บ้านมาหยา
“คุณติณคุณยังไม่กลับเหรอคะ”
“ทำไมแม่หยาชอบให้พ่อติณกลับบ้านจังครับ”
“ก็มันมืดแล้วนี่ครับปอร์เช่ พรุ่งนี้พ่อติณก็ต้องไปทำงานด้วยนะครับ ต้องกลับบ้านไปพักผ่อนสิครับ”
ฉันตอบลูกชายกลับ ในขณะที่คุณติณภพเอาแต่หัวเราะคิกคักอย่างกับว่าคำพูดของปอร์เช่มันน่าขำขนาดนั้น ฉันซีเรียสนะ ตอนนี้มันมืดแล้ว ดึกแล้วด้วย ฉันแค่เป็นห่วงเขาที่ต้องขับรถกลับดึกๆ มันอันตรายด้วย ถึงเขาจะเป็นผู้ชายก็เถอะ แต่อุบัติเหตุมันก็ไม่ได้เลือกนี่นาว่าจะเกิดกับใครและตอนไหน
“หัวเราะอะไรคะคุณติณ มันตลกหรือไงฉันเป็นห่วงคุณต่างหากถึงได้พูดแบบนี้”
“ไม่เป็นอะไรหรอกมีน ผมกลับได้”
“เห็นไหมครับแม่หยา พ่อติณเก่งจะตาย”
“พอกันเลยนะทั้งพ่อทั้งลูก เข้าข้างกันเก่งจริงๆ ไปอาบน้ำแล้วก็ทำการบ้านได้แล้วครับเดี๋ยวจะนอนดึกเอา”
“ครับแม่หยา”
ปอร์เช่วิ่งขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเองพร้อมกับของเล่นที่พ่อของเขาซื้อให้หลายอย่าง ที่จร
