ตอนที่ 9 ได้เวลาเอาคืน
1783 คำ
แต่ไม่ทันที่ผมจะก้าวขาออกมาจากบริเวณโต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ รุ่นพี่สุดหล่อก็เดินมาดักด้านหน้าผม
"ทำไมน้องไม่ยอมรับช็อกโกแลตจากพี่ล่ะครับ พี่ตั้งใจซื้อมาให้เลยนะครับ"
"คือช่วงนี้ผมไม่ค่อยเครียดและกำลังควบคุมน้ำหนักอยู่ครับเลยไม่ค่อยอยากจะทานช็อกโกแลตเท่าไหร่ พี่เก็บไว้ให้คนอื่นดีกว่าครับ" ผมพยายามตอบเพื่อหลีกเลี่ยงการปะทะคารม
"พี่อยากรู้จังเลยช็อกโกแลตของพี่มันไม่มีค่าสำหรับที่เราจะยอมรับเลยเหรอแล้วทำไมของคนอื่นเราถึงรับได้ล่ะ"
"มันก็ไม่มีอะไรมากหรอกพี่ผมมีเหตุผลของผมน่ะ ผมขอตัวนะครับ" ผมพูดทิ้งท้ายให้รุ่นพี่ได้คิดก่อนจะก้าวขาจากไปแต่ไม่วายที่รุ่นพี่สุดหล่อจะพูดไล่หลังผมเชิงน้อยใจจนผมสัมผัสได้
"ตั้งแต่ที่พี่เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าปฏิเสธพี่กันเป็นคนแรก พี่จะทำทุกอย่างให้กันมาชอบพี่อย่างที่พี่รู้สึกกับกันตอนนี้ให้ได้ไม่ว่าจะด้วยวิธีอะไรก็ตามพี่จะทำ" คำพูดของเขามันส่งผลให้ผมหยุดก้าวขาโดยอัตโนมัติแล้วค่อยๆหันหลังกลับไปมองเจ้าของเสียงนั้น ผมยืนมองพี่ไรเฟิลอยู่นานและสัมผัสได้ถึงความสัตย์จริงในคำพูดทั้งหมดและไม่น่าเชื่อว่าแผนการของผมจะประสบผลสำเร็จได้รวดเร็วเช่นนี้ ไม่เสียแรงที่ผมคิดเปลี่ยนแปลงตัวเองเป็นคนใหม่เลยจริงๆ ความรู้สึกของผมตอนนี้อยากจะหัวเราะออกมาดังๆด้วยความสะใจเสียเต็มประดาแต่ผมคงทำได้เพียงแค่ในใจก่อนที่ผมจะถามคำถามถึงความสงสัยที่เกิดขึ้นในคำพูดที่ชวนเชื่อของเขา
"เมื่อกี้พี่ว่ายังไงนะ พี่ชอบผมเหรอพี่ไรเฟิล จะเป็นไปได้ยังไงอดีตเดือนคณะที่มีเสน่ห์แพรวพราวเป็นที่ดึงดูดบรรดานักศึกษาของสาวๆมากมายทั้งมหาลัยแต่มาวันนี้กลับเปลี่ยนใจมาชอบผู้ชายด้วยกันอย่างผม พี่คงลืมไปแล้วสินะว่าผมก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งเหมือนพี่ พี่จะชอบผมได้ยังไงครับ พี่คิดให้ดีๆก่อนจะพูดอะไรออกมานะ" ผมพยายามพูดให้พี่เขาได้คิดถึงอดีตกับความตั้งมั่นและความมุ่งมั่นในคำพูดที่เขาเคยกล่าวไว้กับผมในตอนที่ผมยังเป็นไอ้หมีควายที่เขาเคยใช้เรียกผม ว่าเขาจะไม่มีวันมารักเพศเดียวกันโดยเด็ดขาดแต่พอมาวันนี้ทำไมเขากลับกลายจากหน้ามือเป็นหลังมือไปได้
"คงมีคนเล่าถึงการกระทำของพี่ในอดีตให้เราฟังใช่ไหม ที่พี่เคยทำกับน้องนักศึกษาปีหนึ่งคนนึงแต่มันไม่เหมือนกันนะ สำหรับหมีควายตัวนั้นพี่ไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยเลยจริงๆ เขามาชอบพี่ พี่เองก็มีสิทธิ์ปฏิเสธเขาไม่ใช่หรอหรือแม้แต่กันเอง ถ้าเขายังอยู่ในมหาลัยเขาก็คงจะเปลี่ยนใจจากพี่ไปชอบกันเหมือนกัน พี่ก็ขอถามกันเหมือนกันนะว่าตัวกันเองจะไม่ปฏิเสธหมีควายตัวนั้นจริงๆหรอ มันทั้งน่าเกลียดน่ากลัวไม่น่าเข้าใกล้เลยด้วยซ้ำ" เขาพูดอธิบายถึงความรู้สึกต่อหมีควายตัวนั้นอย่างชัดแจ้งว่าเขามีความรู้สึกเช่นไรแต่คำพูดเหล่านั้นกลับเป็นเครื่องตอกย้ำให้ผมยิ่งต้องเตรียมแผนการสำหรับการทวงคืนศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ให้ดีและรัดกุมมากที่สุด
