หวนรักร้ายนายแฟนเก่า

ส่วนเกิน

​

ต้นหลิว...

หลังจากขึ้นรถมาฉันก็นั่งเงียบมาตลอดทางส่วนเจไดก็ไม่ได้ถามหรือคุยอะไรกับฉันเลยแม้แต่คำเดียว เขาขับรถมาจนถึงคอนโดหรูแห่งหนึ่งจอดสักพักแฟนของเจไดก็เดินออกมาวันนี้เธอสวมชุดนักศึกษาที่กระโปรงสั้นรัดรูปมากส่วนเสื้อก็รัดหน้าอกจนกระดุมแทบปริฉันยอมรับเลยว่าแฟนเจไดเป็นผู้หญิงที่สวยและเซ็กซี่มากๆสวยตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่แปลกหรอกที่เจไดจะชอบ พอเปิดประตูรถขึ้นมาแฟนเจไดก็หันมามองฉันแล้วทำสีหน้าสงสัยปนไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรกับฉันเธอหันไปคุยกับเจไดแทน

ตอนนี้ฉันเหมือนธาตุอากาศเป็นส่วนเกินระหว่างเขาสองคนเพราะพวกเขาเอาแต่คุยกันออดอ้อนกันด้วยคำพูดและการกระทำต่างๆพวกเขาทำเหมือนฉันไม่ได้อยู่ตรงนี้ไม่ได้อยู่บนรถกับพวกเขา ฉันที่ไม่รู้จะทำยังไงกับสถานะการณ์อึดอัดนี้ก็เลยแสร้งทำเป็นหลับแล้วฉันก็หลับไปจริงๆจนกระทั่งถึงมหาลัย

"หลิวถึงมหาลัยแล้ว ตื่นได้แล้ว" เสียงเจไดพูดข้างๆหู พอฉันลืมตาก็เห็นเขานั่งอยู่ข้างๆตรงเบาะหลัง เขาเอาหน้าเข้ามาใกล้ฉันแบบใกล้มากๆมากจนฉันตกใจรีบดีดตัวนั่งตัวตรงขยับตัวออกห่างแล้วมองไปรอบๆเพราะนึกขึ้นได้ว่าแฟนเขาอยู่ด้วยแต่ก็ไม่เจอตอนนี้บนรถมีเพียงแค่เขากับฉันสองคนเท่านั้น

"ถะ ถึงแล้วเหรอ"

"อื้ม ถึงนานละ"

"แล้วทำไมไม่ปลุก"

"ก็เห็นหลับสบายก็เลยไม่อยากปลุก"

"เอ่อ แล้วแฟนเจไดล่ะ"

"ไปส่งมหาลัยแล้ว"

"อันที่จริงเจไดไม่ต้องลำบากมาส่งหลิวก็ได้เสียเวลาเปล่าๆเดี๋ยวต้องวนรถกลับไปอีกเปลืองน้ำมันรถ"

"ไม่เป็นไรบ้านฉันรวย"

"อืมรู้ว่ารวย ยังไงก็ขอบคุณนะที่มาส่ง งั้นหลิวไปเรียนก่อนนะ"

"อืมตอนเย็นจะมารับรออยู่ที่เดิมที่ๆฉันเคยมารับ"

"ไม่เป็นไรหลิวกลับเอง ว่าจะกลับไปเอาของที่บ้านด้วยแล้วก็อาจจะค้างที่บ้านเลยไม่ได้กลับคอนโด"

"ตอนเย็นจะมารับจบนะ"

"แต่ว่า"

