ใต้อาณัติ
1136 คำ
ตอนที่ 2
ใต้อาณัติ
“แพรไหม?”
“.....”
“โกรธอะไร?”
สิปปกร เอ่ยถามเสียงทุ้มต่ำ เมื่อเห็นคนตัวเล็กเอาแต่หน้าบูดบึ้งตั้งแต่เดินออกจาก Hit pub จนกระทั่งอยู่ในรถ เธอทำท่าทางเหมือนไม่พอใจเขา ทั้งที่ควรจะเป็นเขาที่ต้องโกรธมากกว่านี้ กับการขัดคำสั่งของเธอ จนปล่อยให้มีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้น
“แพรมีสิทธิ์โกรธด้วยเหรอคะ?”
หน้าสวยหันไปทางกระจกนอกรถมินิแวนคันหรู แสงไฟแอมเบี้ยนไลท์สลัวภายในรถ เผยให้เห็นหัวไหล่ด้านข้างที่เปลือยเปล่ามีเพียงสายเดี่ยวเส้นเล็กทาบไว้ กรามของ สิปปกร ก็ขบเข้าหากันแน่นจนเป็นสันนูนเด่น
“ทำไมต้องถอดเสื้อคลุมออก”
มือหนาหยิบเสื้อสูทของตัวเองคลุมไหล่บางไว้ ก่อนจะยกร่างของตัวเล็กให้มานั่งบนตักของตน แพรไหม ตระหนกเล็กน้อย แต่ไม่ได้ขัดขืนอะไร เพียงแต่หลุบตาลงต่ำและเอ่ยบอกเขาด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง
“เมื่อกี้คุณสิปทำเกินไป”
ภาพและเสียงร้องอย่างเจ็บปวด ของชายหน้าตี๋คนนั้น ทำให้เธอถึงกับต้องเบือนหน้าหนี ขณะที่เขาอุ้มเธอออกมาด้านนอกยังรถมินิแวนที่จอดไว้
และ แพรไหม ก็ไม่รู้เหตุการณ์ต่อจากนั้น
“เกินไปยังไง? มันแตะต้องเธอ”
ดวงตาคู่สีนิลหลุบต่ำ ขณะใช้นิ้วเรียวแข็งไล้ไปยังผิวขาวเนียนละเอียดของเธอช้าๆ เหมือนต้องการให้ริ้วรอยและความขุ่นมัวที่มาแปดเปื้อนบนตัวเธอหายไป
เขาไม่ชอบให้ตัวเธอเป็นรอยแม้เพียงนิด
ไม่ชอบให้ใครมาแตะต้องตัวเธอ
...นอกจากเขา
“คุณสิปโหดร้ายเกินไป..โหดร้ายเกินไปแล้ว”
มือเล็กทุบบนแผงอกกว้างของเขาเบาๆ ก่อนที่หยาดน้ำใสจะไหลเอ่อตรงหางตา ด้วยเธอโดนเขาดุตั้งแต่ออกจากร้าน ที่ไม่ยอมขึ้นไปนั่งบนห้องรับรองข้างบน จนทำให้มีผู้ชายคนนั้นเข้ามาลวนลาม แต่สิ่งที่เขาทำกับคนชื่อ ลี มันก็รุนแรงจนไป
ไม่ว่ายังไง แพรไหม ก็ไม่ชินกับพฤติกรรมแบบนี้ของเขาเสียที
“ฮึ!ว่าฉันโหดร้าย แต่ถ้าฉันไม่เข้าไปสงสัยไอ้บ้านั่นได้ลากเธอออกไปข้างนอกแน่ ไอ้หมอนี่มันไม่ธรรมดาฉันรู้จักมันดี”
ดีที่ว่านั่นคือ ผับ ของเขาเอง
และดีที่เขายังปราณีมันอยู่ แม้มันจะมีพฤติกรรมหลายอย่างที่ขัดแย้งกันทางธุรกิจ แถมทำเรื่องแย่ๆกับเด็กเอ็นในร้านหลายราย แต่ถึงจะขุ่นเคืองมันอย่างไง ก็แค่ให้มันได้รับบทเรียน และให้ลูกน้องจัดการส่งมันไปโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว
“....”
“รึว่าเธอชอบที่มีคนเข้าหาแบบนั้น เธอจงใจอ่อยรึไง?”
นิ้วเรียวแข็งปาดยังปรางแก้มเนียน ซับหยาดน้ำตาเบาๆ ขณะเอ่ยถามถ้อยคำที่แสนกดดัน
“ไม่ หนูไม่ได้อ่อย ..อย่าใส่ร้าย!”
แพรไหมทำจมูกย่นใส่เขา น้ำตาเริ่มจะเหือดแห้งไปบางส่วน จริงอยู่ถึงเขาจะใจร้ายกับคนอื่นยังไง แต่ทุกครั้งที่เธออยู่ใกล้ๆร่างหนานี้ สิปปกร คือผู้ชายคนเดียวในโลกที่เธออุ่นใจและปลอดภัยอยู่เสมอ
ต่อให้เขาจะโหดร้ายเพียงใด
แต่เขาคือ ผู้ปกครองของเธอ คนที่เธอพร้อมจะอยู่ใต้อาณัติ
“ไม่ได้อ่อย แต่แต่งตัวมาแบบนี้ และยังไม่ขึ้นไปรอฉันบนห้องรับรองอีก”
นิ้วแข็งจิ้มไปยังเนินอกที่โผล่พ้นสาบเสื้อสูท ด้วยท่าทีอ่อนลงเล็กน้อย “แล้วนี่ทานมื้อเย็นรึยัง?”
