7Days(wed.) | เด็กสาวฟันเหล็ก
1569 คำ
บ้านเปี่ยมรัก
แสงอาทิตย์สีทองอ่อน ๆ สาดส่องลงมาบนท้องทุ่งกว้าง ทำให้หมอกบาง ๆ ที่ลอยอยู่เหนือพื้นดินดูราวกับผ้าไหมสีเงินระยิบระยับ เสียงนกร้องเจื้อจ้า เสียงลมพัดผ่านต้นข้าว เสียงวัวควายร้องเบา ๆ สร้างบรรยากาศที่เงียบสงบและสดชื่น ทุ่งนาเขียวขจีสุดลูกหูลูกตา ตัดกับสีฟ้าครามของท้องฟ้า สร้างภาพที่สวยงามราวกับภาพวาด
หญิงสาวที่อยู่ในชุดลำลองสบาย ๆ ยืนจิบกาแฟมองภาพและบรรยากาศแบบนี้อย่างปลื้มปริ่ม พลางคิดในใจว่าก่อนจะกลับไปใช้ชีวิตที่เมืองหลวงที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายและมลพิษต่อขอเก็บเกี่ยวความสุขตรงหน้าให้ได้มากที่สุด
"มีคนอยู่บ้านบ่ครับพ่อกำนันให้เอาหนังสือจากอำเภอมาให้ (มีใครอยู่บ้านหรือเปล่าครับ พอดีพ่อกำนันให้เอาหนังสือจากทางอำเภอมาให้)"
เสียงตะโกนหน้าบ้านทำให้คนที่กำลังเพลิดเพลินกับบรรยากาศต้องรีบดึงสติกลับมา แล้วรีบเดินออกจากจากห้องนอนของตัวเองตรงไปหน้าบ้านทันทีเพราะพ่อกับแม่ของเธอวันนี้ไม่อยู่บ้านพวกท่านไปทำธุระกันที่ต่างอำเภอแต่เช้า ตอนนี้ในบ้านเลยมีแต่เธอคนเดียว
แกร๊ก!! แอ๊ด~
“ขอโทษนะคะที่มาเปิดประตูช้า พอดีพ่อกับแม่ของวันพุธไม่อยู่มีอะไรบอกพุธไว้ดะ…พี่เสือ!!”
เจ้าของบ้านที่เปิดประตูรั่วหน้าบ้านออกกว้างพอเห็นแขกที่มาเยือนหน้าบ้านก็ถึงกับตกใจ ไม่คิดว่าจะมาเจอคนที่ไม่อยากเจอที่สุดตอนนี้ ต่างกันกับคนที่เห็นหน้าเจ้าของบ้านหัวใจก็เต้นแรง ไม่สิไม่ใช่แค่หัวใจแต่แรงแต่บางอย่างตรงช่วงหว่างขาก็ปวดหนึบ ๆ ขึ้นมาเพียงแค่เห็นผิวขาวเนียนบนเนินอกที่โผล่พ้นเสื้อกล้ามตัวเล็ก
[แม่งไอ้มังกรลูกรักใจเย็นลูก เดี๋ยวถูกว่าเป็นโรคจิต…เดี๋ยวนะเมื่อกี้เธอเรียกเราว่าเสือแปลว่ารู้จักเรา คนที่อายุน้อยกว่ารู้จักเราเรียกคุณนายกับสามีว่าแม่กับพ่อแปลว่าเธอคือ…]
“ยัยเด็กฟันเหล็กดัด!!”
