EP.5 | คำเตือน
1147 คำ
EP.5 | คำเตือน
หลายวันต่อมา
เคย์ล่ามองตารางหุ้นของบริษัทเธอที่ตกฮวบลงไปด้วยสายตาเรียบเฉย เพราะเดาได้ไม่ยากเลยว่าทำไมจู่ ๆ หุ้นบริษัทของเธอถึงตกลงแบบไม่มีสาเหตุ ถ้าไม่ใช่เพราะมีใครเล่นสกปรกกับบริษัทของเธอ และสถานการณ์ตอนนี้ก็คงจะเป็นคนอื่นไปไม่ได้นอกจากแอชตัน นักธุรกิจหนุ่มที่เบื้องหลังไม่ได้ใสสะอาดเหมือนเบื้องหน้า
“ถ้าขืนหุ้นยังตกลงเรื่อยๆ แบบนี้บริษัทเราคงไปต่อไม่รอดแน่” เจสันพูดด้วยสีหน้าตึงเครียด
“...” เคย์ล่านิ่งเงียบไม่ออกความคิดเห็นใดๆ เพราะตอนนี้ในใจเธอรู้สึกโกรธเคืองกับวิธีสกปรกของแอชตันไม่น้อย
“มีอยู่ทางเดียว เราต้องไปเจรจาให้บริษัทคุณแอชตันมาลงทุนกับเราให้ได้” เจสันพูดด้วยน้ำเสียงมีความหวัง เพราะชื่อเสียงของบริษัทแอชตันจะทำให้หุ้นในบริษัทของเขากลับมามีสถานะมั่นคงอีกครั้ง
“คุณพ่อไม่ต้องไปหรอกค่ะ เดี๋ยวหนูไปคุยเอง” เคย์ล่าพูดขึ้น หลังจากนิ่งเงียบไปนาน
“แต่ว่าคราวก่อน... ”
“คราวก่อนเราแค่ยังตกลงกันไม่ชัดเจนเฉยๆ ค่ะ เดี๋ยวคราวนี้หนูจะไปคุยให้เรียบร้อย พ่อรอฟังข่าวดีได้เลยค่ะ” เคย์ล่าลุกขึ้นเดินไปหอมแก้มเจสันฟอดใหญ่ ก่อนจะเดินออกไป โดยจุดมุ่งหมายของเธอคือบริษัทของแอชตัน
ร่างอรชรในชุดเสื้อยืดซีทรูตัวโคร่งกับกางเกงยีนขาสั้นบนรองเท้ากีฬาแบรนด์หรูเดินเข้ามาที่จุดประชาสัมพันธ์หน้าบริษัทของแอชตัน เพื่อติดต่อขอพบกับเขาเป็นการส่วนตัว
"ฉันมาขอพบคุณแอชตันค่ะ"
"ไม่ทราบว่าได้นัดล่วงหน้าไว้ไหมคะ"
"ไม่ได้นัดค่ะ แต่บอกว่าเคย์ล่ามาขอพบก็พอค่ะ" เคย์ล่าบอกกับพนักงานต้อนรับด้วยน้ำเสียงมั่นใจ ว่ายังไงแอชตันก็ต้องอนุญาตให้เธอเข้าพบ
"งั้นรอสักครู่นะคะ" พนักงานต้อนรับสาวหันไปกดโทรศัพท์ต่อสายหาใครบางคน ก่อนที่เธอจะหันมาตอบกลับเคย์ล่า "คุณแอชตันไม่อนุญาตให้เข้าพบค่ะ ถ้าอยากพบต้องติดต่อล่วงหน้านะคะ"
คำตอบของพนักงานต้อนรับสาวทำให้สีหน้าเคย์ล่าเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่เธอจะหมุนตัวเดินกลับออกไป โดยไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
เคย์ล่ากลับเข้ามานั่งภายในรถสปอร์ตคันหรูของตัวเองด้วยความหงุดหงิด เพราะหากไม่รีบคุยกับเขาให้รู้เรื่อง บริษัทของเธอจะต้องเข้าสู่วิกฤติที่หนักกว่านี้แน่
"จะเล่นแบบนี้ใช่ไหม" เคย์ล่าพูดด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน ก่อนจะสตาร์ตรถขับออกไปด้วยความเร็ว
รถสปอร์ตสีแดงสดของเคย์ล่าขับมาจอดอยู่หน้าบริษัทของแอชตันอีกครั้งหลังจากที่ขับรถออกไปซื้อกาแฟมานั่งดื่มรอแอชตันในรถ
"เมื่อไหร่จะลงมาเนี่ย" เคย์ล่าบ่นพึมพำเบาๆ หลังจากนั่งรอแอชตันอยู่หน้าบริษัทเกือบสามชั่วโมง จนกาแฟที่ซื้อมาหมดไปแล้ว "อ๊ะ!" เคย์ล่าร้องอุทานด้วยความตกใจ เมื่อเห็นลูกน้องของแอชตันที่เธอเคยเห็นที่ห้องอาหารโรงแรมวันนั้นเดินออกมาจากบริษัท
