หวนรักร้ายนายแฟนเก่า

ไม่ยอมเลิก

เจได...

"คนอื่นถ้ามาได้ยินก็คงจะมองว่าผมเห็นแก่ตัวแต่...แต่พี่อย่าลืมว่าการที่เราเป็นแฟนกันจุดเริ่มต้นเกิดจากอะไร พี่เป็นคนขอคบกับผมทั้งที่ผมบอกไปแล้วว่าผมไม่พร้อมจะมีใครพี่บอกเองว่าถ้าใช่ก็คือใช่ถ้าไม่ใช่ก็แล้วไปแค่ให้ลองคบกันดูเฉยๆไม่ผูกมัดเราจะให้อิสระกันและกันเพราะแบบนี้ผมถึงตกลง แต่ตอนนี้เหมือนพี่กำลังล้ำเส้น"

("แต่เรามีอะไรกันแล้วนะ")

"ห๊ะมีอะไรกันแล้ว?? พี่มั่วหรือเพื่งตื่นนอน เท่าที่จำได้เราสองคนไม่เคยมีอะไรเกินเลนกันมากสุดก็แค่กอดจูบผมไม่เคยล่วงเกินพี่มากไปกว่านั้นนะ" ผมยอมรับว่ามีเผลอไผลมีกอดมีจูบกันบ้างตามประสาเวลาที่เราอยู่ด้วยกันตามลำพังสองต่อสองผมจะไม่โทษพี่มิ้นที่เธอเป็นคนเริ่มก่อน ผมเป็นผู้ชายมันก็ต้องมีเคลิ้มไปบ้างแต่พอถึงจุดๆหนึ่งที่จะเกินเลยหรือถลำลึกมากไปกว่านี้ผมก็หยุดการกระทำทุกอย่างทันที ผมทำไม่ได้ทำไม่ลงคือ ถ้าไม่ใช่ต้นหลิวผมทำไม่ลงผมไม่สามารถมีอะไรลุกซึ้งกับคนอื่นได้ มีบ่อยครั้งที่พี่มิ้นโกรธไม่พอใจที่ผมไม่ทำตามที่เธอต้องการเวลาที่เธอเกิดอารมณ์ ก็คนมันไม่อยากทำมันไม่มีอารมณ์จะให้ทำไง ถึงผมจะไม่ใช่คนดีอะไรมากมายแต่ผมก็ไม่เคยไปมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับใครผมจะมีอะไรกับแค่คนที่ผมรักเท่านั้นถ้าไม่ได้รักต่อให้มาแก้ผ้าตรงหน้าหรือยั่วยวนผมขนาดไหนผมก็ไม่เอา รวมถึงคนที่โทรมาตอนนี้ด้วย

("แต่การที่เจไดจูบพี่กอดพี่แม้จะไม่ได้ลึกซึ้งถึงขั้นนั้นแต่พี่ก็ถือว่าพี่เป็นของเจไดแล้วนะ")

"พี่อย่าทำเหมือนตัวเองไม่เคยเรื่องพวกนี้ดิ"

("เจไดทำไมพูดแบบนี้")

"กับแฟนเก่าพี่พี่ก็ทำมากกว่านี้ไม่ใช่เหรอ"

("ไม่เคยพี่ไม่เคย") พี่มิ้นปฏิเสธเสียงแข็งเพราะที่ผ่านมาเธอมักจะพูดว่าที่แฟนเธอไปมีคนอื่นเพราะเธอไม่ยอมมีอะไรกับแฟนแฟนเก่าเธอเลยไปมีคนอื่น แต่กับผมเธอจะยอมเป็นคนแรก ตอนที่ผมฟังตอนนั้นผมก็เฉยๆ นะที่เธอบอกว่าผมจะเป็นคนแรกของเธอถามว่าอยากมั้ยบอกตามตรงว่าไม่เลยเพราะผมไม่ได้รู้สึกอะไร มันต่างกับต้นหลิวที่ผมพยายามหลอกล่อให้เธอยอมเป็นของผมซึ่งกว่าต้นหลิวจะยอมไม่ใช่เรื่องง่ายเลยทั้งที่เราเป็นแฟนกันแล้วพ่อแม่ก็รับรู้แล้วท่านรู้ว่าเราสองคนเป็นแฟนกันเรื่องอย่างว่าคงห้ามไม่ได้ถ้ามันจะเกิดขึ้นท่านขอแค่ว่าให้ป้องกันท่านขอให้เรียนจบกันก่อนเพราะกลัวท้องตั้งแต่ยังเรียนไม่จบตอนนั้นผมรับปากท่านเป็นมั่นเป็นเหมาะจะทำตามที่ท่านขอร้องแต่มาถึงตอนนี้ผมคงต้องกราบขอโทษท่านเพราะผมมั่นใจว่าต้นหลิวท้องแน่ๆ เพราะผมปล่อยไปเต็มๆ สองวันติด และผมจะไม่ยอมให้ต้นหลิวทำอะไรบ้าๆ แบบที่เธอพูดแน่นอน แต่ถ้าเธอไม่อยากได้ลูกจริงๆ ผมจะเลี้ยงแกเองก็ได้