คำแทนตัวที่อีกฝ่ายเรียกตัวเองเมื่อกี้ทำให้วันพุธถึงกับถอนหายใจยาวออกมา ก่อนจะกอดอกมองอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ แต่เธอจะรู้ไหมนะว่ายิ่งกอดอกแบบนั้นหน้าอกหน้าใจตัวเองยิ่งดันจนแทบทะลักออกมา
“พี่ไม่ควรเรียกพุธแบบนั้นนะคะ”
“พี่ขอโทษ…น้องวันพุธโตขึ้นจนพี่แทบจะจำไม่ได้”
เสือรีบยิ้มอย่างเป็นมิตรแล้วขอโทษคนตัวเล็กตรงหน้า เขายังไม่อยากให้คนตรงหน้าเกลียดตอนนี้
“ค่ะ! แล้วพี่มีเรื่องอะไรกับพ่อแม่วันพุธ ตอนนี้พวกท่านไม่อยู่ พี่เสือมีอะไรฝากพุธไว้ก็ได้ค่ะ”
“น้องพุธกลับมาอยู่ที่บ้านกี่วันครับ”
ดูเหมือนว่าคนที่จะมาทำธุระให้พ่อตอนแรก ตอนนี้จะลืมไปแล้วว่าต้องทำอะไรเพราะอยากคุยกับตรงหน้ามากกว่าที่จะทำงานที่พ่อสั่ง
“เปิดเทอมก็กลับค่ะ สรุปพี่มาที่นี่มีเรื่องอะไรคะ”
“อ่อ…พอดีพ่อพี่ให้เอาเอกสารมาให้พ่อกับแม่น้องพุธ เหมือนว่าจะมีการจัดงานเทศกาลเลยขอใช้พื้นที่ตลาดหน่อย” พอได้สติเขาก็รีบยื่นเอกสารในมือให้หญิงสาว “เดี๋ยวสิน้องพุธ ไม่เจอกันตั้งนานไม่อยู่คุยกับพี่หน่อยเหรอครับ”
วันพุธที่กำลังจะเดินหันหลังกลับหลังจากรับเอกสารมาไว้ในมือแล้วก็ต้องชะงักเท้าไว้เพราะเสียงเรียกของชายหนุ่ม
“ปกติเราก็ไม่ได้สนิทกันอยู่แล้วทำไมต้องคุยกันคะ ถ้าพี่ไม่มีอะไรแล้วก็กลับไปเถอะ”
พูดจบเธอก็รีบปิดประตูบ้านแล้วเดินออกจากตรงนั้นทันที ขืนอยู่นานกว่านี้เขาคงรู้แน่ว่าเธอกำลังตื่นเต้นเพียงแค่เพราะคุยกับเขา
ตุ้บ!!
ร่างบางทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนอนนุ่มของตัวเอง สายตาของเธอจับจ้องไปที่เพดานสูงอย่างเลื่อนลอยก่อนใบหน้าของคนที่ตัวเองเพิ่งเจอเมื่อกี้แล้วยกมือวางทาบตรงหัวใจที่เต้นแรงของตัวเอง
[ทำไมกันนะ ทำไมหัวใจเรายังเต้นแรงกับเขา]
ตอนแรกที่เธอจะกลับมาที่นี่ก็พอจะรู้อยู่แล้วว่าต้องเจอเขาเพราะแม่ของเธอเคยโทรศัพท์มาหาแล้วพูดว่าลูกชายกำนันกลับมาบ้าน ตอนนั้นเธอคิดว่าตัวเองคงไม่เป็นอะไรเพราะมันก็ผ่านมานานแล้ว จนกระทั่งเจอเขาเมื่อวันก่อนที่ตลาดโดยบังเอิญถึงได้รู้ว่าตัวเองไม่เคยลืมรักแรกแบบเสือได้เลย
"เฮ้อ~ ยัยวันพุธถ้าเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้ยัยวิเวียนฟังมีหวังถูกหัวเราะเยาะแน่"
วิเวียน คือเพื่อนสนิทคนแรกที่เธอรู้จักตอนย้ายไปเรียนกรุงเทพใหม่ ๆ หลังจากนั้นก็สนิทมากจนเธอเล่าทุกเรื่องให้เพื่อนฟังแม้กระทั่งเรื่องของเสือ พอวิเวียนได้ยินแบบนั้นก็หาแฟนหนุ่มคนแรกมาให้เธอ แปลกจังเธอคิดว่าการลองคบกับคนอื่นแล้วจะทำให้เธอลืมนี้ไปแล้วซะอีก แต่นี่กลับจำได้ทุกเหตุการณ์
..........
