บ้านมาหยา
ครืด ครืด ครืด
"แป๊บนะปอร์เช่ พ่อรับโทรศัพท์ก่อน"
"ครับ"
ผมเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองแล้วกดรับสาย มันเป็นเบอร์แปลกหรือว่าจะเป็นมีนกันนะตอนนี้ยังกลับมาไม่ถึงบ้านเลย ผมเองก็ไม่ได้โทรเช็คอีกด้วย
“สวัสดีครับ”
( สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่านี่ใช่เบอร์ของคุณติณภพหรือเปล่าคะ )
“ครับใช่ครับ ไม่ทราบว่าเป็นเบอร์ใครครับ”
( พอดีว่าคุณมาหยากับเพื่อนอีกคนถูกดักทำร้ายค่ะ ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลอากาศหนักทั้งคู่ค่ะ )
“ครับ ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ”
ผมกดวางสายอย่างลนลานก่อนจะวิ่งไปคว้าเสื้อคลุมของตัวเอง
“ปอร์เช่ครับ เดี๋ยวพ่อมานะ ถ้าง่วงก็ปิดไฟนอนเลยเดี๋ยวพ่อให้พี่จินล็อคบ้านเอง”
“พ่อติณจะไปไหนครับ”
“มีเรื่องด่วนครับ พ่อไม่มีเวลาแล้ว ถ้าพ่อยังไม่กลับมาก็นอนคนเดียวไปก่อนนะครับ แล้วพ่อจะรีบกลับ”
“ครับ”
ผมรีบขับรถไปที่โรงพยาบาลโดยที่ไม่ได้เอาปอร์เช่ไปด้วย เพราะผมยังไม่อยากให้ปอร์เช่รู้ตอนน
