“บอกให้ปล่อยไง! เมฆ! ไม่ได้ยินเหรอ!”
เขาทำเหมือนไม่ได้ยินคำร้องขอ ลากเธอมาจนถึงหน้าประตูลิฟต์ โดยมีเตชินท์เดิมตามมาด้วยความเป็นห่วง
“อย่าทำอะไรบัวนะ ขอร้องล่ะเมฆ ปล่อยบัวเถอะ นายเป็นบ้าไปแล้วรึไง”
อิศราชี้หน้าเตชินท์เพื่อเตือนเป็นครั้งสุดท้าย เตชินท์จึงยอมหุบปาก
“ถ้าไม่ปล่อย ฉันจะร้องให้คนช่วยนะ คิดดูนะว่าโรงแรมของคุณจะเสียหายแค่ไหน”
“ที่ผมโยนขยะทิ้งนอกโรงแรมน่ะเหรอ” เขาพูดใส่หน้าเธอพร้อมกับกดลิฟต์ เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก เขาดันเธอเข้าไปข้างในอย่างแรง จนร่างเธอเซไปติดกับฝนัง เขาก้าวตามเข้าไปแล้วกดปิดประตูลิฟต์ทันที
บัวบูชาหน้าซีดเผือด ปากสั่นระริก หายใจติดขัดเพราะความตระหนก ใจเต้นรัวเหมือนจะหลุดจากขั้ว เนื้อตัวชาชืดเหมือนไม่มีเลือด ความหวาดกลัวและเสียใจที่จู่โจมเธออย่างโหดร้าย ทำให้ดวงตาของเธอร้อนผ่าว หนาวสั่นไปทั้งร่าง...เธอรู้สึกหวาดกลัวเขากว่าทุกครั้งที่เคยกลัว...กลัวจนแทบไม่กล้า
