รุ่งเช้าฉันตื่นมา ก็พบกับตวามตกใจ เมื่อเห็นร่องรอยบาดแผลบนใบหน้าของทั้งสองหนุ่ม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเมื่อคืนไปต่อยกับใครได้ นอกจากจะต่อยกันเอง บรรยากาศบนโต๊ะอาหารค่อนข้างอึมครึม น้องธามเห็นพฤกษ์เจ็บเลยพยายามปีนเก้าอี้เพื่อมาดูแผลบนหน้าของเขา
‘ป้อปึก เจ็บไหมๆ’
‘ไม่เจ็บครับ ลูกผู้ชายต้องอดทน’
‘ใครทำป้อปึก’ชายหนุ่มอุ้มธามขึ้นและปรายตาไปมองตฤนตาขวางอย่างชัดเจน
‘เป่าปู๊ด ๆรักษาแผล ให้พ่อหน่อย ’ พอพูดจบน้องธามก็เป่าลมออกมาจากปาก แต่แถมมาด้วยน้ำลาย พฤกษ์หันไปหอมแก้มลูกอย่างเอ็นดู
อยู่ๆ ธามก็ดิ้นลงจากแขนเขา ลงไปอ้อนตฤน
‘ยุง เจ็บมั๊ย ธามเป่าให้’
ตฤนอาจจะโกรธพฤกษ์แต่เขาไม่สามารถโกรธน้องธามได้ เขาอุ้มเด็กชายขึ้น น้องธามใช้มือลูบแผลที่คิ้วเขา พร้อมทั้งเป่าเพราะคิดว่าทำแบบนี้ แผลมันจะดีขึ้น
พฤกษ์มอบภาพนั้นด้วยความสะอึก เพราะนั่นมันพ่อกับลูกแท้ๆ ทำไมไอตฤนมันโง่ถึงดูไม่ออก ในเมื่อนั่นคือมันตอน