“ยังค่ะ เมื่อกี้แพรดื่มแต่ไวน์”
ดวงตาคู่สีนิลเข้มขุ่นมัวขึ้น
“เด็กบ้า! บอกแล้วใช่ไหมว่าต้องกินข้าวให้ตรงเวลา”
.
.
ทันทีที่รถมินิแวนจอดยัง คฤหาสน์หลังใหญ่ของอัครเวทย์
ป้าน้อย ก็รีบเดินออกมาต้อนรับอย่างรวดเร็ว
“ป้าเตรียมข้าวต้มปลาไว้ให้คุณแพรแล้วค่ะ”
สิปปกร พยักหน้า จูงมือคนตัวเล็กให้เข้ามาด้านใน ชามข้าวต้มและนมสดกับผลไม้สองสามอย่างถูกวางไว้รออยู่แล้วที่โต๊ะอาหาร แพรไหม ย่อกายลงนั่ง ก่อนที่เขาจะนั่งลงตรงข้ามกับเธอ เหมือนเขาจะทานมาแล้ว เพราะป้าน้อยเตรียมอาหารไว้ให้แค่เธอ
“รีบทานซะ ดึกกว่านี้จะไม่ดี”
“ค่ะ”
แพรไหม ทราบดีว่าเขาค่อนข้างเข้มงวดและมีวินัยในทุกเรื่อง โดยเฉพาะอาหารการกิน ที่จะต้องทานเป็นเวลา และถูกสุขลักษณะ เธอจึงตั้งใจจัดการอาหารโดยไม่ต้องให้เขาเอ่ยย้ำเป็นครั้งที่สอง
ชายหนุ่มมองเธอทานอาหารอย่างเงียบๆ
ก่อนจะเอ่ยถาม
“ไปหาฉันถึงผับ มีธุระสำคัญอะไรหนักหนา ถึงรอให้กลับมาที่บ้านไม่ได้”
“หนูกลัวว่าคุณสิปจะไม่กลับ”
แม้ คฤหาสน์อัครเวทย์ จะหลังใหญ่โต แต่เหมือนเธอจะอาศัยอยู่คนเดียวเป็นส่วนใหญ่ เพราะ สิปปกร ไม่ได้กลับมาทุกวัน บางครั้งจะค้างที่เพนท์เฮ้าส์หรูของเขาบ้าง หรือที่ผับ และจะกลับมาที่นี่แค่บางวันเท่านั้น โดยเธอไม่รู้ว่าวันไหนบ้าง
เขาไม่เคยบอกเธอ
“ถ้าเธอมีเรื่องสำคัญ แล้วบอกให้กลับยังไงฉันก็กลับ”
วันนี้เขามีคุยงานกับ ปุณณ์ และอคิณ เพื่อนสนิทเรื่องทำเลโกดังทางภาคเหนือและอีสาน ต่อด้วยคุยกับพันธมิตรกลุ่มดอกแก้วทอง
“ก็...”
“แล้วตกลงมีเรื่องอะไร?”
“คือแพรสมัครทำงานพิเศษที่ ทีน่าคาเฟ่ไว้แล้ว และจะเริ่มงานวันจันทร์หน้านี้ค่ะ”
คิ้วหนาของ สิปปกร กระตุกเล็กน้อย
“ไปสมัครตอนไหน? ทำไมฉันไม่รู้”
“เมื่อสัปดาห์ที่แล้วค่ะ แพรอยากทำงานที่นั่นเพราะใกล้มหาลัย คุณสิปให้แพรทำนะคะ”
เสียงหวานออดอ้อน ทำให้ชายหนุ่มหลุบตาลงต่ำ
“ทำไมต้องทำงานพิเศษ เงินรายเดือนที่ฉันให้ ไม่พอใช้รึไง? แล้วอยากได้เพิ่มอีกเท่าไหร่?”
ดวงตาเม็ดลำไยกระตุกไหวเล็กน้อย
สามปีแล้วที่เธอมาอยู่ที่นี่ในบ้านหลังใหญ่ของเขา สิปปกร ดูแลเธออย่างดี อาจเพราะเขาสัญญาไว้กับ ไพศาล บิดาของเธอที่เสียชีวิตไปแล้ว ว่าจะเป็นผู้ปกครองและดูแลเธอจนกว่าจะอายุครบยี่สิบสองปีและเธอจะเรียนจบปริญญาตรีพอดี
เขาทำหน้าที่นั้นได้ดีเสมอมา
ทว่าเธอกลับรู้สึกเหมือนอยู่ใน โซ่ตรวนอันใหญ่ของเขา
“ไม่ใช่เรื่องเงินค่ะ ..หนูแค่อยากทำงานเลี้ยงตัวเอง”
***********
- ผู้เขียน