("เจไดเชื่อพี่นะพี่ไม่เคยมีอะไรกับแฟนเลยสักครั้งเพราะแบบนี้ไงเค้าถึงไปหากับคนอื่น") ผมถอนหายใจทิ้งไปรอบนึงก่อนจะตัดสินใจพูดบางอย่างออกไปทั้งที่ไม่อยากพูด

"พี่มิ้น...พี่คงไม่รู้ว่าแฟนเก่าพี่ส่งคลิปส่งรูปของพี่มาให้ผมดูแทบจะทุกวัน"

("ว่าไงนะรูปอะไร คลิปอะไร") น้ำเสียงลนลานของพี่มิ้นทำให้ผมรู้สึกสงสารเธอเธอคงรู้แล่ะว่ามันคืออะไร คือมันไม่มีใครรู้สึกดีหรอกที่แฟนเก่าตัวเองส่งรูปส่งคลิปสิบแปดบวกไปให้คนอื่นดู

"พี่รู้อยู่แก่ใจ แต่ที่ผมไม่บอกพี่เพราะเห็นว่ามันเป็นเรื่องของอดีตและพี่คงไม่อยากจดจำผมก็เลยไม่ได้บอกเรื่องนี้ และที่ผมยังคบยังคุยกับพี่ก็เพราะผมสงสารพี่เห็นใจพี่แต่ถ้าพี่ยังทำตัวแบบนี้ล้ำเส้นเรื่องส่วนตัวของผมผมคิดว่าเราสองคน..."

("ไม่นะเจไดไม่นะห้ามบอกเลิกพี่นะพี่ไม่ยอม")

"ผมไม่เคยบอกเลิกใครหรอกนะเพราะผมรู้ว่ามันเจ็บปวด เอาเป็นว่าพี่กลับไปทบทวนตัวเองดูละกัน แค่นี้นะผมจะรีบอาบน้ำไปเรียน"

("ถ้างั้นไว้เจอกันที่มหาลัยนะเจได") น้ำเสียงที่พยายามปรับให้ดูสดใสมันทำให้ผมเห็นใจเธอมากขึ้นแม้ตอนแรกจะรู้สึกไม่โอเคกับการที่เธอมาคาดคั้นถามเรื่องผมกับต้นหลิวก็ตาม

เวลาต่อมา....

ผมขับรถมาถึงมหาลัยก็เจอพี่มิ้นมายืนรอที่ลานจอดรถตรงที่ผมมักจะมาจอดประจำพอเธอเห็นผมเดินลงจากรถเธอก็วิ่งมาหาทันทีแล้วกอดผมแน่นอย่างไม่แคร์สายตาคนในมอที่มองเราอยู่ ผมดันตัวเธอออกห่างเล็กน้อยเพราะมันดูไม่ดีที่จะมากอดกันในสถานศึกษา

"เจไดอย่าเลิกกับพี่เลยนะพี่สัญญาว่าต่อไปพี่จะไม่ก้าวก่ายไม่ล้ำเส้นเรื่องส่วนตัวของเรา"

"แต่ถ้าถึงวันนึงที่ผมต้องการอิสระวันนั้นพี่คงเข้าใจนะ" ที่ผมบอกไปแบบนั้นก็เพื่อให้เธอเตรียมใจตั้งแต่เนิ่นๆ ผมรู้ว่าพี่มิ้นคงจะชอบผมจริงๆ แต่ผมไม่ได้ชอบเธอ ผมแค่สงสารและเห็นใจเธอเท่านั้น

ต้นหลิว....

ตอนนี้ฉันอยู่ที่ผับเพราะพวกเพื่อนๆของฉันต่างคะยั้นคะยอขอร้องให้ฉันมาให้ได้ สุดท้ายฉันก็ทนเสียงรบเร้าของเพื่อนไม่ไหวเลยยอมมาแต่ฉันบอกแล้วว่าฉันจะต้องกลับก่อนเที่ยงคืน และเมื่อมาถึงผับพี่มิครุ่นพี่ที่มหาลัยที่เป็นเจ้าของผับก็เดินเข้ามาหาแล้วพาพวกฉันไปยังชั้นบนที่เป็นชั้นวีไอพี

"ขอบคุณน้องๆทุกคนเลยนะครับที่มาเที่ยวที่ผับของพี่" พี่มิคพูดพร้อมกับส่งสายตาหวานเชื่อมมาให้แต่ฉันทำเป็นไม่เห็นเพราะฉันไม่ชอบคนจ้องหน้าแบบไร้มารยาท

