โรงพยาบาล…
“อึกโอ๊ะ โอยย…” มันอดไม่ได้ที่จะต้องร้อง ทันทีที่รู้สึกตัวและขยับร่างกายไปมา มันรู้สึกเจ็บแปล๊บเหมือนร่างกายขาดครึ่งไป โดยเฉพาะตรงช่วงท้องที่เจ็บจนงอตัว ขยับก็ลำบากไปหมด
ม่านตาค่อยๆ เปิดขยายรับแสงภายในห้อง ก็ทำให้พอจะนึกออกว่านี่คือโรงพยาบาล ไม่ใช่ข้างถนนตามภาพจำที่จำได้ก่อนจะหมดสติลงไป
“มีน…”
“หนูนา” เสียงเรียกจากเตียงข้างๆ ดังขึ้นมาทำให้ต้องหันไปมอง
“ฮึก ฉันนึกว่าเธอจะไม่ยอมฟื้นซะแล้ว”
“ธะ เธอเป็นอะไรมากไหม แล้วใครพาเรามาที่นี่ล่ะ”
“มีคนโทรแจ้งครับว่ามีคนถูกทำร้าย บวกกับคุณมีนโทรหาตำรวจก่อนหน้านั้นด้วย ทางตำรวจเลยจับสัญญาณโทรศัพท์ได้ครับ” แฟนของหนูนาตอบ เพราะทางหนูนาเองก็ยังสับสนไม่รู้เรื่องอะไรเลยเหมือนกัน
“ขอโทษนะหนูนา เป็นเพราะฉันแท้ๆ เธอเลยมาเจ็บตัวไปด้วย”
“อย่าโทษตัวเองเลยมีน”
“แล้วจับตัวคนร้ายได้หรือยัง”
“ไม่ทราบเหมือนกันครับ ตอนนี้สามีของคุณมีนกำลังจ