มือเรียวรีบเปิดประตูลงจากรถวิ่งตรงไปที่ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งด้วยความรวดเร็ว เพราะกลัวจะคลาดกับเขาเสียก่อน
"นี่คุณ!!" เคย์ล่าตะโกนเรียกด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบ
"..." แมททิวหยุดหันไปตามเสียงเรียกจากทางด้านหลัง ก่อนจะหันกลับมามองร่างเหนื่อยหอบของหญิงสาวด้วยสายตาสมเพช
"ถ้าจะมองด้วยสายตาแบบนั้นพูดออกมาเลยก็ได้นะ ว่าสมเพชน่ะ" เคย์ล่ากระแนะกระแหนอย่างไม่จริงจังนัก
"ครับ ดูน่าสมเพชดี"
"เฮอะ!" เคย์ล่าแค่นหัวเราะด้วยความไม่อยากจะเชื่อ "ฉันพอจะรู้แล้วแหละว่าทำไมนายถึงได้เป็นมือขวาของแอชตัน" เคย์ล่าบอก
"ถ้าไม่มีอะไรผมขอตัวแล้วกันนะครับ" แมททิวทำทีเป็นไม่สนใจคำพูดของหญิงสาว เตรียมที่จะหันหลังเดินต่อไป แต่ว่าก็ถูกเสียงหวานเรียกดักเอาไว้เสียก่อน
"เดี๋ยวก่อน! ตอนนี้เจ้านายของนายอยู่ที่ไหน"
"มีคำถามอื่นไหมครับ ถ้าไม่มีผมจะได้ไปสักที"
"ก็ถามไปแล้วไง" เคย์ล่าขึ้นเสียงด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
"ก็ถ้าตอบได้ผมก็ตอบคุณไปแล้วสิครับ"
"ไอ้บ้านี่! ฉันอยากเจอเจ้านายของนาย ไปบอกเขาด้วย"
"ถ้าคุณแอชตันอยากเจอ เดี๋ยวคุณก็ได้เจอเองแหละครับ"
"นี่นายจะกวนประสาทฉันไปถึงไหน"
"ผมเปล่า แต่ผมขอเตือนคุณด้วยความหวังดีจะดีกว่านะครับ ว่าให้ทำตัวเชื่อฟังคุณแอชตันเอาไว้ เพราะเขาไม่ชอบคนอวดดีแบบคุณ ตัวตนเขาที่คุณเห็นอาจจะเป็นแค่เพียงเงาของเขาก็ได้"
"นายหมายความว่ายังไง"
"ถึงเวลา ถ้าจำเป็นต้องรู้ เขาจะเป็นคนให้คุณรู้เอง แต่ถ้าเขาไม่ต้องการให้คุณรู้ ก็รู้จักเขาแค่เท่าที่เขาอยากให้คุณรู้ก็พอ"
"สรุปฉันไม่จำเป็นต้องรู้ใช่ปะ โอเค...เรื่องอื่นช่างมันเถอะ ฉันก็ไม่ได้พิศวาสอยากจะรู้จักอะไรเจ้านายคุณนักหนาหรอก แต่ฉันแค่อยากคุยกับเขา นายพอจะช่วยหน่อยได้ไหม" เคย์ล่าตอบกลับ พร้อมกับประโยคขอร้องในประโยคเดียวกัน
"พรุ่งนี้คุณแอชตันนัดคุณไปพบที่ผับเคพีตอนสองทุ่มตรง"
"อ้าว แล้วเมื่อกี้ตอนฉันถาม ทำไมนายไม่บอกมาตั้แต่แรก ฮะ!" เคย์ล่าต่อว่าด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์
"ว่าง อยากกวนประสาทคุณเล่นเฉยๆ"
"ไอ้..."
"แต่ทุกอย่างที่ผมบอกคุณ มันคือความหวังดีจากผม"
"..."
"คุณเลือกที่จะปีนขึ้นมาบนหลังเสือ คุณก็ต้องมั่นใจนะว่าคุณรู้วิธีควบคุมเสือไม่ให้มันกัดคุณ"
"..."
เคย์ล่ามองตามแผ่นหลังของแมททิวด้วยสายตาสับสน เพราะน้ำเสียงเขาเมื่อครู่มันดูจริงจังจนเธอรู้สึกหวั่นใจแปลกๆ แต่ถึงยังไงตอนนี้เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นอยู่ดี เคย์ล่าเดินกลับไปขึ้นรถของตัวเองหลังจากดึงสติกลับมา พยายามไล่ความรู้สึกที่หวาดกลัวลึกๆ ในใจออกไป
"ชอบอะไรท้าทายไม่ใช่เหรอยัยเคย์ แค่นี้ท้าทายพอไหมล่ะ" เคย์ล่าพูดให้กำลังใจตัวเองเบาๆ หลังจากเข้ามานั่งภายในรถแล้ว ก่อนจะสตาร์ตรถสปอร์ตสีแดงสดคู่ใจขับออกไปจากหน้าบริษัทของแอชตันหลังจากเสร็จธุระที่ต้องการจากที่นี่
- ผู้เขียน