"เนี้ยกว่าหยิมจะกล่อมยัยหลิวมาได้ไม่ใช่เรื่อง่ายเลยนะคะพี่มิคเพราะฉะนั้นคืนนี้พี่มิคต้องเลี้ยงพวกเราด้วย" หยิมพูดกับพี่มิคอย่างอารมณ์ดีเพราะจะได้ดื่มหล้าฟรี

"ได้เลยไม่มีปัญหาครับเพราะผับนี้เป็นของพี่พวกน้องๆจะมาทุกวันเลยก็ได้"

"พี่มิคใจดีจังเลยนะคะทั้งหล่อทั้งรวยแถมยังใจดีแบบนี้ใครได้เป็นแฟนคงจะโชคดีมากๆแน่เลยใช่มั้ยยัยหลิว"

"อืม" ฉันตอบสั้นๆแบบขอไปที

"น้องๆอยากดื่มอะไรอยากสั่งอะไรสั่งได้เต็มที่เลยนะครับ"

"ขอบคุณค่ะพี่มิค"

ทุกคนต่างสนุกสนานกับของมึนเมาตรงหน้ามีแค่ฉันที่ดื่มแค่น้ำเปล่าเพราะไม่ชอบดื่มของพวกนี้บอกตามตรงว่าตอนนี้ฉันรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมากกับสถานะการณ์แบบนี้ถึงภายในห้องจะมีพวกเพื่อนๆ ของฉันอยู่แต่ฉันไม่ชอบสายตาที่พี่มิคมองมาที่ฉันตลอดเวลา ฉันไม่ชอบเลยจริงๆ แต่ก็พูดอะไรไมไ่ด้ ฉันนั่งเล่นมือถือเพื่อฆ่าเวลาว่าเมื่อไหร่จะเที่ยงคืนสักที

"น้องหลิวลองดื่มหน่อยสิรสชาติดีนะ" จู่ๆพี่มิคก็ขยับมานั่งใกล้ๆแล้วยื่นคอกเทลมาให้ฉันรีบขยับตัวหนีทันทีเพราะไม่ไว้ใจเขา ถึงแม้ภายนอกเขาจะดูดีสุภาพแต่ฉันก็ไม่ได้ไว้ใจเขาเป็นคนยังไงทำไมฉันจะไม่รู้กิตติศัพท์ของเขาในมหาลัยใครๆก็รู้ทั้งนั้น

"ไม่เป็นไรค่ะหลิวไม่ชอบดื่มขอบคุณนะคะ"

"งั้นเอาเป็นน้ำส้มคั้นมั้ยพี่จะสั่งให้"

"เอ่อ..ไม่เป็น..."

"ดีเลยค่ะพี่มิคยัยหลิวน่ะชอบดื่มน้ำส้มยัยนี่เค้าเป็นนางเอกค่ะ" ฉันที่กำลังจะปฏิเสธแต่เพื่อนของฉันดันพูดตัดหน้าซะก่อน

"โอเคครับเดี๋ยวพี่สั่งให้เด็กเอามาให้นะ"

"ขอบคุณค่ะ" ฉันขอบคุณตามมารยาทแม้จะไม่ได้ต้องการก็ตาม ระหว่างที่นั่งรอฉันก็อดคิดถึงเจไดไม่ได้ถ้าเขาตามมาเฝ้าฉันแบบมื่อก่อนฉันคงให้เขาพาฉันกลับแล้วแต่...ตอนนี้ไม่มีเขาแล้วและตอนนี้เขาอาจจะกำลังสวีทอยู่กับคนแฟนของเขาก็ได้ แค่คิดใจฉันก็เจ็บอีกแล้ว

"มาแล้วครับน้องหลิวน้ำส้มคั้นสดๆ" พี่มิคยื่นน้ำส้มคั้นมาให้ฉันฉันรับมาแล้ววางไว้บนโต๊ะไมไ่ด้ดื่มมัน

"น้องหลิวดื่มน้ำส้มสิครับเดี๋ยวหายเย็นจะไม่อร่อยนะ"

"ใช่ยัยหลิวดื่มสิพี่มิคเค้าอุตส่าห์มั่งมาให้แกโดยเฉพาะเลยนะ"

"ถ้าแกไม่ดื่มพี่น้อยเสียใจแย่เลยนะ" ทั้งพี่มิคทั้งเพื่อนของฉันต่างคะยั้นคะยอให้ฉันดื่มน้ำส้มแก้วนี้อย่างผิดสังเกตุ ฉันเริ่มเอะใจแล้วก็แสร้งทำเป็นจิบเล็กน้อย ฉันสังเกตุเห็นสายตาของแต่ละคนที่เหมือนลุ้นให้ฉันดื่มมันดูไม่น่าไว้ใจ