"ไม่มีแต่ ลงไปได้ละฉันจะรีบไปเรียนเหมือนกัน" เขาไล่ฉันลงจากรถก่อนที่เ่ขาจะเปิดประตูลงแล้วไปนั่งด้านคนขับพอฉันลงจากรถปุ๊บเขาก็รีบขับออกไปทันทีด้วยความเร็ว คงรีบไปหาแฟนเค้าล่ะมั้งไม่ได้รีบไปเรียนหรอก เห้อออ คิดแล้วก็จุกในอกฉันถอนหายใจทิ้งไปหนึ่งรอบก่อนจะเดินขึ้นตึกคณะ แต่ก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ว่าฉันยังไม่ได้ซื้อยาคุมฉุกเฉินมากินเลยนี่ก็ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้วด้วย ฉันมองดูเวลาที่ข้อมือตอนนี้น่าจะยังทันถ้าออกไปซื้อตอนนี้เพราะมีร้านขายยาอยู่หน้ามหาลัย และด้วยความไม่ทันระวังทำให้ฉันรีบวิ่งข้ามถนนก็มีรถหรูสีดำคันหนึ่งที่ขับมาด้วยความเร็วและด้วยความตกใจสุดขีดฉันยืนยิ่งอยู่กับที่ไม่กล้าขยับไปไหนยืนกลางถนน ฉันต้องไม่รอดแน่ๆ พ่อขาแม่ขาหลิวลาก่อนนะคะ ฉันทำได้แต่ภาวนาในใจนึกถึงหน้าพ่อกับแม่

"เห้ยยยย"

เอี๊ยดดดดดดด ฉันทรุดตัวลงกับพื้นอย่างคนหมดแรงเหมือนฉันตายแล้วเกิดใหม่ฉันลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเมื่อรับรู้ได้ถึงความปลอดภัย รถคันนั้นจอดนิ่งสนิทห่างจากตัวฉันแค่เพียงคืบ ฉันมองที่ฝ่ามือตัวเองที่มันแดงและถลอกจนมีเลือด

"แม่งเอ้ย ข้ามถนนยังไงไม่ดูรถวะ อยากตายหรือไงห๊ะ"

"ขะ ขอโทษค่ะ ขอโทษ" ฉันยกมือไหว้เจ้าของรถที่เดินลงมาต่อว่าฉันด้วยความโกรธและโมโห คือถ้าเป็นฉันฉันก็คงโกรธเหมือนกัน ฉันเพิ่งสังเกตุว่าเขาสวมชุดนักศึกษามหาลัยนี้แปลว่าเขาเรียนที่นี่สินะแต่ไม่รู้เรียนอยู่ปีไหนคณะอะไรเพราะฉันไม่คุ้นหน้าเขาเลย

"ถ้าฉันชนเธอตายขึ้นมาทำไงวะ"

"เราไม่ได้ตั้งใจ เรารีบไปหน่อยขอโทษนะ"

"ขอโทษ หึ"

"แล้วจะให้เราทำยังไงเราไม่ได้ตั้งใจวิ่งตัดหน้ารถนายนี่นาแล้วอีกอย่างถ้านายขับชนเราเราก็เจ็บไหมล่ะนายไม่ได้เจ็บสักหน่อย" ฉันอธิบาย

"ใช่ไงฉันไม่เจ็บแต่ฉันก็ต้องกลายเป็นฆาตกรขับรถชนคนตาย"

"จะให้เราทำไงก็ว่ามาจะเรียกค่าเสียหายไหมล่ะ" ฉันพูดประชดเขา

"เออ เรียกแน่ เอามาห้าพันค่าทำขวัญโทษฐานที่ทำฉันตกใจแล้วก็เสียเวลาด้วย" แต่ใครจะคิดว่าเขาจะเอาเงินจริงๆ

"ฉันไม่มีเงินสดโอนได้ไหม" ในเมื่อเขากล้าขอฉันก็กล้าให้

"ฉันต้องการแค่เงินสดเท่านั้น"

"ก็บอกไม่มีไง"

"งั้นก็ไปกดมาดิตู้เอทีเอ็มมีหน้ามหาลัยนี่เอง"

"โอเคงั้นเดี๋ยวเราไปกดให้นายรอนี่นะ"

"เห้ยไมไ่ด้เกิดเธอชิ่งหนีไปฉันก็อดได้เงินดิ"

"เราเรียนอยู่บัญชีปีหนึ่งชื่อต้นหลิวไปตามหาได้ถ้าเราชิ่ง"

"ขี้เกียจตาม"

"แล้วให้ทำไง"

"ไปด้วยกัน ขึ้นรถเลย" ว่าแล้วเขาก็ลากแขนฉันขึ้นมานั่งบนรถของเขาอย่างถือวิสาสะแล้วฉันก็ดันขึ้นมากับเขา

"นายจะไม่พาเราไปทำมิดีมิร้ายใช่ไหม"

"ดูหนังมากไปป่ะแล้วเธอคิดว่าตัวเองสวยมากจนฉันต้องลงทุนทำแบบนั้น??"

