๋ยวพี่พาญาติแวะไปหาคุณนายดาวก่อนนะ’
‘ค่ะ ขับรถดีๆ
