ไม่ไว้ใจ
1540 คำ
ต้นหลิว...
"อร่อยมั้ยครับน้องหลิว"
"ก็...อร่อยค่ะ" ฉันตอบแบบขอไปทีเพราะรู้สึกไม่ปลอดภัย
"อร่อยแกก็ดื่มให้หมดเลยสิ กินให้หมดเลย" ฉันมองหน้าเพื่อนตัวเองอย่างไม่ไว้ใจว่ามันอะไรกันนักหนากับน้ำส้มแก้วนี้จะบังคับให้ฉันกินทำไมหมดแก้ว มันทำให้ฉันฉุกคิดถึงคำพูดของเจไดที่เคยบอกกับฉันว่าเพื่อนของฉันไว้ใจไม่ได้ห้ามให้ฉันไว้ใจใครเป็นอันขาดแต่ตอนนั้นฉันไม่เชือ่เขาเพราะคิดว่ามีอคติกับเพื่อนของฉัน ฉันคิดว่าฉันอาจจะต้องออกห่างจากหยิมกับเพื่อนคนอื่นๆแล้วล่ะ แม้ว่าฉันจะไม่รู้แน่ชัดว่าในน้ำส้มมันมีอะไรหรือเปล่า
"เดี๋ยวฉันมาดื่มต่อแต่ตอนนี้ฉันปวดฉี่อ่ะอยากเข้าห้องน้ำขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" ฉันหาข้ออ้างที่จะออกมาจากห้องนั้นฉันไม่รอให้ใครอนุญาติรีบพาตัวเองออกมาจากห้องแล้วรีบเดินลงมาเพื่อมาข้างล่าง และในขณะที่ฉันกำลังเดินลงบันไดมาฉันก็เดินสวนกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ฉันรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาแม้ภายในผับจะสลัวๆ มองอะไรไม่ค่อยชัดแต่ฉันก็จำได้ว่าเธอคือทำให้พี่มิ้นแฟนของเจได เธอมาทำอะไรที่นี่มาเที่ยวเหรอ งั้นก็แปลว่าเจไดก็มาด้วยสิ ฉันมองไปรอบๆผับเพื่อมองหาเจไดแต่ก็ไม่เจอ
"มิคอยู่ไหน" ฉันที่กำลังจะก้าวขาลงบันไดต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินแฟนเจไดถามหาพี่มิคกับพนักงานเสริ์ฟแปลว่าเขาสองคนรู้จักกันเหรอ
"อยู่ห้องวีไอพี9ค่ะคุณมิ้นคุณมิ้นมีธุระอะไรกับคุณมิคหรือเปล่าคะ"
"อยู่กับใครสาวๆของเขาอีกล่ะสิ หึ"
"เอ่อ.." พนักงานเสริ์ฟดูอึกอักไม่อยากตอบ
"ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับมิค"
"งั้นเดี๋ยวหนูไปตามคุณมิคให้นะคะเชิญคุณมิ้นไปรอที่ห้องรับรองก่อนนะคะ"
"ไม่ต้องฉันรีบมารีบกลับ แกหลบไป"
"ไม่ได้นะคะคุณมิคสั่งไว้ว่าห้ามใครรบกวนคือตอนนี้คุณมิค.."
