เช้าวันใหม่
บุญญานัทขยับตัวตื่นขึ้นอย่างเชื่องช้า แขนยังเหยียดไปด้านข้างตามความเคยชิน แต่ข้างกายกลับพบเพียงความว่างเปล่า
“…”
เขาลุกพรวดขึ้น ใจหายวาบ ร่างสูงเดินไปทั่วห้อง หญิงสาวหายไปแล้ว เหลือเพียงเตียงที่ยับยู่ยี่ กับเสื้อผ้าที่ถูกเก็บหายไปเรียบร้อย
บนโต๊ะข้างเตียงมีธนบัตรสีเทาเรียงซ้อนกันอยู่สามใบเท่ากับจำนวนกล่องถุงยางที่ถูกเขาใช้จนหมดเกลี้ยง
และดูเหมือนว่ารอบสุดท้ายนั่น...เขาจะไม่ได้ใช้เพราะมันหมดไปก่อนแล้วแต่อารมณ์ของเขาไม่เคยหมดตาม เลยต้องแหกกฎวันไนต์ของตัวเองด้วยการไม่ใส่ถุงยางไปครั้งหนึ่ง
บุญญานัทชะงัก สายตาคมมองธนบัตรพวกนั้นราวกับมันเป็นสิ่งที่ดูถูกเขาที่สุดในชีวิต
“คนอย่างบุญญานัท สินธนาสิริ…มีค่าตัวแค่สามพันเองเหรอวะ”
เขาพึมพำเสียงต่ำ หัวเราะหึในลำคออย่างขมขื่น ความหงุดหงิดปะทุขึ้นมาจนเขากำเศษเงินนั่นจนยับคามือ แต่ไม่ใช่แค่เพราะตัวเลขที่ได้รับ สิ่งที่บาดลึกคือความจริง