ผมจะทำทุกทางให้เขาได้รับความเจ็บปวดจากการถูกปฏิเสธแต่ผมก็ขอยืนยันคำเดิมว่าผมจะไม่ใช้วิธีป่าเถื่อนหรือวิธีถ่อยๆ ที่เขาเคยทำไว้กับผมเด็ดขาด ผมจะทำให้เขาได้รู้ว่ารูปลักษณ์ภายนอกมันก็แค่เปลือกนอกมันไม่ได้แสดงออกถึงความจริงใจเหมือนกับความรู้สึกภายในหัวใจอ่อนๆหรอกนะ ผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อจึงทำได้เพียงส่ายหัวเบาๆแล้วหันหลังกลับขึ้นตึกนิเทศศาสตร์โดยไม่หันหลังกลับมามองอีกว่ารุ่นพี่สุดหล่อของผมกำลังตกอยู่ในสภาวะยังไง และหลังจากนั้นรุ่นพี่ก็เทียวหาซื้อของมาฝากผมอยู่เป็นประจำและหาโอกาสเจอผมทุกครั้งที่มีโอกาสจะอำนวยให้เขา ผมก็คงยืนกรานคำเดิมและปฏิเสธเขาอย่างสุภาพเช่นเดิมไม่มีการเกิดเหตุการณ์ปะทะคารมหรือใช้วาจารุนแรงต่อเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว ผมคอยเพิ่มความพีคในแผนการมากขึ้นตามลำดับที่เขาควรจะได้รับผลของการกระทำของตัวเองโดยมีไอ้เพื่อนรักสองคนเป็นลูกมืออยู่ห่างๆ เพื่อป้องกันไม่ให้ใครสงสัยว่าแท้ที่จริงแล้วผมก็คือเจ้าตันตันที่หายตัวไป
ความฮอตความนิยมของผมก็ยิ่งเพิ่มดีกรีขึ้นเป็นทวีคูณจากภายในคณะก็ดังข้ามคณะจนเกือบจะเกิดเหตุการณ์จลาจลขึ้นหลายครั้งเพราะความฮอตของผมแต่ผมก็ไม่รู้จะแก้สถานการณ์นี้ยังไงทำได้เพียงแค่ให้ทุกคนอยู่ในความสงบและก็ไม่น่าเชื่อว่าทุกคนจะเข้าใจและทำตามที่ผมต้องการอย่างสมัครสมานสามัคคี ทุกย่างก้าวของผมตามสถานที่ต่างๆภายในมหาลัยก็จะมีบรรดานักศึกษาทั้งชายและหญิงต่างมารุมล้อมให้การต้อนรับหรือขอถ่ายรูปอยู่เสมอๆแต่ในขณะเดียวกันก็ยังคงมีรุ่นพี่สุดหล่อของผมคอยติดตามดูสถานการณ์อย่างใกล้ชิดและมีบางครั้งที่เขาเข้ามาคอยห้ามไม่ให้เกิดการจลาจลขึ้นจากความฮอตของผมนั่นเอง ในใจของผมก็รู้สึกขอบคุณเขาและอยากจะตอบรับความรักความหวังดีของเขาเหลือเกินแต่ก็ทำไม่ได้เพราะเจตนารมณ์ของผมมันแรงกล้ากว่าความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลผมจึงจะเพิ่มระดับความรุนแรงขึ้นไปเรื่อยๆตามลำดับ
แล้ววันหนึ่งก็มีเพื่อนชายภายในกลุ่มของรุ่นพี่สุดหล่อเข้ามาคุยกับผมอย่างเปิดอก
"น้องครับพี่มีเรื่องจะคุยด้วยน้องว่างไหมครับ"
"สวัสดีครับพี่พีชพี่มีอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ"
"พี่มาวันนี้พี่ต้องการจะพูดแบบเปิดอกกับน้องกันนะเรามาคุยกันแบบเปิดอกดีกว่าไหมโดยไม่ต้องใส่หน้ากากเข้าหากัน" จากที่ผมฟังถึงจุดประสงค์ของพี่พีชผมก็รู้ทันทีเลยว่าเขาต้องมาช่วยพูดอะไรแทนพี่ไรเฟิลแน่นอน
"ได้สิครับสำหรับพี่พีชอ่ะผมพร้อมจะเปิดทั้งใจและความจริงใจกับพี่อยู่แล้ว พี่มีอะไรพี่พูดมาเลยดีกว่าครับ"