"แกเป็นแค่พนักงานอย่ามาสะเออะ หลบไปก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหวตบแกก่อนเป็นคนแรก" พี่มิ้นผลักพนักงานคนนั้นออกก่อนจะเดินตรงไปยังห้องวีไอพี9อย่างรีบๆโดยมีพนักงานคนนั้นวิ่งตามไปติดๆพร้อมพูดขอร้องห้ามแต่พี่มิ้นไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ฉันลังเลใจว่าจะตามไปดูดีไหมเพราะมันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน
ฉันตัดสินใจเดินลงมาข้างล่างและเดินออกมาเพื่อหารถกลับบ้านแต่ไม่รู้เป็นคราวซวยอะไรของฉันที่มาเจอเวกัสหน้าผับและเหมือนเขาจะเห็นฉันแล้วเขาเดินตรงมาที่ฉันทันที
"ไม่คิดว่าจะมาเจอเธอที่นี่ ว่าแต่มากับใครล่ะ ไอ้เจไดป่ะ"
"ฉันจะมากับใครก็ไม่เกี่ยวกับนาย"
"มันจะไม่เกี่ยวได้ยังไงก็ถ้าเธอมากับไอ้เจไดนั่นก็เท่ากับว่าเธอมากับแฟนคนอื่นเธอกำลังแย่งแฟนคนอื่นอยู่"
"ฉันกับเจไดเราเป็นแค่เพื่อนกันถ้าฉันกับเขาจะไปไหนมาไหนด้วยกันมันก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไปแย่งแฟนพี่สาวนาย" ฉันพูดพร้อมกับจ้องหน้าเวกัสอย่างไม่พอใจซึ่งเขาก็น่าจะรู้ว่าฉันไม่พอใจเขาก็เลือกที่จะเงียบ
และภายใต้ความเงียบจู่ๆเสียงมือถือของฉันดังขึ้นในขณะที่ฉันกำลังยืนเถียงกับเวกัสและคนที่โทรมาก็คือ...เจได ฉันไม่รู้จะรับดีไหมเพราะมันยังมีความโกรธความน้อยใจเจไดอยู่ แล้วไหนจะเวกัสที่มองฉันอยู่อีก
"โทรหาทำไมไม่รับวะ"
"เจได!!" ฉันตกใจที่จู่ๆคนที่ฉันกำลังตัดสินใจว่าจะรับสายเขาดีไหมตอนนี้เขาอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว แล้วเขารู้ได้ยังไงว่าฉันมาที่นี่
"ถามว่าทำไมไม่รับ หรือเพราะไอ้เหี้ยเวกัส" เจไดถามด้วยน้ำเสียงโกรธๆที่ฉันไม่รับสายเขาก่อนที่เขาจะเบนสายตาไปมองเวกัสที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋ามองหน้าเจไดอย่างกวนๆ
"ก็..ยังไม่ทันรับ" ฉันรีบตอบเพราะกลัวเขาจะเข้าใจผิด
"กลับบ้านได้ละ"
"ไหนบอกเป็นแค่เพื่อนกันไงทำไมถึงมารับกันกลับบ้านวะ"
"แล้วมึงเสือกอะไรกับกู"
"กูก็ไม่อยากเสือกถ้ามึงไม่ใช่คนรักของพี่กู"
"กูไม่ได้รักพี่มึง"
"มึงพูดเหี้ยไร มึงกับพี่กูเป็นแฟนกันนะเว้ยมึงบอกว่ามึงไม่ได้รักพี่กูหมายความว่าไง"
"ถ้ามึงอยากรู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็ไปถามพี่สาวมึงไม่ต้องมาถามกู ไปหลิวกลับบ้าน" เจไดดึงมือฉันไปที่รถโดยมีเวกัสตามมา
"มึงยังกลับไม่ได้ไอ้เจได มึงอธิบายมาว่าที่มึงพูดเมื่อกี้หมายความว่าไง" พอเห็นว่าเวกัสตามมาเจไดก็ผลักฉันขึ้นรถส่วนเขายังยืนคุยกับเวกัสนอกรถ
"ก็ตามที่พูดเข้าใจยากตรงไหน แค่นี้ใช่ไหมที่มึงจะถามกู" เจไดเดินอ้อมมาที่ฝั่งคนขับแต่ยังไม่ทันขึ้นรถพี่มิ้นก็เดินออกมาจากผับแล้ววิ่งมาหาเจได....
เจได...
