ตุลธรไม่มีคำตอบให้เขา แต่เขามีคำตอบให้ตัวเองแล้ว เขาตัดสินใจเดินเข้าไปในตึกแปด ก้าวขึ้นบันไดไปเรื่อย ๆ อย่างใจเย็น กระทั่งถึงทางขึ้นชั้นดาดฟ้า
การกลับมายังจุดนี้อีกครั้ง มันทำให้หัวใจของเขากระหน่ำเต้นไม่เป็นส่ำทีเดียว เขารู้สึกเหมือนได้ย้อนเวลากลับไปไม่มีผิด
“อ่า...” ขณะก้าวเท้าขึ้นไปได้สักสามขั้น เขาแทบจะหันหลังกลับเสีย แต่อีกใจกลับบอกให้สู้ อย่าให้ความขี้ขลาดและอ่อนแอมาครอบงำเขาได้อีก
“เราจะเผชิญกับมัน ไม่ว่าความจริงมันจะเจ็บปวดแค่ไหน เราจะไม่หนีมันอีกแล้ว” เขาฝ่าความกลัวในจิตใจแล้วก้าวเท้าขึ้นไปจนถึงประตูทางออกชั้นดาดฟ้า เขาไม่ลังเลแม้วินาทีเดียวยามที่ผลักบานประตูนั้นออกไป
“อืม...ใช่...ฉันกลับมาแล้ว” สายลมในยามเย็นพัดแรงจนทำให้ร่างกายเขาไหวเอน แต่เพราะใจที่แน่วแน่ เขาจึงไม่หวั่นไหวไปกับบรรยากาศชวนหดหู่ตรงหน้า
“ที่นี่สินะ คือจุดเริ่มต้นทุกอย่าง” เขากวาดสายตามองไปโดนรอบอย่างสนใ