"จะให้พี่ทำยังไงกันถึงจะเปิดใจยอมรับเพื่อนของพี่ มันชอบกันมากนะพี่รู้ว่ากันเองก็รู้ว่าไอ้ไรเฟิลมันชอบและรักกันมากขนาดไหนตั้งแต่ที่พี่รู้จักมันมามันไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครเลยทั้งที่น้องกันก็เป็นผู้ชายเหมือนมันแท้ๆ พี่พอสัมผัสได้นะว่ากันไม่ใช่ชายแท้อย่างที่ทุกคนเข้าใจ พี่สงสารมันพี่ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ กันจะให้พี่ทำยังไงบอกพี่เถอะถ้ามันจะทำให้กันยอมรับความรักของมัน"
"พี่พีชผมรู้และเข้าใจว่าพี่รักเพื่อนของพี่แต่ผมก็อยากให้พี่เข้าใจผมเหมือนกัน ผมเพิ่งย้ายมาเรียนที่นี่ไม่คิดจะมีความรักในตอนนี้และการกระทำทุกการกระทำของผมมันมีเหตุผลทั้งหมด อยากให้พี่เข้าใจนะครับว่าเรื่องหัวใจมันบังคับกันไม่ได้ ผมต้องขอโทษพี่ด้วยครับที่ช่วยพี่ไม่ได้ แล้ววันหนึ่งพี่จะรู้ถึงเหตุผลของผมว่าเพราะอะไรผมถึงไม่ยอมรับพี่ไรเฟิล ผมขอโทษด้วยนะครับผมช่วยพี่ไม่ได้จริงๆ" ผมพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติที่สุดทั้งที่ภายในใจของผมตอนนี้อยากจะเถียงและอธิบายถึงความรู้สึกของผมที่ต้องทนทุกข์ทรมานที่ต้องเจอคำพูดด่าทอเหยียดหยามมากมายจากเพื่อนของเขาในอดีตและถ้าเขาได้รู้ถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับผม พี่เขาคงจะเข้าใจและจะไม่ขอร้องให้ผมช่วยอะไรแบบนี้ ไม่ทันที่พี่พีชจะพูดตอบกลับอะไรผม ก็มีเสียงผู้ชายจากใครคนหนึ่งพูดแทรกขึ้นระหว่างที่ผมกำลังรอคำพูดจากพี่พีช
"มึงจะไปเสียเวลาอะไรกับมันนักหนาวะไอ้พีชมันไม่ยอมเดี๋ยวกูจะทำให้มันยอมเอง" ผมไม่ทันตั้งตัวว่าเจ้าของเสียงจะจู่โจมผมรวดเร็วเช่นนี้ กว่าผมจะหันไปก็ถูกอ้อมแขนใหญ่ตรงเข้ามากอดรัดผมจากด้านหลังแล้วใช้ริมฝีปากหนานุ่มจูบซอกไซร้บริเวณลำคอผมอย่างย่ามใจเกือบนาที ผมพยายามร้องด่าไอ้คนที่กำลังกระทำย่ำยีผมด้วยความตกใจแต่ไม่มีท่าทีว่ามันจะว่าจะหยุด ทางพี่พีชเองก็เข้ามาช่วยแกะวงแขนใหญ่ของผู้กระทำอยู่นานก็ไม่เป็นผล จู่ๆ เสียงที่ผมคุ้นเคยก็ดังขึ้นอยู่ไม่ไกลจากผมและหลังจากนั้นผมก็ได้ยินเสียงเหมือนของแข็งกระทบเข้ากับกรามดังสนั่น
"มึงทำตัวเลวได้ใจมากเลยนะไอ้รุ่นพี่ มึงถือว่ามึงเป็นใครมึงทำเพื่อนกูทำไม" ไอ้ธีมครับมันคือไอ้ธีมสุดโหดของผมที่น้อยครั้งนักผมจะได้เห็นมันโกรธจัดแบบนี้ ภาพที่ผมเห็นมันกำลังนั่งคร่อมรุ่นพี่คนนั้นเท่าที่ผมจำได้ว่ารุ่นพี่คนนั้นชื่อโจเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับพี่ไรเฟิลนั่นเอง ผมเข้าไปห้ามเพื่อไม่ให้เกิดเหตุรุนแรงมากกว่านี้แม้แต่ตัวผมเองก็ไม่สามารถที่จะยับยั้งกำลังของผู้ชายทั้งสองคนได้เพราะด้วยสรีระเพรียวบางของผมมันเป็นอุปสรรคในการห้ามศึกอย่างเลี่ยงไม่ได้ นับเป็นความโชคดีที่มีอาจารย์ท่านหนึ่งเดินผ่านมา ณ จุดที่พวกเรากำลังมีเรื่องจึงทำให้สถานการณ์กลับมาสู่ปกติแต่สำหรับไอ้ธีมและพี่โจ ทั้งสองคนกลับถูกอาจารย์ท่านนั้นเรียกไปตักเตือนที่ห้องอธิการบดีของมหาวิทยาลัยตามระเบียบ
- ผู้เขียน
