เมื่อถึงเวลาคอฟฟี่เบรก รินรดาก็เลือกที่จะพุ่งตัวไปยังห้องน้ำ เพราะกลั้นน้ำตาเอาไว้จะไม่ไหวอยู่แล้ว แต่ก็เหมือนนรกกระชากขา เมื่อหล่อนต้องเผชิญหน้ากับเมธวินในระยะกระชั้นชิด
เขามองมาที่หล่อน ดวงตาของเขามืดลึกไร้ความรู้สึกเช่นทุกครั้ง
หล่อนเจ็บ...
เจ็บจนพูดไม่ออก...
หล่อนเลือกที่จะเดินผ่านร่างของเขาไปโดยไม่พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว
“เดี๋ยวก่อน คุณมาที่นี่ได้ยังไง”
เท้าเล็กชะงัก แต่หล่อนไม่คิดจะหันกลับไปมองหน้าเขา
“เรารู้จักกันด้วยเหรอคะ”
หล่อนถามเขา และก้าวเดินจากมา แต่เขาก็ก้าวยาวๆ ตามมาคว้าแขนเรียวเอาไว้
“อย่ามาทำรุ่มร่ามกับฉันแบบนี้นะ เราไม่รู้จักกัน” หล่อนมองเขาตาเขียวขุ่น
ชายหนุ่มกัดฟันกรอด และรั้งร่างอรชรใกล้เข้ามาอีกจนในที่สุดก็เนื้อตัวแนบชิดกัน
“ปล่อยฉันค่ะ”
“มากกว่านี้เราก็ทำกันมาแล้ว คุณอย่าลืมสิ รินรดา”
หล่อนหน้าร้อนผ่าวด้วยความอับอาย หัวใจที่เจ็บปวดร้องสั่งให้หล่อนตอบโต้