"อีพ่อ อีแม่ ข่อยอยากมีเมีย (พ่อ แม่ ผมอยากมีเมีย)"
พรวด~ แค่ก ๆ แค่ก
"คุณเป็นอะไรหรือเปล่า" นันพอเห็นสามีสำลักกาแฟที่กำลังดื่มหลังจากได้ยินคำพูดของลูกชายที่โผล่พรวดเข้ามา
"แค่ก ๆ บักลูกเวรนิมึงเว้าอีหยัง (ไอ้ลูกเวรแกพูดอะไร)"
"ข่อยบอกว่าข่อยอยากมีเมีย ไปขอเมียให้ข่อยแน่ (ผมบอกว่าผมอยากมีเมีย พ่อไปสู่ขอเมียให้ผมหน่อย)"
สีหน้าจริงจังของคนที่กำลังพูดยิ่งทำให้พ่อกับแม่สงสัยจนต้องหันมองหน้ากัน
"ที่จะบอกว่าให้ไปสู่ขอเธอเป็นใครลูกแล้วพ่อแม่เป็นใคร"
"แม่ครับคนที่ผมอยากแต่งด้วยคือน้องวันพุธลูกเจ้าของตลาด"
"ห๊ะ!! ลูกสาวคุณศักดิ์กับคุณนายรินนะเบาะ มึงเป็นบ้าไปแล้วติเสือ จำบ่ได้เบาะ 2 อาทิตย์หวั่งหั่นมึงขับมอไซต์ไปทางท่งนาเกือบชนคุณนาย จนเผิลใจหลบรถตกไฮนา คิดว่าเผิลซังขี้หน้าแบบนี้เขาสิไปยอมยกลูกเขาให้มึงอยู่ดอก (ห๊ะ!! ลูกสาวคุณศักดิ์กับคุณนายรินนะเหรอ มึงบ้าไปแล้วเสือ จำไม่ได้เหรอว่า 2 อาทิตย์ก่อนมึงขับรถมอเตอร์ไซต์ไปเฉียวคุณนาย จนเขาตกใจหลบรถจนตกทุ่งนา คิดว่าเขาเกลียดขี้หน้าแบบนี้เขาคงจะยอมยกลูกสาวให้มึงอยู่เหรอ)"
คำพูดของผู้เป็นพ่อทำให้เสือนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อตอนนั้น จำได้ว่าวันนั้นตัวเองพาลูกชายสุดที่รักไปลองเครื่องแต่เพราะโรงเรียนดันบอกว่าไม่ให้เขาเข้าไปขับอีกเลยมาขับแถวทุ่งนาที่เพิ่งมีถนนตัดผ่านเข้าไป เขาก็ขับอยู่ดี ๆ ใครจะไปคิดล่ะว่าจะมีคนโผล่จากทุ่งนามาถนนดีที่เบรกทันแต่อีกฝ่ายก็ล้มลงไปกองอยู่ในนาข้าว พอเขารีบจอดรถลงไปช่วยก็ปรากฏว่าเป็นคุณนายเจ้าของตลาดที่มาดูไร่นาของตัวเอง นับตั้งแต่วันนั้นก็ดูเหมือนเขาจะถูกเกลียดไปเลย
“พ่อออออ ไม่ได้นะนั่นมันเมียในอนาคตผม ว่าที่แม่ของลูกแล้วก็ยังเป็นว่าที่ลูกสะใภ้ของพ่อ ถ้าไม่ได้แต่งพ่อจะไม่มีทางได้อุ้มหลานแน่”
“เดี๋ยวก่อนลูก ว่าแต่น้องตกลงปลงใจกับลูกแล้วเหรอถึงได้มาเร่งรัดพ่อกับแม่แบบนี้”
นันถามลูกชายด้วยความสงสัยเพราะลูกสาวบ้านนั้นเพิ่งกลับมาจากกรุงเทพได้ไม่กี่วันอีกอย่าง สมัยก่อนทั้งคู่แทบจะเป็นไม้เบื่อไม้เมา เธอจำได้ว่าวันหนึ่งลูกชายกลับมาบ้านด้วยท่าทางเจ็บปวดวันถัดไปก็ไม่สบาย พอไปถามเพื่อนลูกชายก็บอกว่าทะเลาะกับลูกเจ้าของตลาดแล้วถูกเตะเป้า
“ไม่ครับ…แต่แม่ครับหล่อ ๆ แบบเสือจีบแป๊บเดียวก็ติดครับเชื่อสิ”
“ฮ่า ๆ บักเสือมึงไปเอาความมั่นใจมาแต่ไสว่ะว่าอีหล่านั่นสิมักมึง เขาออกจะเป็นลูกคุณหนู (ฮ่า ๆ เสือแกไปเอาความมั่นใจมาแต่ไหนว่าเด็กคนนั้นจะชอบแก เธอออกจะเป็นลูกคุณหนู)”
“ข่อยกะลูกกำนันส่วนแม่ข่อยกะมาจากตระกูลผู้ดีเก่าเมืองกรุงคือกันมีอีหยังบ่เหมาะสม (ผมก็ลูกกำนันส่วนแม่ก็มาจากตระกูลผู้ดีเก่าเหมือนกัน มีอะไรไม่เหมาะสม)”
“เฮ้อ~”
คนเป็นพ่อกับแม่ถึงกลับถอนหายใจยาวพร้อมกันอย่างเหนื่อยใจ ดูท่าทางลูกชายของพวกเขาจะถูกใจเด็กสาวคนนี้มาก คงต้องมีเรื่องปวดหัวกันอีกเยอะแน่
- ผู้เขียน
