ตอนที่ 12 ไม่ต่างกัน
1136 คำ
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
“แล้วชอบรึเปล่า ถ้าไม่ชอบก็บอกได้ผมจะให้พันซื้อมาใหม่”
“ชอบค่ะ แต่...”
แก้มเธอแดงเรื่อเมื่อคิดถึงชุดนอนแสนเซ็กซี่พวกนั้น
“มีอะไร”
“ปละ...เปล่าค่ะไม่มีอะไร แล้ว...บ่ายนี้คุณจะนอนต่อมั้ยคะ”
“ไม่ล่ะ นอนเต็มอิ่มแล้ว เดี๋ยวผมจะไปเคลียร์งานในห้องทำงานหน่อย”
“งั้น...เดี๋ยวฟ้าชงกาแฟไปให้นะคะ ปกติคุณดื่มแบบไหนเหรอคะ”
“แค่กาแฟดำ” เป็นอันว่าไม่มีสูตรอะไรที่เธอต้องจำแค่ชงกาแฟดำให้เขาได้เป็นพอ
“ค่ะ ฟ้าจะจำไว้”
“แล้วแผลเป็นไงบ้างล่ะ”
“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ อีกสองสามวันคงตกสะเก็ด”
“ก็อย่าเผลอไปเกาละกัน เดี๋ยวลุกลาม”
“ค่ะ” เธอส่งยิ้มบาง ๆ กับความห่วงใยเล็ก ๆ ที่เขามีให้ ก่อนจะคิดได้ว่าเธอมีบางคำถามที่ต้องการรู้คำตอบให้ชัดเจน
“เอ่อ...ฟ้า...มีเรื่องอยากถามค่ะ”
“ว่ามาสิ” เขาเอ่ยขึ้นก่อนส่งสเต๊กเข้าปาก
“คือ...ฟ้าอยากรู้ว่า...ถ้าฟ้ามีลูกให้คุณไม่ได้ หรือถ้าผลตรวจร่างกายของฟ้ามีปัญหา คุณจะ...ให้ฟ้าออกไปจากชีวิตของคุณเลยมั้ยคะ แล้ว...คุณจะริบเงินคืนทั้งหมดเลยรึเปล่า”
คำถามนั้นทำให้เขาชะงักไปครู่หนึ่งเพราะเหมือนว่าเขาเองก็ลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปเสียสนิท ก่อนที่เขาจะให้คำตอบเธอในที่สุด
“หนึ่งล้านแรกที่คุณได้ไป เป็นค่าทำสัญญาจ้างเพราะฉะนั้นผมไม่ริบคืน ส่วนล้านที่สองคือค่าตรวจสุขภาพของคุณ ไม่ว่าผลจะออกมาแบบไหนผมก็ไม่ริบคืนเหมือนกัน แต่ถ้าสุขภาพของคุณมีปัญหา...ผมก็คงจ้างคุณต่อไม่ได้ แต่อย่างน้อยคุณก็ยังจะมีเงินสองล้านติดตัว”
คำตอบนั้นเป็นการยืนยันได้ว่าเขาจะไม่ให้เธออยู่ต่ออย่างแน่นอนแล้วสินะ
“ขอบคุณค่ะ ฟ้า...เข้าใจแล้ว”
“แล้วเคยคิดมั้ยว่า...จะไปไหนหรือทำอะไรต่อ หลังจาก...ไปจากผมแล้ว” บุญญานนท์มองหน้าที่ดูไม่ได้ดีใจของเธอนักของเธอก่อนเอ่ยถามขึ้น
“เคยค่ะ แต่ยังคิดไม่ออกเลย จากเรื่องที่เจอมา...มันทำให้ฟ้ารู้สึกกลัวยังไงก็ไม่รู้”
“กลัวอะไร”
“กลัว...ผู้คนค่ะ”
“ผู้คน?”