ในขณะที่ผมกำลังจะขึ้นรถพี่มิ้นที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนก็วิ่งมาหาผมแล้วกอดผมแน่น ผมรีบมองเข้าไปในรถทันทีเห็นต้นหลิวกำลังมองอยู่ผมรีบผลักพี่มิ้นออกโดยอัตโนมัติแต่พี่มิ้นไม่ยอมปล่อยผมง่ายๆ
"เจไดมาได้ยังไงตามพี่มาเหรอพี่ดีใจจังเลย"
"แล้วพี่มาทำอะไรที่นี่" ผมถามเพราะผมไม่รู้ว่าพี่มิ้นทำไมมาที่ๆเดียวกับต้นหลิว
"คือพี่มาเคลียร์กับมิคน่ะ เขาทำให้เจไดเข้าใจพี่ผิดพี่ก็เลยมาเคลียร์กับเขา"
"ผมไม่ได้บอกว่าผมข้าใจพี่ผิดเลยนะ"
"ไม่ เจไดเข้าใจพี่ผิด ไอ้คลิปพวกนั้นมิคมันตัดต่อเพื่อให้เจไดเข้าใจพี่ผิดพี่กับเขาเราไม่เคยมีอะไรกัน"
"พี่จะมีหรือไม่มีมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับผม"
"เกี่ยวสิเพราะเจไดเข้าใจพี่ผิดเจไดก็เลยไม่ยอมมีอะไรกับพี่ เจไดรังเกียจพี่"
"พี่มาพูดเรื่องแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นพี่ไม่อายบ้างหรือไง" เพราะตอนนี้มันไม่ได้มีแค่ผม ต้นหลิวหรือแค่ไอ้เวกัส
"อายทำไม"
"นี่มันอะไรกันพี่ผมงงไปหมดแล้วนะเว้ย ตกลงที่พี่ขอให้ผมมาส่งพี่ที่นี่เพื่อมาตามหาไอ้เจไดเพราะกลัวว่ามันจะมากับผู้หญิงคนอื่นตกลงมันยังไง" นี่อย่าบอกว่าพี่มิ้นโกหกทั้งผมทั้งน้องชายตัวเองและเหมือนไอ้เวกัสมันจะไม่รู้ว่าพี่มันเป็นยังไง
"แกหุบปากไปเลยเวกัสเรื่องฉันกับเจไดแกไม่ต้องมายุ่ง"
"ผมก็ไม่อยากยุ่งหรอกถ้าพี่ไม่ใช่พี่สาวของผมอ่ะ"
"แกกลับไปได้ละฉันจะกลับกับเจได"
"จะไปกลับกับมันได้ไงไม่เห็นคนที่นั่งอยู่บนรถมันหรือไงที่มันมาที่นี่มันมารับผู้หญิงของมันมันไม่ได้มารับพี่"
"ใคร"
"เมียมันมั้ง"
"เมีย??ใครกัน เจไดบอกพี่มาผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร" พี่มิ้นเดินไปฝั่งที่ต้นหลิวนั่งอยู่ก่อนจะเปิดประตูซึ่งผมก็ไม่ได้ห้ามเพราะอยากให้รู้อยู่แล้วว่าผมมารับต้นหลิว
"ต้นหลิว??ตกลงคนที่เจไดมารับคือต้นหลิวเหรอ"
"ใช่ผมมารับต้นหลิว"
"ทำไมต้องมารับเป็นแค่เพื่อนกันไม่ใช่เหรอ"
"ตอนนี้เป็นเพื่อนแต่ก่อหน้านี้เราเป็น...ผัวเมียกัน"
"เจได!!!" ต้นหลิวทำหน้าเหวอเมื่อผมบอกสถานะของเธอกับผม
"ผัวเมียเหรอ...ไม่จริงเจไดโกหกพี่เจไดอยากให้พี่เข้าใจผิดใช่ไหม"
"ผมจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร แล้วตอนนี้ผมกับต้นหลิวก็กำลังจะกลับมาคบกันอีกครั้ง"
"ไม่ได้พี่ไม่ยอม เจไดอย่าลืมสิว่าตอนนี้เราเป็นแฟนกันแล้ว"
"ผมไม่รู้จะต้องพูดเรื่องนี้กับพี่กี่รอบ เอาเป็นว่าเรื่องระหว่างผมกับพี่ขอให้มันจบแค่นี้เถอะ ผมไม่อยากหลอกตัวเองอีกต่อไปแล้ว"
พูดจบผมก็เปิดประตูขึ้นรถแล้วบอกให้ต้นหลิวปิดประตูก่อนจะขับรถออกมาจากผับ
- ผู้เขียน