"ใครจะไปรู้โรคจิตสมัยนี้มันก็เยอะ"

"นี่เธอคิดว่าฉันเป็นโรคจิต??"

"เปล่า"

"เหอะ"

"จะไปรีบไปเราต้องกลับมาเรียนต่อ"

ฉันตัดบทเพราะไม่อยากอยู่ตรงนี้นานนัก ยอมรับว่าไม่ค่อยไว้ใจเขาเท่าไหร่ หลังจากนั้นเขาก็ขับรถออกมาหน้ามหาลัยจนกระทั่งถึงหน้าตู้เอทีเอ็มฉันรีบบอกให้เขาจอดซึ่งเขาก็จอด เขาคงอยากได้เงินจริงๆ ก็ดีแล้วล่ะที่เขาไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันระแวงเพราะถ้าเป็นแบบนั้นฉันจะสู้อะไรเขาได้แล้วก็คงไม่มีใครมาช่วยฉันได้ ฉันคิดในใจมาตลอดทางว่ากล้าขึ้นรถมากับเขาได้ไง

"ลงไปกดตังดิ" เขาไล่ฉันลงฉันก็รีบลงไปกดเงินออกมาให้เขาตามจำนวนที่เขาต้องการ

"อ่ะ ห้าพัน" ฉันยื่นเงินให้เขาห้าพันแต่เขาเอาแต่ยืนมองเงินในมือฉันไม่ยื่นมืออกมารับสักที

"รีบๆเอาไปสิเราจะรีบกลับไปเรียน"

"เธอโง่หรือฉลาดน้อยกันแน่วะ"

"ห๊ะ??"

"คนที่ควรได้รับเงินค่าทำขวัญคือเธอไม่ใช่ฉัน"

"ห๊ะ??"

"จะห๊ะอะไรเยอะแยะวะ ฉันขับรถในมหาลัยด้วยความเร็วเกินกว่าที่ทางมหาลัยกำหนดส่วนเธอก็ข้ามถนนตรงทางม้าลายพอดีถึงจะรีบวิ่งโดยไม่มองซ้ายมองขวาก็ตามถ้าจะหาคนผิดมันก็คือฉันไม่ใช่เธอแล้วเธอเองก็บาดเจ็บเพราะความขับรถเร็วของฉันฉะนั้นควรเป็นเธอที่ต้องเรียกเงินค่าทำขวัญจากฉันเพราะฉันทำให้เธอตกใจจนได้รับบาดเจ็บมือถลอกแบบนี้ เขาใช้สายตามองมาที่ฝ่ามือของฉันที่มันแดงทั้งฝ่ามือและมีเลือดซิบๆแม้จะไมไ่ด้เป็นอะไรมากแต่มันก็เริ่มแสบแล้ว

"ไปหาหมอมั้ย"

"ไม่เป็นไรแค่นี้เอง ตกลงนายจะไม่เอาเงินจริงๆเหรอ"

"ฉันไม่เหี้ยขนาดนั้นหรอก"

"ขอบใจ ถ้าไม่มีอะไรแล้วเราขอตัวก่อนนะ"

"ขึ้นรถเดี๋ยวไปส่ง"

"ไม่เป็นไรเราจะไปซื้อของก่อน" ฉันบอกเขาก่อนมองหาร้านขายยาที่ฉันเหมือนจำได้ว่ามันอยู่แถวๆบริเวณนี้

ฉันเดินหาร้านขายยาสักพักก็เจอฉันรีบวิ่งเข้าไปทันทีด้วยความดีใจ

"สวัสดีค่ะต้องการรับยาอะไรคะ"

"เอ่อ ยา..ยาคุมฉุกเฉินค่ะ" ฉันทำใจสักพักก่อนจะกลั้นใจพูดออกไปอย่างอายๆ

"ผิดคาด นึกว่ามาซื้อมาล้างแผลที่ไหนได้..." เสียงที่ดังอยู่ด้านหลังทำให้ฉันรีบหันไปทันที

​

​