“ค่ะ อีกอย่างฟ้าไม่มีเอกสารอะไรเลย ต่อให้มีเงินก็คงจะเช่าห้องเองไม่ได้ ความรู้สึกเหมือน...คนที่ไม่มีตัวตน ยิ่งมาคิดถึงสิ่งที่คุณเคยบอกว่าฟ้ากำลังหนีใครสักคนอยู่ก่อนจะมาเจอคุณ มันก็ทำให้ฟ้ายิ่งกลัวค่ะ แต่ฟ้าก็รู้ดีว่าไม่อาจอยู่กับคุณไปได้ตลอด และมันก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรของคุณด้วย” เธอบอกยิ้ม ๆ แต่เป็นรอยยิ้มแสนเศร้า
เขาไม่ได้ถามหรือพูดอะไรต่อ ได้แต่นั่งกินอาหารต่อไปเงียบ ๆ เธอก็จึงคิดว่าเขาคงไม่สนใจปัญหาของเธอ หญิงสาวก็เลยต้องเงียบตามไปด้วยจนกระทั่งอิ่ม
เมื่อคืนนี้เธอนอนไม่หลับเลยเพราะรู้ว่าวันนี้จะต้องมาตรวจสุขภาพตามที่เขาบอก พันรบมารับเธอที่คอนโดในเวลาเก้าโมงครึ่ง ส่วนบุญญานนท์นั้นออกไปทำงานตั้งแต่เจ็ดโมงครึ่งแล้ว
เขาคงไม่อยากให้ใครรู้ว่าเธอเป็นใครและเกี่ยวข้องอะไรกับเขา แต่การที่พันรบเป็นคนพาเธอมาที่แผนกตรวจสุขภาพด้วยตัวเองเชื่อว่าคงมีหลายคนที่อดสงสัยไม่ได้ ยิ่งเธอไม่มีเอกสารอะไรเลยก็ยิ่งเหมือนเป็นคนไข้ลึกลับมากขึ้นทุกที แต่เพราะเธอเป็นคนของเจ้าของโรงพยาบาล คำถามที่ทุกคนสงสัยจึงไม่มีใครเอ่ยขึ้นให้เธอต้องอึดอัดใจ
“สวัสดีค่ะคุณนภาภัส วันนี้ต้องตรวจสุขภาพทุกอย่างเลยนะคะ ขอเชิญทางนี้ค่ะ”
หัวใจเธอเต้นแรง ความกลัวโอบล้อมเหมือนถูกบังคับให้ก้าวไปบนทางที่ไม่อาจย้อนกลับได้ เธอฝืนพยักหน้าก่อนเดินตามพยาบาลไป
ห้องตรวจสะอาดและเต็มไปด้วยเครื่องมือทันสมัย เสียงเครื่องวัดชีพจรดังเบา ๆ ปนกับกลิ่นแอลกอฮอล์ คุณหมอผู้หญิงอีกคนบอกด้วยน้ำเสียงเป็นทางการ
“จะมีการตรวจเลือด หัวใจ ระบบสืบพันธุ์ทุกอย่างนะคะ เพื่อยืนยันว่าคุณแข็งแรงสมบูรณ์”
เธอฝืนยิ้มบาง แต่เมื่อเข็มเจาะเข้าที่แขน น้ำตาก็รื้นขึ้นทันที ความเจ็บปวดเล็ก ๆ ทำให้เธอรู้สึกว่านี่ไม่ใช่ความฝันอีกต่อไปแล้ว
กว่าการตรวจทั้งหมดจะเสร็จสิ้นก็ผ่านไปหลายชั่วโมง เธอกลับมานั่งอ่อนแรงอยู่บนเตียงคนไข้ในห้องพักพิเศษ หัวใจหนักอึ้งเหมือนถูกดึงไว้ด้วยโซ่ตรวน
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ร่างสูงใหญ่ของบุญญานนท์ก้าวเข้ามาในห้อง ดวงตาคมเย็นเฉียบมองตรงมาที่เธอ
“เหนื่อยรึเปล่า”
“ไม่ค่ะ” เธอตอบเสียงแผ่ว
“ผลตรวจทั้งหมดจะออกพรุ่งนี้” เขาก้าวเข้ามาใกล้
“ถ้าไม่พบปัญหาอะไร สัญญาของเราจะเริ่มทันที ตอนนี้ผมจะให้พันไปส่งคุณที่ห้องก่อน คุณจะได้พักผ่อน”
“ขอบคุณค่ะ”
“เย็นนี้ไม่ต้องรอกินข้าวนะ ผมมีงานต้องเคลียร์คงกลับดึก”
“ค่ะ เอ่อ...”
“มีอะไร”
“คุณบอกว่าถ้าไม่พบปัญหาสัญญาจะเริ่มทันที แล้ว...ถ้าพบปัญหาล่ะคะ ฟ้าต้องย้ายออกทันทีด้วยรึเปล่า”
“อย่าเพิ่งคิดอะไรมาก รอให้มันเกิดปัญหาก่อน แล้วผมจะตัดสินใจเองว่าคุณควรอยู่...หรือไป” บอกแค่นั้นเขาก็ก้าวออกไปจากห้องนั้น และสิ่งที่เขาพูดก่อนหน้ามันก็เหมือนเป็นการบอกเธอกลาย ๆ ว่า ชีวิตของเธอจากนี้ทุกอย่างล้วนขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเขาเท่านั้น
ไม่นานหลังจากเขาออกไปพันรบก็ก้าวเข้ามาด้วยท่าทางสุภาพเช่นเดิม ก่อนที่เขาจะพาเธอไปส่งที่คอนโด ซึ่งตลอดทางนั้นเขาไม่ได้ชวนคุย ส่วนเธอก็ได้แต่นั่งจมอยู่กับความคิดถึงอนาคตของตัวเองต่อจากนี้ แม้ว่าบุญญานนท์จะบอกว่าอย่าคิดมาก แต่เธอก็หยุดคิดเลยไม่ได้สักนาที
คืนนั้นก็เป็นอีกคืนที่เธอนอนไม่หลับ เพราะผลการตรวจในวันพรุ่งนี้ทำให้ว้าวุ่นใจ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอยากให้ผลตรวจออกมาเป็นแบบไหนถ้าผลตรวจมีปัญหาเธอก็จะต้องไป แต่ถ้าไม่มีปัญหา...เธอก็จะต้องทิ้งลูกของตัวเองในอนาคตไว้ที่นี่
ไม่ว่าทางไหน...ก็ดูจะมืดมนไม่ต่างกันเลย
- ผู้เขียน
