หวนรักร้ายนายแฟนเก่า

ไม่อยากมีลูก

ต้นหลิว...

"นาย!!!" ฉันตกใจมากเมื่อเห็นหน้าคนที่เดินตามเข้ามาเขาก็คือคนที่เพิ่งว่าฉันโง่ฉลาดน้อย

"ฉันกะจะตามเข้ามาจ่ายค่ายาให้เพราะคิดว่าเธอมาซื้อน้ำยาล้างแผล แต่ผิดคาดไปหน่อย หึ" ฉันถึงกับพูดไม่ออกอายทั้งเขาอายทั้งเภสัชกรที่มองมาทางฉันและในขณะที่ฉันกำลังจะเดินออกจากร้าน

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับมึง"

"เจได??" ใจฉันหล่นวูบเมื่อเจอสายตาคาดโทษจากเจไดที่หันมองมาทางฉันทั้งที่ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดแล้วที่ฉันสงส้ยคือเขามาได้ยังไง

"ไอ้เจได"

"อืมกูเอง" เหมือนเจไดจะรู้จักกับผู้ชายคนนี้ และในขณะที่ฉันกำลังยืนงงทำอะไรไม่ถูกเจไดก็เดินมาใกล้แล้วดึงมือฉันเดินออกไปจากร้านขายยาทันที จากนั้นเขาก็ดันตัวฉันให้ขึ้นมาบนรถ คือตอนนี้ฉันงงมากว่าเขามาได้ยังไงไหนเขาบอกว่าจะรีบไปเรียนไงแล้วเขาตามาถึงที่ร้านขายยาได้ยังไง

"เจไดตามมาได้ไง"

"ก็ไม่ได้อยากตามแต่เธอลืมกระเป๋าตังค์ไว้บนรถเมื่อเช้า" พอเขาพูดจบเขาก็ยื่นกระเป๋าตังค์สีชมพูของฉันมาให้ตรงหน้า นี่ฉันลืมกะเป๋าไว้ตั้งแต่ตอนไหน สงสัยจะตอนที่หยิบมือถืออกมาจากกระเป๋าเพื่อกดเล่นตอนอยู่บนรถกับเขาเมื่อเช้า

"ขอบคุณนะ" พอฉันยื่นมืออกไปรับเขาก็ดึงมือฉันแล้วสำรวจ

"มือไปโดนอะไรมาทำไมเป็นแผลเมื่อเช้ายังไม่เห็นเลย"

"คือ..หลิวเดินข้ามถนนไม่ระวัง"

"แล้วไอ้เหี้ยนั้นมาเกี่ยวอะไรด้วยทำไมมันถึงตามเธอเข้าไปในร้านขายยาเธอรู้จักมัน??"

"เปล่าไม่รู้จัก"

"ไม่รู้จักเชี่ยไรก็เห็นๆอยู่" เขาตะคอกใส่ฉันจนฉันสะดุ้ง นี่เขาโกรธเหรอ

"ทำไมต้องทำเหมือนโกรธด้วย"

"ฉันถามเธอก่อนทำไมไม่ตอบรู้จักมันได้ไงตอบ!!!"

"เอ่อก็คือ...หลิววิ่งตัดหน้ารถเขาน่ะเขาก็เลยอาสามาส่งซื้อยา" ฉันอธิบายแม้จะไม่ทั้งหมดก็ตามเพราะคิดว่ามันไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องบอกรายละเอียด

"แล้วนี่เจ็บมากมั้ย" เขาเงยหน้าขึ้นมาแล้วถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่นและห่วงใยราวกับคนละคน

"ไม่อ่ะนิดหน่อยเอง" ฉันส่ายหน้าแล้วตอบพร้อมก้มหน้าเพราะไม่อยากสบตากับเขา

"ไปทำแผลที่คอนโดก่อนมั้ย"

"ไม่เป็นไรหลิวจะรีบไปเรียน"

"ไม่ต้องเรียนแล้ว ขาดเรียนแค่วันเดียวไม่ทำให้ถึงกับเรียนไม่จบหรอก"

"แต่ว่า..."

"หรืออยากไปเจอหน้ามัน เรียนมหาลัยเดียวกันนี่"

"หามัน?? หาใคร??"

