โซ่เสน่หาตรวนหัวใจ

สนามบินสุวรรณภูมิ จังหวัดสมุทรปราการ เมยานี พงศ์วริศธาดา หญิงสาวที่มีใบหน้างดงามราวกับรูปปั้นที่ถูกปั้นแต่งมา ก้าวออกมายืนอยู่ท่ามกลางสนามบินสุวรรณภูมิด้วยความรู้สึกหัวเสีย เธอเดินทางกลับมาจากประเทศอังกฤษ หลังจากที่เธอไปศึกษาต่อที่นั่นกว่าสามปี เธอไม่เข้าใจว่าทำไมคุณธาดาบิดาของเธอจึงไม่ยอมส่งคนขับรถมารับเธอที่นี่ แต่กลับให้หญิงสาวเรียกแทกซี่กลับไปที่คฤหาสน์พงศ์วริศธาดาแทน เธอก็ไม่เข้าใจว่าบิดากำลังทำอะไรอยู่ เหตุใดจึงไม่สนใจส่งคนขับรถมารับเธอเช่นนี้ ทั้งชีวิตของเธอแทบจะไม่เคยขึ้นแทกซี่ด้วยซ้ำ แต่นี่กลับต้องขนสัมภาระมากมายเพื่อไปเรียกแทกซี่ “พ่อนะพ่อทำไมต้องทำให้หนูลำบากขนาดนี้ กระเป๋าก็หลายใบด้วย” เมยานีบ่นพึมพำพร้อมกับลากกระเป๋าไปยังจุดที่สามารถเรียกรถแทกซี่ได้ ความรู้สึกดีที่ได้กลับมาที่บ้านเกิดอีกครั้งพลันหายไปเมื่อหญิงสาวต่อสายหาบิดา และสิ่งที่เธอได้ยินมันทำให้เธอหงุดหงิดขึ้นมา ตามประสาคนที่ถูกเลี้ยงอย่างตามใจมาตลอดชีวิต เมยานีขนกระเป๋ามาถึงที่หมายได้อย่างทุลักทุเล เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นทั่วใบหน้าสวยของหญิงสาว หญิงสาวจัดการเรียกใช้บริการแทกซี่ ก่อนที่กระเป๋าใบใหญ่ของหญิงสาวจะถูกลำเลียงขึ้นไปบนรถ แล้วรถแทกซี่คันดังกล่าวก็พาหญิงสาวมุ่งหน้าสู่ คฤหาสน์พงศ์วริศธาดา โดยที่คนตัวเล็กได้แต่นั่งหน้ามุ่ยด้วยความเหนื่อยล้าตลอดระยะทางที่กลับคฤหาสน์ เมยานีตั้งใจว่าเมื่อเธอกลับถึงที่นั่น หญิงสาวคงต้องแสดงออกว่าเธอไม่พอใจ ที่บิดาปล่อยให้บุตรสาวเพียงคนเดียวอย่างเธอต้องกลับมาด้วยความลำบากเช่นนี้ คฤหาสน์พงศ์วริศธาดา “สวัสดีค่ะคุณพ่อ” เมยานีกล่าวขึ้นมาเสียงขุ่น เพราะเธอกำลังงอนผู้เป็นบิดาอยู่ “กลับมาแล้วเหรอลูก” คุณธาดาเดินเข้ามากอดบุตรสาวด้วยความดีใจ ท่านรู้สึกผิดเป็นอย่างมากที่ไม่สามารถเดินทางไปรับบุตรสาวที่สนามบินได้ แถมคนขับรถคนเดียวที่มีอยู่ก็เพิ่งลาออกไปเมื่อเดือนที่แล้ว เพราะท่านไม่สามารถจ่ายเงินเดือนให้กับนายชมได้ ท่านจึงตัดสินใจจ่ายค่าจ้างงวดสุดท้าย ก่อนที่จะปล่อยให้นายชมได้ไปหานายจ้างใหม่ที่ดีกว่าท่าน