"ก็ไอ้เหี้ยเวกัสนั่นไง"

"ใครเวกัส"

"เธอไม่รู้จักชื่อมันแต่ยอมนั่งรถมากับมันเพื่อมาซื้อยาเนี่ยนะเชื่อเลยว่ะ" เจไดเหมือนจะโกรธฉันอีกแล้วแล้วเขาจะโกรธฉันทำไมฉันไม่เข้าใจในเมื่อเราเป็นแค่เพื่อนกัน

"แล้วอีกเรื่อง เรื่องที่ไปซื้อยาคุมฉุกเฉิน เธอจะกินทำไมในเมื่อรู้อยู่ว่าตัวเองแพ้ก็ยังจะหาเรื่องไปซื้อมากินอีก"

"แล้วจะให้ทำไงถ้าเกิดหลิวท้องขึ้นมา..เพราะเมื่อคืนเจไดก็ไม่ยอมป้องกัน"

"............." พอฉันพูดออกไปเขาก็ทำเงียบแล้วมองไปนอนรถทำเหมือนไม่ได้ยินไม่อยากฟัง

"หรือว่าเจไดอยากมีลูกกับหลิวเหรอ"

"ไม่" คำตอบสั้นๆที่ฟังแล้วมันเจ็บแบบสุดๆ

"แล้วจะห้ามหลิวทำไม"

"ก็..."

"ถ้าไม่มีเหตุผลก็ไม่ต้องห้าม หลิวจะกินแล้วแพ้ก็เรื่องของหลิวไม่เกี่ยวกับเจได" ฉันเอ่ยออกมาอย่างเหลืออดปนกับความน้อยใจเสียใจก่อนจะลงจากรถของเขาและคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาตามลงมาง้อแต่....เปล่าเลยฉันคิดผิดเจไดไม่ได้ตามลงมาเขาขับรถออกไปเลยโดยไม่สนใจว่าฉันยืนตากแดดอยู่ พอเห็นแบบนั้นน้ำตามันก็ไหลออกมาอีกครั้ง

"เธอเป็นอะไรกับมัน" พอเจไดไปอีกคนก็เดินเข้ามาแล้วถามฉันด้วยคำถามที่ฉันไม่อยากตอบฉันรีบหันหลังเอามือเช็ดน้ำตาแล้วกันกลับมาตอบคำถามคนที่ยืนเท้าสะเอวจ้องหน้า

"อะไรของนายอีก"

"ฉันถามว่าเธอเป็นอะไรกับไอ้เจได"

"ฉันจะเป็นอะไรกับเขาแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายเวกัส"

"รู้จักชื่อฉันแล้วเหรอ ไอ้เจไดคงจะบอกสินะ"

"ใครบอกก็ไม่สำคัญ"

"แต่ก็ดีฉันจะได้ไม่ต้องเสียเวลาแนะนำตัวว่าแต่ที่ฉันถามว่าเธอเป็นอะไรกับมันเธอยังไม่ตอบฉันเลยนะ"

"แล้วทำไมต้องตอบ ฉันจะเป็นอะไรกับเจไดนายมาเกี่ยวอะไรด้วย"

"ก็ไม่ได้อยากเกี่ยวถ้ามันไม่ได้เป็นแฟนพี่สาวของฉัน"

"พี่สาวนายคือแฟนเจไดที่ชื่อมิ้นเหรอ"

"เธอรู้จักพี่สาวฉัน??" ฉันไม่รู้ว่ามันจะมีอะไรบังเอิญมากไปกว่านี้ไหมที่มาเจอมามีเรื่องกับน้องชายแฟนเจได

"เอ่อ..ก็ไม่เชิงรู้จัก คือรู้จักแค่ชื่อรู้แค่ว่าเธอเป็นแฟนเจไดแค่นั้น"

"เพราะแบบนี้ไงฉันถึงถามว่าเธอเป็นอะไรกับมัน ไหนจะเรื่องยาที่เธอเข้าไปซื้ออีกฉันคิดว่าไอ้เจไดมันต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เพราะมันดูไม่ตกใจเลยสักนิดตอนที่เธอไปซื้อยานั่น ถ้าเธอเป็นแฟนกับมันฉันจะได้บอกให้พี่สาวฉันเลิกยุ่งเกี่ยวกับมัน"

"ฉันกับเจไดเราเป็นเพื่อนกัน จบนะ"

"แน่ใจ??"

"อืม แน่ใจ"

"แล้วที่เธอซื้อยาคุมฉุกเฉินเธอซื้อกินเองหรือซื้อไปให้ใคร"

"มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอนี่มันเรื่องส่วนตัวของฉันนะ"

"หึ ออกอาการแบบนี้คงซื้อให้ตัวเองสินะ"

"ฉันจะซื้อกินเองหรือซื้อให้ใครมันก็เป็นเรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับนาย"

"อย่าให้รู้ว่าที่ซื้อเพราะไอ้เจไดเป็นต้นเหตุเพราะนั่นเท่ากับว่ามันไม่ซื่อสัตย์กับพี่สาวของฉันฉันไม่เอามันไว้แน่" เขาพูดแล้วชี้หน้าฉันก่อนจะเดินขึ้นรถแล้วขับออกไป ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ทำไมเวกัสถึงไม่ชอบหน้าเจไดขนาดนี้ทั้งที่เจไดก็เป็นแฟนพี่สาวของเขาแต่นั่นมันก็ทำให้ฉันรู้แล้วว่าตัวเองต้องทำยังไงต่อไป ฉันต้องออกห่างจากเจไดเพราะตอนนี้เขามีแฟนแล้วแถมน้องชายของแฟนก็เหมือนจะสงสัยว่าฉันกับเจไดเป็นอะไรกัน

ฉันตัดสินใจโบกรถแท็กซี่กลับมาที่บ้าน และตั้งใจจะกลับมาอยู่บ้านแทนการไปอยู่กับเจไดส่วนข้าวของเสื้อผ้าค่อยไปเอาตอนที่เขาไม่อยู่ก็แล้วกัน คือตอนนี้ฉันไม่ควรไปอยู่ที่นั่นเพราะเจไดอาจจะพาแฟนเขามาที่ห้อง มันคงไม่สะดวกนักถ้าฉันอยู่ด้วยที่นั่นเพราะแฟนเขาอาจจะไม่สบายใจก็ได้เพราะถ้าเป็นฉันฉันก็คงไม่สบายใจถ้ามีผู้หญิงคนอื่นมาอยู่ร่วมห้องกับแฟนตัวเอง

"อ้าวคุณหลิวกลับมาเอาของเหรอคะ" แม่บ้านถามเมื่อเห็นฉันเดินเข้าบ้านมา

"เปล่าค่ะ หลิวจะกลับมาอยู่บ้านค่ะ"

"แต่คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายบอกว่าคุณหลิวจะไปอยู่คอนโดกับคุณเจไดจนกว่าท่านจะกลับมาไม่ใช่เหรอคะ"

"อยู่ที่ไหนก็ไม่สบายใจเท่าอยู่บ้านเราหรอกค่ะ"

"ถ้าอย่างงั้นคุณหลิวก็ขึ้นไปพักก่อนนะคะดูหน้าซีดๆเดี๋ยวตอนอาหารเย็นป้าจะให้เด็กขึ้นไปเรียก"

"ไม่เป็นไรค่ะหลิวงดอาหารเย็น หลิวอยากนอนยาวๆเลย ไม่ต้องให้ใครขึ้นไปปลุกนะคะ"

"ได้ค่ะ"

ฉันขึ้นมาบนห้องก่อนจะล้มตัวลงนอนแล้วคิดเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนจะเอามือลูบหน้าท้องตัวเอง ตอนนี้สิ่งที่ฉันกลัวและกังวลที่สุดก็คือฉันกลัวตัวเองท้องเพราะถึงตอนนี้ฉันยังไม่ได้กินยาคุมเลยเลยไม่ทันได้ซื้อด้วยซ้ำแต่ถ้าฉันท้องขึ้นมาจริงๆฉันคงไม่เอาเด็กออกหรอกฉันจะเลี้ยงเขาเองและจะเลี้ยงให้ดีที่สุดฉันจะขอพ่อกับแม่ไปอยู่ต่างประเทศและจะไม่บอกใครว่าฉันท้องกับใครเพราะจากคำตอบของเจไดเขาคงไม่รับผิดชอบถ้าฉันท้องจู่ๆน้ำตาฉันมันก็ไหลออกมาอีกครั้ง ไม่รู้ว่าวันนี้ฉันร้องไห้ไปกี่ครั้งแล้วฉันพยายามข่มตาลงให้หลับแม้มันจะยากแค่ไหนก็ตาม

"หลิว หลิว ตื่นได้แล้ว" เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นใกล้ๆมันเป็นเสียงที่คุ้นเคยและได้ยินมานานจนคุ้นชิน

"เจไดเหรอ"ฉันสะลึมสะลือเหมือนได้ยินเสียงของเจไดมาปลุกหรือเพราะคิดมากเรื่องเขาจนหูฝาดคิดว่าเขามาหา

"อืมฉันดิจะให้เป็นใครไอ้เวกัสหรือไง"

เดี๋ยวมาต่อขอกำลังใจ✌✌